Rój

czy eksperymenty z narracją, choć oczywiście się w nich pojawiają. Najważniejsze są jednak emocje. Emocje najtrudniejsze, rozdzierające, niekończące się wcale na ostatniej stronie. Tak mnie dewastować potrafią Izabela Janiszewska, Przemysław Żarski, Ewa Przydryga i Weronika Mathia.  "Rój" to trzecia powieść ostatniej z wymienionych autorek. "Żar", czyli jej debiut zachwycał, ale dla mnie był aż za bardzo przesycony wątkami, za to "Szept" był już absolutnie doskonały i sprawił, że zaczęłam oczekiwać jeszcze więcej. Zdradzę już teraz, że nie jestem rozczarowana.  Książki Weroniki Mathii zupełnie się od siebie różnią, a jednocześnie są tak bardzo jej - łączą je wspomniane we wstępie emocje. Te emocje przytłoczyły mnie na tyle, że po lekturze nie byłam w stanie ubrać ich w słowa. Kilka miesięcy później wiem już, że tego się zrobić po prostu nie da. "Rój" każdy musi przeczytać i przeżyć po swojemu.  Oprócz emocji jest też fabuła. Nie potrafiłam podejść do niej na chłodno, ale doceniam jej złożoność. Autorka przeprowadza nas przez kilka wyjątkowych historii, które w przedziwny dla mnie sposób zaczynają się splatać w jedną. W przedziwny nie dlatego, że nielogiczny, wręcz przeciwnie - szokuje mnie to, jak drobiazgowo musiała zostać zaplanowana akcja, by tak idealnie się zazębiać.  Oprócz emocji jest też Bajka Zouszki. Ona też zostanie ze mną na zawsze. Mogę się mylić, ale wydaje mi się, że jedną z istotnych cech bajki powinno być szczęśliwe zakończenie, a jeśli miałyby się pojawić łzy to tylko te ze wzruszenia a nie z rozpaczy.  Oprócz emocji jest też zakończenie, przy którym otworzyłam szeroko oczy. Trudno się z nim pogodzić, trudno je nawet zrozumieć, ale nie mogłoby być inne, bo jest tą kropką nad i, która decyduje o tym, czy książka jest dobra, czy jednak wybitna.  "Rój" to powieść, którą przeczytałam emocjami. Weronika Mathia poturbowała mnie w sposób, którego się nie spodziewałam, ale myślę, że bardzo potrzebowałam. Wciąż wracam myślami do tej niezwykle smutnej historii, w której tak wiele prawdy o ludzkiej naturze. A mimo całego zła, cierpienia i bólu, gdzieś na końcu zatliła się nadzieja - liczę więc na to, że tam dalej, w tym co niezapisane, jej płomień buchnął pełną mocną, ogrzewając to, co pozostało, a nie spalając tego do cna.  Moje 10/10. 

duże wrażenie, ale nie takie jak powieść Rój Weroniki Mathii. Śledzę rozwój autorki od samego początku i proges jest wręcz nie do opisania. W najnowszej historii mierzymy się ze śledztwem w sprawie zabój*stwa Kamili Witz. Kobieta zginęła we własnym domu, z własnej broni. Potencjalni świadkowie, czyli najbliżsi sąsiedzi znikają. Czy ponoszą odpowiedzialność za śmierć Kamili? A może wiedzą o niej coś, czego nie chcą ujawniać? Historia zamordowanej oraz jej rodziny od lat wiąże się z historią emerytowanego policjanta. Czy odegrał on jakąś rolę w przedwczesnej śmierci Witz? I w jaki sposób w całą sprawę uwikłana została żyjąca na uboczu pszczelarka? Mnóstwo pytań, a odpowiedzi na nie wszystkie znajdują się w powieści Rój. Jest to książka napisana finezyjnie i z dużym rozmachem. Ścieżki życia bohaterów plączą się ze sobą od lat, co dało Weronice możliwość zastosowania narracji prowadzanej w dwóch liniach czasowych. Postaci są niezwykle barwne i wyraziste. Każdy, nawet najbardziej niewinny ma tu coś do ukrycia. Przy okazji autorka poruszyła rzadko spotykamy problem z dyskryminacją Romów. Fenomenalna. Trzeba przeczytać.

których nie ma żadnego zbędnego słowa, w których wszystko jest idealnie wyważone. Weronika Mathia ma dar. Zagląda w umysły i dusze swoich bohaterów, a to co tam znajdzie przelewa na papier tak dobrze, że i my, czytelnicy, możemy tego doświadczyć. Jestem pełna podziwu dla twórczości autorki i po przeczytaniu każdej dotychczasowej powieści, z niecierpliwością wypatruję kolejnych. Fakt, że niczego w tych książkach nie dostajemy na tacy, jest dodatkowym plusem. Historia, którą poznajemy w „Roju” jest smutna. Jest pełna szarości, zwyczajności, ale została ubrana w tajemnicę, dopieszczona odpowiednią dawką napięcia, strachu oraz szaleństwa. Smutek połączony z szaleństwem to niebezpieczna mieszanka. Krzywdy sprzed lat, za które bohaterowie płacą teraz. Na pewno? Czy to nie nasi najbliżsi najbardziej cierpią za nasze błędy? I chociaż to „Szept” jest książką, która najbardziej utkwiła w moim sercu, „Rój” jest w dalszym ciągu świetny i gorąco polecam go Waszej uwadze.

nawet wieczory spędzały razem, ale jedna tragiczna noc zmieniła wszystko. Zdrada, strach, samotność, agresja i prześladowanie - to wszystko prowadzi do ogromnej tragedii. Dziecko traci życie, a kilkoro nastolatków zostaje naznaczonych już na zawsze. Gdy po latach jedno z nich zostaje znalezione martwe, przeszłość zaczyna pukać do drzwi. 🔸"Za szybko musiał dojrzeć i przekonać się, że to co dojrzewa zbyt szybko, również szybko gnije." #Rój to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, lektura wciągnęła mnie od samego początku ze względu na jej duszną atmosferę i niepokój, który wzbudzała. Bardzo interesujący wątek społeczności romskiej był czymś oryginalnym - to dla mnie najmocniejsza strona książki. Autorka przybliża wartości i kulturę romską niejako otwierając nas na tą społeczność. Niestety pokazuje także jak duże jest niezrozumienie tej kultury a wręcz zachowania agresywne i rasistowskie, które często prowadzą do tragedii. Mamy tutaj mocny wątek samosądu, a także walki o dobro i bezpieczeństwo najbliższych. Jak bardzo czlowiek jest w stanie nagiąć zasady aby chronić tych których kocha? 🔸"Zadziwiające jak daleko można zajść, mimo że boli każdy krok." Sama historia przypadła mi do gustu i wzbudziła moją ciekawość, jednak podczas czytania ilość supłów, które trzeba było rozplątać aby dojść do prawdy nieco mnie przytłoczyła. Ilość wątków, pobocznych powiązań między postacimi było moim odczuciu za dużo. Nie jestem w stanie wytłumaczyć dokładnie co mam na myśli, aby nie zdradzać fabuły, natomiast nasuwa mi się skojarzenie z telenowelą gdzie każdy z każdym się zna i z niektórymi zna się nawet jeszcze bliżej 😉. Bardzo podobała mi się postać Ostrego, który mimo już podeszłego wielku zdawał się myśleć najbardziej logicznie, ale czy dzięki temu osiągnął to o co tak się starał? Książka nie zrobiła na mnie aż tak dużego wrażenia. Jest to bardzo dobry thriller, dobrze mi się go czytało, historia była ciekawa i owszem chwyciła za sercę, natomiast dla mnie był to tylko i aż dobry thriller, bez efektu wow. WSPÓŁPRACA RECENZENCKA

na mnie. Zarówno „Żar”, jak i „Szept” to historie, które mocno zapadły mi w pamięć, a autorka zaskarbiła sobie miejsce w czołówce najlepszych polskich twórców. Jej najnowsza powieść, „Rój”, utwierdza mnie w przekonaniu, że to miejsce jest jak najbardziej zasłużone. W iławskiej kamienicy zostaje znalezione ciało Kamili Witz. W tym samym czasie bez śladu znikają sąsiedzi kobiety, Marek Gronowicz i jego dwunastoletnia córka Łucja. W sprawę tajemniczego morderstwa angażuje się emerytowany policjant Zbigniew Ostrowski. Tropy, które bada, prowadzą go do pszczelarki Natalii Biel. Wkrótce wszyscy przekonają się, że przeszłość zawsze domaga się sprawiedliwości, a niewinne śmierci wołają o zemstę. „Rój” to niesamowicie intrygująca i przejmująca opowieść z wątkiem kryminalnym, której fabuła rozgrywa się w dwóch przestrzeniach czasowych. Wciągnęłam się w tę historię od pierwszych stron i z zapartym tchem śledziłam rozwój wydarzeń. Weronika Mathia umiejętnie buduje napięcie, które towarzyszy nam od samego początku, kreśląc przerażające zdarzenia, które zapierają dech w piersiach i wywołują ból rozdzierający serce. Małymi krokami odkrywa kolejne karty, ukazując tragiczną historię pełną niesprawiedliwości, cierpienia i nieszczęść. „Rój” to bez wątpienia książka, której głównym atutem są fenomenalnie wykreowani bohaterowie. Ich doskonale dopracowane portrety psychologiczne zasługują na wielkie uznanie. Fabuła, choć nieśpieszna, jest płynna i przedstawiona w sposób bardzo realistyczny. Nie brakuje w niej zaskakujących zwrotów akcji oraz momentów, które chwytają za serce. Gęsta i mroczna atmosfera sprawia, że czytelnik całkowicie angażuje się w tę historię, chłonąc ją stronę po stronie i łącząc poszczególne wątki, aby uzyskać odpowiedzi na nurtujące pytania. „Rój” to jedna z tych książek, które na stałe zapisują się w pamięci czytelnika – pełna smutku, żalu i niesprawiedliwości. To poruszająca, a jednocześnie piękna opowieść, ukazująca, jak wielką siłę ma miłość rodzica do dziecka. Gorąco zachęcam do lektury!

z Mławy. Dynamiczna akcja i nieodkładalność. Co się wydarzyło kiedyś? Kto zamordował teraz? W iławskiej kamienicy, we własnym domu i z własnej broni zastrzelona została kobieta... Los splata teraz i plątał kiedyś ścieżki byłego policjanta i jego rodziny, ze ścieżką zamordowanej Kamili. Bardzo lubię takie poplątaniem z pomieszanie, które pięknie się łączy w całość. Historia porusza m. in temat dyskryminacji Romów, i delikatnie kreśli ich barwną i ciekawą kulturę. Przygotujcie się na ogrom emocji tj. współczucie, empatia, złość, bezsilność, poczucie niesprawiedliwości. Genialny kryminał z elementami thrillera psychologicznego. Lektura idealna na jesień. Historia dla osób, które lubią dwie linie czasowe.

niej znalezione zw£oki zam0rdowanej Kamili Witz. W tym samym czasie znikają najbliżsi sąsiedzi kobiety. Czy byli świadkami czegoś, czego nie powinni widzieć? A może mieli coś wspólnego ze $miercią Kamili? To jedno zdarzenie wywołuje lawinę wspomnień, które otwierają niewyleczone rany. Poznajemy tę historię z wielu perspektyw bohaterów, którzy pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Z biegiem czasu jednak nitki ich łączące coraz mocniej się plączą, a naszym oczom ukazuje się pełen obraz tego, co zaczęło się kiedyś, aby skończyć się teraz. Uwielbiam to, jak Weronika miękko prowadzi fabułę. Przez jej książki po prostu się płynie pomimo niezwykle trudnych tematów, które są poruszane. Tutaj dodatkowo mamy cudowne przerywniki w postaci bajek Zouszki, które pozwalają nam nieco bliżej poznać kulturę romską i zagłębić się w ich jakże kolorowy folklor. Dzięki temu autorka odczarowuje nieznacznie cygańską naturę w naszych oczach. I robi to na tyle wdzięcznie, że aż samej chciałoby się założyć tę długą spódnicę i obracać się słuchając furkotu materiału. No i tytułowy rój. Smaczki z polnej pasieki. Lepki miód oblepiający tę mroczną historię swoją słodyczą. Mieszanka idealna dająca poczucie dobrze spędzonego czasu ze świetną lekturą.

fatalne skutki, doszło do tragedii, za którą obie, wówczas dziewczynki, się obwiniały. W dorosłym życiu, mimo iż każda z nich poszła w inną stronę, łączyła je wspólna trauma. Akcja powieści jest rozbita na dwie płaszczyzny czasowe, które spaja przeszłość zawarta w Bajce Zouszki. Wszystko to, łączy się w spójną i intrygującą całość, gdzie poznajemy przeszłość, która determinuje przyszłość oraz jej konsekwencje: zemstę i sprawiedliwość. Samozwańcze śledztwo byłego policjanta, demony przeszłości, sekrety rodzinne burzące spokój, zadawnione krzywdy, żałoba i samotność. Utrata kontroli nad życiem, prowadzi do podejmowania decyzji, które często przerastają możliwości. To wszystko składa się na pełną napięcia, bólu, straty i niesprawiedliwości historię, gdzie niespiesznie odkrywamy wszystkie karty, chłonąc ją. Doskonale skonstruowana powieść oraz realnie wykreowane postaci to wizytówka książek autorki, które zostają z czytelnikiem na długo.

do skomplikowanej i gęstej niczym pajecza sieć sieci powiązań i tajemnic, które, po latach, domagają się wyjaśnienia. Tym samym zagadka kryminalna schodzi trochę na dalszy plan, ale jeśli uważacie, że w takim razie, nie znajdziecie w tej historii tego wyczekiwanego dreszczyku emocji, to jesteście w błędzie. Emocji tutaj z pewnością nikomu nie zabraknie, a kolejne strony wciągną w Was w świat pełen intryg, agresji i samotności. Po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów, miałam mieszane uczucia. Z jednej strony byłam zaciekawiona, z drugiej miałam pewien pomysł, jak może potoczyć się fabuła i nie było u mnie tego efektu zaskoczenia. Wiem jednak, że autorka świetnie potrafi wyprowadzić czytelnika w pole, dlatego postanowiłam wstrzymać się z ocenianiem do samego końca. I to była najlepsza z możliwych decyzji. Niech Was nie zwiedzie lekko obyczajowy i przejmujący ton ten historii. Jak będziecie się mogli przekonać, wszystko jest po coś. Również i ten zabieg autorka bardzo dobrze przemyślała, bo dzięki temu wszystko zgrywa nam się w spójną i niezwykle ciekawą historię, obejmująca przeszłość i teraźniejszością. Tutaj napięcie rośnie z każdą przeczytaną stroną, a końcówka? Tu dopiero mamy przyspieszenie! Myślałam, że jestem na dobrej drodze do rozwiązania zagadki, jednak to, co zadziało się na ostatnich stronach przyciągnęło mnie niczym pszczołę do miodu, nie pozwalając na chwilę oddechu. Na uznanie zasługuje tutaj klimat, który stworzyła autorka i to, jak misternie wszystko zostało ze sobą połączone. Tu nie ma przypadkowości i nie ma miejsca na nudę. Tutaj smutek, żal samotność i delikatność łączą się z nienawiścią, agresją i ofiarami, ktore domagają się sprawiedliwości. "Rój" przejmuje i zaskakuje. Wywołuje w czytelniku skrajne emocje i skłania do refleksji. Pokazuje, że wszystko co robimy, niesie za sobą konsekwencje, z których często nie zdajemy sobie sprawy. A jak wiemy, sekrety lubią wychodzić na jaw i to w najmniej oczekiwanym momencie. Gorąco Wam polecam te książkę. I chociaż to "Żar" jest dla mnie pierwszą i najlepszą książką autorki, to jednak "Rój" ma w sobie pewną nostalgię, która sprawia, że jest wyjątkowa. Współpraca z Wydawnictwem Czwarta Strona Kryminału

- lepiej późno, niż wcale. Jestem pewna, że zapamiętam to nazwisko i jeszcze kiedyś sięgnę po jej książki. Autorka stworzyła osobliwych bohaterów, którzy mają za sobą, barwną i tajemniczą przeszłość. Historia każdego z nich naznaczona jest skazą. Może właśnie dlatego tę powieść czyta się z takim zainteresowaniem? Wszystkie postaci coś ze sobą łaczy, a tym czymś jest przeszłość. "Rój" nie jest lekką lekturą. Ta książka budzi wiele emocji, daje do myślenia, a nawet wprawia w taki lekko nostalgiczny nastrój. Nie jest to książka, którą szybko się zapomina. To książka, po przeczytaniu której trzeba odetchnąć, zebrać myśli i dopiero pozwolić sobie na inną powieść. Weronika Mathia stworzyła gęstą i lepką atmosferę, która czytelnik przesiąka. Powiem jedno, autorka ma talent. Wspomniała skąd zrodził się pomysł na fabułe, niemniej to, jak to wszystko sobie poukładała i opisała wprawia w osłupienie nawet takiego zjadacza książek, jakim jestem ja. Napiszę tylko tyle: polecam.

córką, znikają bez śladu. Policja podejrzewa, że albo widzieli coś, czego nie powinni, albo mają coś wspólnego z zabójstwem. Zbigniew Ostrowski jest emerytowanym policjantem, a z Kamilą łączył go kiedyś romans. Wraz z jej śmiercią odzywają się wspomnienia, ale i instynkt śledczego. Mimo protestów córki, która jako prokurator, nadzoruje śledztwo, sam rozpoczyna poszukiwanie mordercy na własną rękę. Czy jednak nie przecenia swoich sił i zdrowia? Jak w tę historię wplątana jest pszczelarka Natalia i jej sąsiad Łukasz? Gdzie podział się Marek Gronowicz i jego córka Łucja? Co skrywa przeszłość? Weronika Mathia wyrasta na mistrzynię bardzo przejmujących kryminałów. "Rój" to historia przepełniona samotnością, stratą i bólem. Wyzierają one z każdej strony. Fabuła podzielona jest na dwie, a wliczając Bajkę Zauszki, to nawet trzy przestrzenie czasowe. "Obecnie" toczy się dochodzeni w sprawie śmierci Kamili, jednak czytelnik nie towarzyszy policji, a uczestniczy w prywatnym dochodzeniu Ostrowskiego. Gdzieś pomiędzy pojawia się Natalia, pszczelarka, która początkowo wydaje się niezwiązana ze sprawą. Cofamy się też o kilka dni przed morderstwem i stopniowo poznajemy Kamilę i jej sąsiadów, głównie Łucję. Domysły, kto mógł zabić, piętrzą się. Jednak prawda jest jeszcze bardziej zaskakująca. "Bajka Zouszki" to historia z perspektywy romskiej dziewczynki. Opisuje, z czym Romowie muszą się mierzyć. Rasizm, agresja, wyzwiska są na porządku dziennym. Jej opowieść jest smutna i przejmująca. Co ma wspólnego z aktualnymi wydarzeniami? Z czasem wszystko nabiera sensu. Wszystkie wątki zaczynają się łączyć. Każdy puzzel wskakuje na swoje miejsce. Z pozoru luźne wątki zazębiają się i łączą w spójną całość. Zakończenie jest bolesne. Chyba w żadnej innej książce nie spotkałam tylu bohaterów przepełnionych żalem, smutkiem i stratą. Miałam ochotę przytulić ich i zabrać od nich trochę tego cierpienia. Weronika Mathia bardzo zadbała o stronę psychologiczną postaci. Przedstawieni są bardzo prawdziwie, czasami niejednoznacznie. Za każdym kryje się jakaś tajemnica. Odkrywanie ich było niezwykle ciekawe. Każda decyzja niesie za sobą konsekwencje. Z niektórymi ciężko się zmierzyć. "Jak daleko się posuniesz, by chronić tych, których kochasz?"

wstęp sugerował, że wydarzenia będą miały głębokie korzenie w bolesnej przeszłości bohaterów. Raz za razem przenosiłam się w misternie połączone dwie płaszczyzny czasowe: teraźniejszość, w której dochodzi do morderstwa Kamili, oraz przeszłość, związaną właśnie z tragedią Zouszki. Wszystko tu było spójne i bardzo realne, a to ze względu na historię związaną z romską mniejszością. Jako tło autorka wprowadziła prawdziwe wydarzenia z 1991 r. dotyczące pogromu Romów w Mławie. Miały one duży wpływ na fabułę i nadały powieści dodatkowego wymiaru społecznego. Autorka pokazała w wymowny sposób, że krzywdy z przeszłości nie pozostają bez echa, a dawne winy wracają, by domagać się sprawiedliwości. Nie mogło oczywiście zabraknąć wątku związanego z tytułem. Pszczelarka Natalia i jej codzienne życie w zgodzie z rytmem natury i pszczół trochę łagodziło narastający niepokój, choć ostatecznie dolało oliwy do ognia. Po drugiej przeczytanej książce autorki widać jak perfekcyjnie potrafi budować napięcie. Zdarzało się, że sądziłam, że już wiem, dokąd zmierza historia, ale byłam skutecznie wprowadzana w błąd. Finał wprawił mnie w konsternację i choć spodziewałam się, że prawda będzie bolesna, to nie przypuszczałam, że aż tak skomplikowana. Zakończenie zdecydowanie zmusza do refleksji. Pozostawia z poczuciem, że zło nigdy nie jest proste ani jednoznaczne. Na pewno ogromnym atutem tej książki są jej bohaterowie. W zasadzie wszyscy mnie intrygowali. Znalazłam tu postaci z krwi i kości, z bagażem traum i przeszłości, które ich ścigały. Każdy z nich miał swoją historię, każdy z nich dźwigał brzemię, którego w pewnym momencie nie mogli już znieść. W szczególny sposób dała się zapamiętać dwunastoletnia Łucja. Piętno na jej życiu odcisnęły romskie pochodzenie i żałoba po stracie matki. To była jedna z tych postaci, które pozostawiły we mnie trwałe wrażenie. Jeśli lubicie literaturę pełną emocji, w której granica między winą a niewinnością jest niezwykle cienka, a intryga kryminalna jest pretekstem do opowieści o głębszych, bardziej uniwersalnych kwestiach.

i policjant emeryt Zbigniew Ostrowski. Łucja, która niedawno straciła matkę, zatraca się w jej opowiadaniach, które powracają do dni jej młodości. Wydarzenia zostawiają również piętno na psychice dziewczynki. Natalia po stracie córki znajduje ukojenie w pszczołach prowadząc małe gospodarstwo. Nie jest świadoma tego, że do jej drzwi zapuka dawny znajomy z dość nietypową prośbą. Czy losy tych bohaterów może łączyć jakiś wspólny mianownik? Jeśli szukacie dobrej książki z pogranicza kryminału oraz thrillera, na jesiennie wieczory, to z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że właśnie ją znaleźliście. Mroczna historia opowiadania z perspektyw różnych osób, w tym jednej w sposób szczególny - za pomocą bajki. Niestety nie jest to typowa bajka ze szczęśliwym zakończeniem, wręcz przeciwnie. Bajka, która powoli zbiera swoje złe żniwa. Nie jest to powieść, którą można przeczytać tak na odwal. Jest wielowątkowa i wymaga dość dużego skupienia. Porusza wątki rasizmu i nietolerancji względem innej nacji, która doprowadza do tragedii. W książce ukazana jest również złożoność i zarówno kruchość dziecięcej psychiki, która za młodu dostaje potężną dawkę wstrząsu, co ma odzwierciedlenie w późniejszych etapach życia. Zagadka kryminalna jest zawiła i od początku nie oczywista, chociaż pochwale się, że udało mi się wyłapać winnego 😎 Po debiucie autorki, wiedziałam, że będzie już tylko lepiej i ta książka to udowodniła. Gratulacje Pani Weroniko 🔥 Moja ocena 10/10

których nie można odwrócić, drążąc przy tym w duszy bohaterów trudne do okiełznania emocje. Niemająca zawrotnego tempa przyspiesza puls, gdy jest się świadkiem wydarzeń przykrych, brutalnych, pozostawiających po sobie stały ślad, który doprowadza przeszłość do teraźniejszości. Niedokończone sprawy zawsze czekają na swój finał, a bohaterowie tejże książki są tego idealnym przykładem. Weronika Mathia ponownie napisała powieść, która jest namacalna dla czytelnika. Wydarzenia w niej zawarte są realistycznie przedstawione, dzięki czemu można poczuć pewną bliskość z bohaterami. Bajka Zouszki poruszyła mnie totalnie i z niesłabnącym zainteresowaniem chciałam poznawać kolejne jej fragmenty. Niespieszne tempo pozwoliło rozkoszować się talentem Autorki, choć "Rój" to bardzo trudna i smutna historia. Nie powinno się wymagać szczęśliwego zakończenia, nie w tym przypadku, ale czy tak właśnie jest? Bardzo Was zachęcam do przeczytania najnowszej książki Mathii. Rzadko kiedy zdarza się tak zatopić w lekturze, by nie chcieć kończyć jej czytania. Tę historię mogło napisać samo życie i może faktycznie tak było? Przeczytajcie, bo to naprawdę dobra książka!

zgrabnego śledztwa z wartką akcją. Mam wrażenie, że w powieściach tej autorki wątek przestępczy jest punktem wyjścia do opowieści o człowieku w ogóle, o jego słabościach, o bagażu doświadczeń, który determinuje czasem całe jego życie. “Rój” był dla mnie przede wszystkim opowieścią o błędach młodości, spod ciężaru których tak trudno - a czasem niemożliwie wręcz- się uwolnić. Rzecz o stereotypach i uprzedzeniach, które wymykają się spod kontroli. O bezmyślnym, bezrefleksyjnym powtarzaniu wytartych, kłamliwych sloganów, które wypowiedziane na głos przynoszą szkodę i ból. Historia Zouszki i Kamilii naznaczona jest grzechem braku odwagi, pragnieniem przynależności do grupy, zemstą, która przecież nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem. Pełna afektu książka o młodych dziewczynach, o tragediach romskiej rodziny, o stracie, której nie sposób wymazać, ani zapomnieć - a wszystko to jest niczym zaczyn, który wyrasta i wrasta w przyszłość. Trzy pokolenia połączy pamięć, zdrada, ogromne nieszczęście i chęć chronienia najbliższych. Morderstwo Kamili Witz w jednej z iławskich kamienic uruchamia dochodzenie, które sprawia, że niespodziewanie krzyżują się ścieżki kilku osób. Emerytowany policjant Zbigniew Ostrowski, pszczelarka Natalia Biel oraz niedawno owdowiały Marek Gronowicz i jego dwunastoletnia córka Łucja przekonają się, że przeszłość zawsze dopomina się o sprawiedliwość, choć ludzie najczęściej nie są na nią gotowi.. Doskonałe, głębokie portrety psychologiczne postaci dopełniają całość. Przeszłość przenika teraźniejszość, a zdarzenia obserwujemy z kilku perspektyw. Co tu dużo mówić - jest to przemyślany tekst, niosący ze sobą mnóstwo emocji i refleksji. Złożone motywacje bohaterów sprawiają, że historia brzęczy w głowie, niczym przelatujący nad czytelnikiem tytułowy rój. Zdecydowanie zachęcam!

najnowszej książki Weoniki Mathii. Z pewnością nie jest to tytuł, który można zamknąć tylko w słowie „kryminał”. W moim odczuciu wykracza daleko poza kryminalny klimat. Fakt, opowieść zaczyna się od śmierci pewnej kobiety, ale fabuła najbardziej skupia się na codzienności bohaterów, na samej psychologii postaci, motywach działania bohaterów, celach, którymi kierują się w życiu, traumach z przeszłości, które bezlitośnie kształtują ich teraźniejszość, dramatach, z którymi muszą się mierzyć. Więcej o „Roju” przeczytacie w recenzji na blogu (mamao.pl).

w moje ręce trafiła najnowsza książka tej autorki zatytułowana “Rój”. Przyznam szczerze, że bardzo zaintrygował mnie już sam tytuł tej powieści. Początkowo niewiele zdradzał, gdyż nie wiedziałam do końca, o czym tak naprawdę może być ta książka. Natomiast w trakcie lektury wszystko się wyjaśniło i to, co na początku wydawało się niewiadome, powoli wychodziło najaw.. Dla mnie “Rój” to bardzo mroczny kryminał, który w swojej konstrukcji wykorzystuje rzadko wybierane motywy literackie, takie jak na przykład Romowie, czy dziecięce opowieści. Książka jest doskonałym wyborem nie tylko dla sympatyków twórczości autorki, ale również tych, którzy w powieściach szukają prawdziwego mrocznego klimatu i tajemnicy rozwiązywanej krok po kroku, dawkując emocje. Powieść jest wyjątkowa nie tylko dzięki motywom, które wykorzystuje, ale także ze względu na jej budowę. Mamy tutaj bowiem dwie osie czasowe, które przeplatane są opowieściami Zouszki. Dzięki temu powieść nabiera niepowtarzalnego klimatu. W tym miejscu chciałabym warto nadmienić kilka zdań, o czym tak naprawdę jest powieść “Rój”. Osią przedstawionych wydarzeń jest morderstwo Kamili Witz. Kobieta ginie bowiem w tajemniczych okolicznościach. A dodatkowo sprawy nie ułatwia fakt, że w tym samym czasie zniknęli jej sąsiedzi. Nikt nie wie, gdzie są. Jednak mogą być świadkami rozgrywających się wydarzeń w mieszkaniu obok. Co wiedzą sąsiedzi? Co mogli widzieć? Czy wiedzą, kto zabił Kamilę. Dodatkowo wszystko komplikuje fakt, że ich mieszkanie zostało pozostawione w bałaganie tak, jakby ktoś bardzo śpieszył się, aby go opuścić. Zagadkę tajemniczej śmierci kobiety próbuje rozwikłać emerytowany policjant Zbigniew Ostrowski, któremu nie tak łatwo już wykonywać policyjną robotę. Przede wszystkim nie pozwala na to jego stan zdrowia oraz problemy rodzinne. Wychodzi jednak z przekonania, że Kamila była dla niego tak bliską osobą, że nie zważa na nic tylko postanawia odnaleźć jej zabójcę. W trakcie swojego śledztwa odkrywa wiele tajemnic z przeszłości nie tylko Kamili, ale również własnej córki. Kolejną postacią, która niejako wychodzi na pierwszy plan wydarzeń jest Natalia Biel. Jest to kobieta, która zmieniła swoje życie o 180 stopni i zamieszkała na wsi, aby hodować pszczoły. Na co dzień produkuje miód i dogląda ule. Tutaj nie zdradzę wam, jaką rolę odgrywa w powieści, ponieważ ma to związek nie tylko z tytułem tej książki, ale również z tajemnicą, którą kobieta nosi w sobie. Moim zdaniem w powieści Weroniki Mathii jest wszystko to, czym powinien charakteryzować się dobry kryminał. Przede wszystkim mamy tutaj do czynienia z tajemniczą zbrodnią oraz przeszłością, która współcześnie domaga się uwagi oraz bohaterami, którzy podejmują decyzje nie zawsze w zgodzie ze sobą. Te decyzje często ich przerastają jednak ostatecznie muszą zmierzyć się z ich konsekwencjami. Dodatkowo powieść niesie ze sobą pewne przesłanie. Warto zadać sobie pytania, czy na co dzień zastanawiamy się, jak daleko moglibyśmy się posunąć, aby chronić naszych bliskich i co jesteśmy dla nich w stanie poświęcić. Bardzo polecam lekturę “Roju”. Zwłaszcza w jesienne wieczory. Wydaje mi się, że takie dwa wieczory poświęcone na lekturę tej książki w zupełności wystarcz, ponieważ jest to powieść nieodkładalna, trzymająca w napięciu, która jednocześnie sprawia, że chcemy jak najszybciej rozwiązać tajemnice.

jeszcze przede mną, ale to za mną już “Rój” i to nawet kilka dni po premierze. Więc myślę, że mogę powiedzieć, że się poprawiam. 😆 Co do samego “Roju”, początkowo miałam mieszane uczucia. Wtedy po prostu jeszcze nie znałam Weroniki na tyle, żeby mieć świadomość, że kryminał to tylko przykrywka. W środku czaił się na mnie walec emocjonalny. Nie żartuję. Tym razem pojawia się motyw dyskryminacji, Pogromu Mławskiego i po prostu strachu i desperacji, która zaciska gardło i nie chce puścić. Niestety nienawiść to wciąż nieodłączny element ludzkiej egzystencji. W ostatnim czasie, sama spotykam się z ogromem złych emocji. Może dlatego w moim przypadku “Rój” pozostawił po sobie tylko zgliszcza. Nie będę ukrywać, że tak było od początku. Kiedy tylko zaczęłam czytać, miałam wrażenie, że tym razem nam nie zaskoczy. Ale zaskoczyło. To niepowtarzalna historia, pełna emocji i bólu. Ale warta przeczytania.

moja duszę,rozerwał ją na strzępy, przyprawił o szybsze bicie serca i był takim emocjonalnym rollercosterem. "Rój" odznacza się nie tylko mocnymi scenami i mrokiem,ale także niebywałą wrażliwością i rozedrganiem. Słowa tworzą tutaj obrazy,które zapadają w pamięć czytelnika niezwykle głęboko... W iławskiej kamienicy dochodzi do morderstwa kobiety,znikają również jej sąsiedzi. To wydarzenie odciśnie piętno na losach kilku bohaterów: emerytowanego policjanta Zbigniewa Ostrowskiego,pszczelarki Natalii,owdowiałego ojca i jego córki Łucji oraz kilku innych. Jak głęboko trzeba kopać,by odkryć prawdę o sobie samym? Jak daleko można się posunąć,by chronić najbliższych? Przyznaję,że po przeczytaniu "Roju" musiałam ochłonąć. Zawarty jest tutaj taki ładunek emocjonalny,tyle krzywd,mroku i tajemnic,że momentami naprawdę aż ciężko nabrać tchu! Autorka perfekcyjnie łączy wątki i splata w ciekawy sposób pozornie nic nie łączące ze sobą sprawy i osoby. Do tego pojawia się tu niesamowita różnorodność postaci i kultur,a także ogromny rozstrzał wiekowy bohaterów i związane z tym problemy,dzięki czemu czytelnik wyczuwa tu prawdę i autentyczność. Prześladowania romów,morderstwo,zniknięcie,nastoletnie sekrety,przejmująca samotność,Zouszka,Karmenka,pszczelarka z ogromnym bagażem doświadczeń,bajania małej dziewczynki,rozterki starego policjanta. Ta powieść jest niczym kolorowa mozaika,gdzie każdy element jest zupełnie inny,ale razem stanowią połączenie idealne. "Rój" to historia wielowątkowa,różnorodna,bez przypadków w fabule, z niezwykle wrażliwymi postaciami o trudnej przeszłości. Rozdziały przeplatane są bajkami Zouszki,czyli historiami małej dziewczynki,dzięki którym głębiej wchodzimy w romski świat. Poznajemy kulturę,zwyczaje i ogrom barw,ale też ból prześladowań i życie w strachu o los bliskich. To z jednej strony element magiczny i barwny,z drugiej nieco mroczny i bolesny. Ostatni rozdział domyka wszystkie wątki i scala opowieść,jednak jest tak ciężki i duszny,że naprawdę brak mi słów...autorka zrobiła to po raz kolejny i w swojej powieści zawarła tyle sprzecznych emocji,tyle piękna i bólu,wrażliwości i rozpaczy,dążenia do sprawiedliwości i rozpaczliwego wołania o pomoc,że naprawdę jestem pełna podziwu...do tego motyw pszczół, który wręcz hipnotyzuje i symbolizuje tak wiele spraw,a także waga relacji w życiu człowieka i poświęcenia dla drugiej osoby. Nawet przelotne przyjaźnie czy romanse mogą znacząco odbić się na naszym życiu,nie wspominając o tych najbliższych i najsilniejszych więzach. Żeby ratować bliskich jesteśmy w stanie zrobić wiele,nawet poświęcić siebie. "Myślę synku,że każdy ma w sobie takie drzwi,których lepiej nie otwierać".

się,że kobieta została zamordowana.W tym samym czasie znikają najbliżsi sąsiedzi ofiary-Marek Gronowicz i jego dwunastoletnia córka Łucja.Emerytowany policjant Zbigniew Ostrowski nie może przejść koło sprawy obojętnie ponieważ łączyły go z denatką bliskie relacje.W drodze do rozwiązania zagadki morderstwa,spotyka Natalię Biel pszczelarkę która najwyraźniej coś ukrywa.Losy kilku przypadkowych osób zostają splątane.Wkrótce wszyscy przekonają się,że przeszłość dopomni się o sprawiedliwość. Kto stoi za morderstwem Witz?Dlaczego ojciec z córką uciekli? Czego dowie się Zbigniew? „Rój” to kolejna rewelacyjna powieść spod pióra Weroniki Mathii.Akcja książki toczy się dwutorowo.Przeplata się tu przeszłość z teraźniejszością.Obserwujemy tydzień przed śmiercią Kamili oraz czasy obecne.Historie dopełnia „Bajka Zouszki”która nie jest typowym,łatwym opowiadaniem.Misternie skonstruowana fabuła czyni,książkę nieodkładalną.Czyta się ją z zapartym tchem.Bohaterowie świetnie wykreowani.Każdy ze swoimi problemami.Mathia w swoim dziele duży nacisk kieruje na relacje łączące dziecko z rodzicem.Po raz kolejny przekonałam się,że autorka potrafi grać na emocjach.W sposób jakim operuje słowem…coś pięknego.Emocje niczym lawa z wulkanu wylewają się z każdej strony.Ta książka to jeden wielki ból.Już na początku moje serce rozbiło się za tysiąc małych kawałków.A to co się działo później powodowało,że kawałki mojego serca kruszyły się jeszcze bardziej. ”Rój” nie jest lekką opowieścią.To historia o tolerancji,dyskryminacji,zemście,stracie,cierpieniu,samotności,traumach.Autorka zmusza nas do refleksji nad tym jak krucha jest psychika dziecka.Uświadamia nas,że nie wystarczy dziecka kochać ale należy poświęcać mu czas i uwagę. ✨„Miłość to czasami za mało.Potrzebna jest jeszcze uważności.” Przeczytajcie tę książkę.Gwarantuję,że nie odłożycie jej dopóki nie poznacie zakończenia.

tych, których kochasz? Strach, łzy, małe rączki zaciskające się wokół mojej szyi. Gdybym tylko... Gdybym... Gdybym... W iławskiej kamienicy dochodzi do morderstwa Kamili Witz. Wydawać by się mogło, że będzie klasycznie i do przewidzenia, jest ofiara, będzie śledztwo, przyjdzie kara. Nic bardziej mylnego, bo tu naprawdę chodzi o coś o wiele bardziej złożonego. Przyznam szczerze, że na początku był chaos, a mnogość bohaterów mnie przytłoczyła, jak w ulu. O matulu! Trochę czasu to wymagało, ale w końcu wszystko w mojej głowie się poukładało i co się okazało? Że nawet jeśli jest trochę baśniowo, to jednocześnie boleśnie życiowo, że to zdecydowanie emocje stanowią filar tej historii, które są dla mnie jak cebula... Dlatego, że doprowadzają do łez? To też, ale przede wszystkim są skomplikowane, wielowarstwowe i odkrywane choć powoli, to i tak boli. Najpierw przyprawiają o serca drżenie, o cierpienie tak realne, że prawie namacalne, potem przychodzi zrozumienie, a na końcu czeka nas ogromne wzruszenie. To złożona, trudna i wymagająca lektura. Przejmująca, niebanalna, potrzebna, ważna, bo aktualna. Przecież tolerancja i akceptacja zawsze powinny być tak samo ważne, prawda? I jeśli chcemy, by na świecie, i wokół nas było mniej tęsknoty, smutku, bólu i samotności, pamiętajmy, proszę o uważności. To, co dla mnie szczególnie ważne, (nie umniejszając absolutnie powagi zbrodni), to fakt, że fabuła zawiera ważny przekaz społeczny, zadając jednocześnie kłam pewnym stereotypom, które tkwią w nas od lat, przekładając się bezpośrednio na krzywdzące opinie. Jak bardzo to, co kiedyś przeżyliśmy, wpływa na to, jakimi ludźmi dziś jesteśmy? Piękny język i duża dbałość o szczegóły, poprzedzona wnikliwym researchem, to z pewnością elementy, które wpływają na poziom zaangażowania odbiorcy. "Pamięć to sprytna bestia. Wie, jak trzymać człowieka w szachu". Zemsta i śmierć. "Nie sposób przecież żyć, gdy się choruje na umieranie". Z punktu psychologicznego to dla mnie coś wyjątkowego, kryminalnie też fajnie. Wewnętrzne udręczenie wieńczy mocne zakończenie. Lekko, łatwo i przyjemnie? Tak nie nie będzie. Ale i tak miodzio😉

mógłby być literaturą piękną. Gdy kobieta zostaje zamordowana we własnym mieszkaniu, a jej sąsiedzi znikają w tajemniczych okolicznościach, emerytowany policjant nie może przejść obok tego obojętnie. Równolegle śledzimy życie pszczelarki Natalii, której los niespodziewanie splecie się z tajemniczą historią i odsłoni jeszcze więcej niewiadomych. Rój to kolejna intrygująca historia, która wychodzi spod pióra Autorki. Zostajemy w Iławie, na pozór spokojnym miasteczku. Cechą charakterystyczną jest powiązanie przeszłości z teraźniejszością i to, że wszyscy i wszystko mają ze sobą coś wspólnego. Ja uwielbiam takie motywy! Bardzo podoba mi się pogłębienie postaci. W innych książkach z gatunku często są one płytkie, jednowymiarowe, z dwoma lub trzema cechami, które mają je wyróżniać. W twórczości Weroniki Mathii nie ma na to miejsca. Postaci są złożone, niejednoznaczne. Każda ma problemy i rozterki, które często wpływają na dalszy kierunek fabuły. Mamy możliwość wczytania się i poznania ich lepiej co sprawia, że bardziej się do nich przywiązujemy. Szczerze? Nie mam się do czego przyczepić. Jeśli chodzi o długość rozdziałów, to były wyważone idealnie (a wiecie, że ja długich nie lubię). Rój to naprawdę kawał dobrej literatury i mam nadzieję, że po niego sięgnięcie!

który koi pokiereszowane serce. W książce mamy rozdziały zatytułowane Bajka Zouszki. To nie jest zwykła bajka, autorka w niej pokazuje świat uprzedzeń rasowych i dokąd może prowadzić bezsensowna nienawiść. Czy ludzie rodzą się źli, czy przenikają złymi emocjami, które widzą w najbliższym otoczeniu? Przecież dla każdego dziecka rodzic jest najważniejszy, to on wprowadza nas w świat, to on jest wzorem do naśladowania, to jeśli on mówi, że coś jest złe to mu ufamy.... To on może stać się łyżką dziegciu w beczce miodu.... Pierwszoplanowi bohaterowie to młodzi ludzie, niegotowi na takie wydarzenia, na takie decyzje. Tu właśnie wkraczają rodzice, którzy zrobią dla swoich dzieci wszystko by je ochronić. By tak jak „W ulu, że choć panuje ciemność, każdy świeży wosk ma kolor złota..." Teraz Weroniko inaczej patrzę na naszą rozmowę o dzieciach, teraz to rozumiem... Płakałam, zachwycałam się każdym słowem tej historii, każdym odniesieniem do pszczelego roju, a teraz bardzo Wam polecam tę książkę. I wierzę, że w końcu bohaterowie polecieli na magicznej spódnicy i jedzą cytrynowe cukierki....

co ta książka zrobiła ze mną i z moimi emocjami… Niepojęte. Teoretycznie historia jest prosta. W jednej z kamienic zostaje zamordowana młoda kobieta, Kamila. W tym samym czasie z mieszkania w tej samej kamienicy znika mężczyzna z córką. Nie wiadomo jednak czy mają oni coś wspólnego ze śmiercią sąsiadki. W sprawę angażuje się Zygmunt Ostrowski, emerytowany policjant. Bardzo szybko okazuje się, że z pozoru prosta historia ma drugie dno. W całej historii przecinają się losy kilku bohaterów. Poznajemy wydarzenia z kilku dni przed zabójstwem, wydarzenia obecne jak i historię Zouszki, która dzieje się kilka lat wcześniej. Wszystko to zestawione razem daje spójny obraz całej historii, a autorka w bardzo zgrabny sposób przeskakuje z jednych wydarzeń na drugie. Autorka genialnie prowadzi narrację. Nie mamy tutaj pełnego napięcia i zwrotów akcji śledztwa. Jeśli więc szukacie krwawego thrillera, tego tutaj nie znajdziecie. Ta powieść jednak rozedrze Was na kawałki. Początek jest spokojny. Poznajemy podstawowych bohaterów i motyw powieści. Im jednak dalej, tym jest gorzej. Historia Zouszki i społeczności romskiej jest pełna bólu. Bólu, krzywdy i niezrozumienia. Co ciekawe, autorka nawiązuje do prawdziwych wydarzeń, które rozegrały się w Mławie w latach dziewięćdziesiątych. Czytając możemy zadać sobie pytanie – czy od tamtego czasu wiele się zmieniło? Jak ta społeczność jest obecnie traktowana…? Każdy z bohaterów wnosi w powieść swoją historię. I okazuje się, że każda z tych historii jest ważna, a każdy z bohaterów ma w tym wszystkim swój ważny udział. Najmocniej jednak dotykają zachowania nastolatków – Łucji i Nikodema. Oboje są skrzywdzeni przez los i oboje na swój sposób próbują sobie z tym radzić. Miałam ochotę ich po prostu przytulić. Przytulić i powiedzieć, że nie są sami, a ból, który odczuwają też jest ważny. Że mają prawo do swoich uczuć. Książka ta była pełna zaskoczeń, lecz to zakończenie wbija w fotel. Gdy już jako czytelnik jesteśmy pewni co do rozwiązania, autorka postawiła wszystko do góry nogami. Czytałam z otwartymi ustami. Nie spodziewałam się takiego zakończenia. W ostatnim tygodniu to właśnie ta i jeszcze jedna książka (o której jutro) sprawiły, że moje serce się roztrzaskało. Czułam bezsilność, stres i niesprawiedliwość. Jako osoba z bardzo wysoką wrażliwością uważam, że była to jedna z lepszych książek, które przeczytałam w tym roku. Bierzcie w ciemno. A ja muszę nadrobić pozostałe pozycje autorki. Czytaliście? Boję się jednak, że po tym co dostałam w „Roju” łatwiej nie będzie i moje serce się nie poskleja. Współpraca recenzencka z @czwartastronakryminalu @lubiepoczytac

tajemnica, zagadka, morder$two, emerytowany policjant, śledztwo... To co uwielbiam w kryminałach🖤 Ale była tu też szczypta nostalgii, bólu i delikatności. Coś co niezmiennie kojarzy mi się ze stylem autorki. . Czytasz, przerzucasz strona za stroną, po chwili orientujesz się że już połowa. Oczywiście, że nie możesz jej odłożyć bo MUSISZ WIEDZIEĆ, więc czytasz dalej, zerkasz na zegarek, a już północ. To nic, już cię nic nie powstrzyma. Czytasz ostatnią stronę, ostatnie zdanie. Zamykasz książkę, ale nie zapominasz historii. Ona będzie w Tobie. I to na długo, bo takich historii się nie zapomina. . Genialna, wspaniała, idealna🔥

Rój. Po książki autorki sięgam w ciemno. Wiem, że po ich lekturze zostaną ze mną na długi, długi czas. Tak jak Żar złamał mi serce, Szept je roztrzaskał, tak Rój starł je na drobny mak. Mimo że to kryminał było tu tyle emocji, tyle niesprawiedliwości i błędnych decyzji. Momentami łzy same ciągnęły się do oczu. Jak na dobry kryminał mamy tutaj świetną zagadkę. Tajemniczą śmierć kobiety, z którą mają powiązania główni bohaterowie. Śledztwo tym razem prowadzi emerytowany glina. Jego stosunki z ofiarą były bardzo zażyłe, dlatego chce na własną rękę znaleźć winnego zbrodni. Fabuła w książce przedstawiona jest w dwóch liniach czasowych. Teraźniejszość poznajemy z perspektywy wielu bohaterów. Przeszłość przedstawiają nam rozdziały zatytułowane Bajki Zouszki. Postaci były tak świetnie napisane, tak realnie, że bez problemu mogłam się identyfikować jako ich sąsiadka, znajoma czy koleżanka. Ich moralność, wybory dawały dużo do myślenia. Były momenty l, że sama zadawałam sobie pytanie, jak postąpiłabym w tej czy innej sytuacji. Największy ból czułam, kiedy narracja była przekazywana Łucji i Nikodemowi. Były to dzieciaki, a ich problemy, wybory i konsekwencje przygniotłyby niejednego dorosłego. Serce mi krwawiło, czytając te sceny. Każdy z bohaterów niósł swój bagaż. Jeden większy, drugi mniejszy. Ich losy były tak tragiczne i naszpikowane emocjami, że jestem w szoku, jak Weronice udało się to wszystko zmieścić na 300 stronach. Największą sympatię poczułam do Ostrego. Jego sposób bycia, ten upór i dążenie do celu, a jednocześnie dużo ciepła wobec bliskich. Miałam momenty, że chciałam się do niego po prostu przytulić. Wielką zagadką są dla mnie Bajki Zouszki. Czy były to wymysły umysłu dziecka, aby uporać się z traumą? Czy może miały o wiele więcej wspólnego z rzeczywistością niż zakładamy? Sami oceńcie. Przeczytajcie i dajcie znać, co o tym myślicie. Jednak ostrzegam, jest to prawdziwy rollercoaster emocji, przygotujcie sobie paczkę chusteczek na osuszanie łez i ciepły kocyk, aby ukoić ból po tej lekturze.

jej książkę, serwuje mi intensywny, nieodkładany, mroczny, bogaty psychologicznie i fabularnie kryminał, po którym po prostu ma takiego czytelniczego kaca, że trudno mi się pozbierać. Dlatego gdy tylko zobaczyłam zapowiedź książki „Rój” wiedziałam, że jest to historia, na którą muszę znaleźć czas… Ale od początku 🐝. W Iławie w jednej z miejscowych kamienic dochodzi do morderstwa Kamili Witz. Można by powiedzieć, że to zbrodnia jak ich wiele, gdyby nie fakt, że w tym samym czasie bez śladu znikają sąsiedzi ofiary. To nietypowe i tajemnicze zdarzenie, stawia w centrum historii trzy kluczowe postacie, emerytowanego policjanta Zbigniewa Ostrowskiego, pszczelarkę Natalię Biel oraz Marka Gronowicza, który jest wdowcem samotnie wychowującym swoją dwunastoletnią córkę Łucję. Co wydarzyło się w iławskiej kamienicy? I co mają z tym wspólnego policjant, pszczelarka i samotny ojciec? Kluczowym aspektem „Roju” jest splecenie losów kilku postaci, policjanta Zbigniewa Ostrowskiego, pszczelarki Natalii Biel oraz owdowiałego Marka Gronowicza z córką Łucją. Każda z tych postaci zmaga się z traumą i samotnością, co czyni ich nie tylko ofiarami tajemniczego morderstwa, ale również ofiarami własnej przeszłości. Bohaterowie są mistrzowsko skonstruowani, a autorka prowadzi ich losy z delikatnością, ukazując ich wewnętrzne rozterki i walki. Niezwykle intrygująca jest postać dwunastoletniej Łucji, której zmaganie się z żałobą i emocjonalnym ciężarem, popycha ją do desperackich działań. Narracja w książce przebiega na kilku płaszczyznach czasowych, teraźniejsza oraz przeszła, która stopniowo odkrywa przed nami motyw zbrodni. Niesamowitym pomysłem autorki jest wplecenie w fabułę bajki Zouszki – jednej z duchowych bohaterek, której historia z przeszłości staje się kluczem do rozwiązania współczesnej zagadki. Postać młodej Romki, ujawnia nam przy tym dramatyczne tło związane z pogromem Romów w Mławie i to właśnie ten historyczny kontekst nadaje tej książce wyjątkowości i dodatkowej głębi społecznej i kulturowej, która skłania do refleksji na temat uprzedzeń i krzywd, jakie spotykały w przeszłości mniejszości etniczne. To co urzekło mnie podczas lektury, to również język powieści, który jest pełen emocji, porusza i trafia prosto do serca. Autorka wspaniale potrafi oddać wewnętrzne cierpienia bohaterów, ich samotność, strach i nadzieję. Podczas lektury, duże wrażenie zrobiło też nam mnie połączenie wątków kryminalnych z refleksjami nad społecznymi problemami, takimi jak ksenofobia, lęk przed obcymi czy nieufność wobec odmiennych kultur. Autorka porusza je z odwagą i bezkompromisowością, co czyni lekturę jeszcze bardziej bogatą, a naświetlone problemy, niosą za sobą wartościowy przekaz. Mimo, że jest to historia, która liczy zaledwie 320 stron, akcja nie pędzi tutaj w szaleńczym tempie, a autorka umiejętnie z rozdziału na rozdział buduje napięcie, mieszając nam tropy. Każdy element tej powieści ma tutaj swoje miejsce, znaczenie i nie jest przypadkowy, co składa się w finale na niebanalne rozwiązanie zagadki, które pozostaje nieoczywiste aż do ostatnich stron. „Rój” to niebanalny i poruszający kryminał, który łączy w sobie wątek kryminalny z głębokimi analizami psychologicznymi i społecznymi. To opowieść o ludzkich słabościach, uprzednieniach, o decyzjach, które niosą nieodwracalne konsekwencje oraz o tym, jak daleko jesteśmy gotowi się posunąć, by chronić swoich bliskich. To kryminał wyjątkowy z niepowtarzalną atmosferą oraz oryginalnym pomysłem, który zdecydowanie warto przeczytać, zwłaszcza jeśli poszukujecie w tym gatunku, nie tylko zaskakujących zagadek, ale także emocjonalnej głębi i refleksji nad ludzką naturą. Musicie go przeczytać!🔥 Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @czwartastronakryminalu, a Autorce za wyśmienity kryminał (współpraca reklamowa) 🩷.

historię. Wybijała mnie ilość postaci, które były zamieszane w sprawę. Na początku musiałam się mocno skupić bo to wszystko mi się mieszało. Potem było już lepiej i lepiej. I bardzo podziwiam autorkę, że się w tym wszystkim odnalazła i nie pogubiła przy pisaniu! A przynajmniej ja niczego nie wychwyciłam. Mały minusik ode mnie za przedstawienie postaci dzieci - Łucji i Nikodema. Ciągle miałam wrażenie, że są oni młodsi niż wskazywałby na to ich wiek - szczególnie przy rozmowach z dorosłymi. Autorka przeprowadziła nas przez różne dylematy moralne i tego ile jesteśmy w stanie poświęcić. Można wręcz poczuć ten ból i cierpienie, z którym mierzą się prawie wszyscy główni bohaterowie. Każdy z nich ma swoje rozterki i wiele razy im po ludzku współczułam. „Widzisz, dla pszczół najważniejsze jest przetrwanie rodziny, a nie jej poszczególnych członków. Nawet gdy umiera matka, zastępuje ją inna” Bardzo podobał mi się motyw pszczół. W książce bohaterka Natalia prowadzi swoją pasiekę. Temat całkiem mnie zaintrygował i aż zapragnęłam dowiedzieć się więcej niuansów z tej dziedziny! Zakończenie było zdecydowanie najmocniejszym elementem tej książki. Historia nabrała tempa. I Choć domyśliłam się tego co się wydarzy, to uważam, że zostało genialnie poprowadzone i aż łezki poleciały. Z czasem doceniłam tę książkę bardziej, a to chyba przez przywiązanie do bohaterów. Z chęcią sięgnę po inne książki od autorki. Mam na oku "Żar" ✨ za książkę dziękuje wydawnictwu czwarta strona kryminału

z fenomenalnym "Rojem"! Najnowsza powieść autorki to historia, która wciąga już od pierwszych stron. Trzy linie czasowe, które pozwalają zaangażować się całkowicie. Śmierć młodej kobiety wyciąga na światło dzienne dawne sekrety. Sekrety, które sprawiają, że wstrzymuje się oddech! Sekrety, które były uśpione przez kilkanaście lat.. Bolesna prawda wyszła na światło dzienne i zgarnęła swoje żniwo! Autorka powoli odkrywa karty, jednak w książce dzieje się dużo. Makabryczne zdarzenie sprzed lat, przeplata się z czasami współczesnymi. Weronika po mistrzowsku buduje napięcie, myli tropy. Pozwala czytelnikowi dać nadzieję, że jest w stanie rozwiązać daną sprawę. Na ogromny plus wg mnie zasługuje poruszenie wątków związanych z rasizmem, z szykanowaniem na tle pochodzenia. A także wątków związanych z utratą najbliższych.. I te pszczoły. W końcu to one chronią królową przed złem tego świata. A ile jest w stanie zrobić człowiek, aby chronić tych, których kocha? Mam wrażenie, że cokolwiek bym o niej napisała i tak będzie za mało. Po prostu CZYTAJCIE!

opowiesci". Bo to jakim smutkiem momentami przepełnia serce, jest trudne do opisania. "Rój" nie jest typowym kryminałem. Według mnie to bardziej thriller kryminalny. Na pierwszy plan zdecydowanie wysunięto emocje, decyzje i przemyślenia bohaterów. Motyw śledztwa i detektywów jest tłem dla wszystkich zdarzeń, prezentowanych w aż trzech perspektywach czasowych. Akcja rozwija się spokojnie, w kolejnych rozdziałach otrzymujemy nowe informacje, które zapętlają zagadkę i nie przynoszą odpowiedzi na pytanie "kto zabił?". Choć tu raczej nie to jest najważniejsze. Niezwykłym pomysłem autorki było przedstawienie tego, co działo się w odległej przeszłości w formie bajki Zouszki - jednej z bohaterek-duchów, której historia zdeterminowała wydarzenia obecne. Przeszłość łączy nieświadomych tego bohaterów i jest jak niewidzialny tatuaż, który pali i nie daje o sobie zapomnieć. Książka w ogóle ma klimat baśniowy. Są przepiękne wrzosowiska, tajemnicza, mroczna Iława i pszczoły. Te ostatnie są niezwykle istotne - traktowane jako lustrzane odbicie relacji wśród bliskich sobie ludzi. Opowieści Natalii o tym, jak żyją owady, jak traktują wrogów, mogą zostać potraktowane jako odpowiedź na pytanie "Jak daleko posuniesz się, by chronić tych, których kochasz?". W "Roju" poruszono bardzo ważny temat nienawiści skierowanej w stronę mniejszości etnicznych, w tym przypadku Romów. Okrucieństwo dorosłych, ale też nastolatków czy dzieci jest porażające. To właśnie brak akceptacji, alienowanie i obarczanie odpowiedzialnością każdego Roma za jedno nieszczęście, doprowadza do nieopisanych tragedii. Jest też tu ważny wątek dotyczący samotności. Każdy z bohaterów jest na swój sposób samotny, nie mogąc nikomu w pełni zaufać. Jednocześnie samotność staje się wyborem, aby chronić bliskich. Po skończeniu książki trudno się pozbierać. To takie szczególne uczucie, które przepełnia czytelnika od środka, nie pozwalając od razu wrócić do rzeczywistości. Zdecydowanie polecam! "Rój" to zdecydowanie perełka wśród kryminałów i thrillerów.

gdzieś tam spódnica zaczarowana i czyjaś dusza zadrżała na wnętrzu dłoni słoneczko rysowane by dziecięce serce nie płakało w jej umyśle na zawsze niezapomniane by o matczynej obecności pamiętało tam na torach zostało cierpienie duszę pokrył smutku żal tam o Karmence brzmi wspomnienie może to ona wciąż patrzy w dal tak jak wosk ma kolor złota choć w ulu ciemność niezmierzona tak w słabości się człowiek miota a w roju pszczół nadzieja i ochrona Kroczę ścieżką romskiej opowieści. Słyszę jej szept. On dociera do mnie mocno. Intensywnie. Wyraźnie. Zanurzam się w jego otchłani. Doświadczam tę bajkę. Chłonę. Chwytam ją mocno. Dla siebie. Dla niej. Dla Karmenki. Dla tej dziewczynki. Schowanej pod spódnicą w kwiaty. Słyszącej obietnicę o żółtych landrynkach. I latającej spódnicy. Wyciskam ten smutek. Poruszenie. I łzy za tą małą romską dziewczynką. Bajka Zouszki to punkt wyjścia. Do nich. Do tych ludzi. Do ich splątanych dróg. Do tego, co przeżyli. Co noszą w swoich duszach każdego dnia. Ktoś umarł kiedyś. Ktoś umiera teraz. Ci, którzy zostają, zmierzyć się muszą przeszłością. I z jej krzykiem o sprawiedliwość. Bo niezawinione ostatnie tchnienie dopomina się o prawdę. Konsekwencje. I o karę. Kiedy czas nadejdzie, ona się dopełni. Pokruszeni. Pochłonięci. Poturbowani. Roztrzaskani. Rozdarci przeszłością. Przepełnieni tamtymi chwilami. Ludzie. Tu smutek pierwsze skrzypce gra. I ból. I piękno ludzkiego mroku. W jej sercu tysiące pszczół. Na małej rączce z drzewa słońca gałązka. We włosach siwe pasmo. W starszym człowieku determinacja i rozpadlina żalu. Wiele tutaj emocji trudnych. Ale pięknych. Tak bardzo pięknych. Serca dygot. Żalu ukłucie. Drżenie duszy. Jak trzepot pszczelich skrzydełek. Smagnięcia poruszenia. Muśnięcia wzruszenia. Jak widok nadziei światełek. „ Nie sposób przecież żyć, gdy się choruje na umieranie ”. Ogromnie polecam.

emocje. Bajki Zouszki wprowadziły niesamowity klimat, z jednej strony baśnie dla dzieci, z drugiej bajka o życiu, w którym nie zawsze wszystko kończy się szczęśliwie. Polecam gorąco 👌

Absolutnie żaden kryminał, nie wywołał u mnie tak skrajnych emocji, nie spowodował, że zakręciła mi się łza w oku! Aż do teraz… Weronika Mathia i jej najnowsza książka „Rój” to coś niepowtarzalnego! Creame de la creme wśród książek jakie ostatnio czytałam🖤 Kamila zostaje zamordowana w swoim domu, jedyną osobą która coś słyszała to starsza kobieta, która jest w szpitalu. Jej sąsiedzi w tym samym czasie nagle znikają. Sprawa trafia w ręce Sylwi, która jako prokurator pragnie dowieść prawdy. Grzebiąc w tej sprawie na jaw wychodzą stare sprawy, które łączą wielu ludzi. Przeszłość jeszcze nigdy tak bardzo nie domagała się sprawiedliwości. Czy policji, staremu emerytowanemu policjantowi i prokuraturze uda się rozwiązać tą zagadkę? I jak daleko jest wstanie posunąć się człowieka by ochronić swoich bliskich? Kochani książki Weroniki Mathii to absolutnie must read każdego kto zaczytuje się w kryminałach! To jak Ona pisze to coś wspaniałego. „RÓJ” to niebanalna, mądra, wciągająca, przemyślana historia, napisana z perspektywy kilku osób, w różnym wieku, a także różnych kulturowo, która przemyca nawet prawdziwe wydarzenia jakie miały miejsce w Iławie. Co sprawia, że fabuła nabiera głębszego znaczenia. Czytając nasuwa się pytanie a może jednak to wszystko się wydarzyło… „Rój” to historia, która dopracowana jest perfekcyjnie, czyta się sama! Czułam ogromny smutek, że tak szybko ją przeczytałam… jestem pewna , że ta książka długo nie wyjdzie Wam z głowy, będzie rozpychać się i szumieć jak skrzydełka pszczół! P.S. Weroniko pisz, pisz i jeszcze raz pisz… bo robisz to genialnie! Czytając „Żar” wiedziałam, że po tym genialnym debiucie pokażesz nam, że dopiero się rozkręcasz, „Szept” kupił mnie jeszcze bardziej… ale „Rój” to jak narazie moje ukochane Twoje dziecko brak mi słów aby określić jak bardzo zachwycona jestem tym co stworzyłaś🖤

rodzina, a zwłaszcza dzieci są dla mnie najważniejsze. Ich spokój i bezpieczeństwo. Przed takim samym dylematem zostali postawieni bohaterowie najnowszej książki Weroniki Rój. Po książki autorki sięgam w ciemno. Wiem, że po ich lekturze zostaną ze mną na długi, długi czas. Tak jak Żar złamał mi serce, Szept je roztrzaskał, tak Rój starł je na drobny mak. Mimo że to kryminał było tu tyle emocji, tyle niesprawiedliwości i błędnych decyzji. Momentami łzy same ciągnęły się do oczu. Jak na dobry kryminał mamy tutaj świetną zagadkę. Tajemniczą śmierć kobiety, z którą mają powiązania główni bohaterowie. Śledztwo tym razem prowadzi emerytowany glina. Jego stosunki z ofiarą były bardzo zażyłe, dlatego chce na własną rękę znaleźć winnego zbrodni. Fabuła w książce przedstawiona jest w dwóch liniach czasowych. Teraźniejszość poznajemy z perspektywy wielu bohaterów. Przeszłość przedstawiają nam rozdziały zatytułowane Bajki Zouszki. Postaci były tak świetnie napisane, tak realnie, że bez problemu mogłam się identyfikować jako ich sąsiadka, znajoma czy koleżanka. Ich moralność, wybory dawały dużo do myślenia. Były momenty l, że sama zadawałam sobie pytanie, jak postąpiłabym w tej czy innej sytuacji. Największy ból czułam, kiedy narracja była przekazywana Łucji i Nikodemowi. Były to dzieciaki, a ich problemy, wybory i konsekwencje przygniotłyby niejednego dorosłego. Serce mi krwawiło, czytając te sceny. Każdy z bohaterów niósł swój bagaż. Jeden większy, drugi mniejszy. Ich losy były tak tragiczne i naszpikowane emocjami, że jestem w szoku, jak Weronice udało się to wszystko zmieścić na 300 stronach. Największą sympatię poczułam do Ostrego. Jego sposób bycia, ten upór i dążenie do celu, a jednocześnie dużo ciepła wobec bliskich. Miałam momenty, że chciałam się do niego po prostu przytulić. Wielką zagadką są dla mnie Bajki Zouszki. Czy były to wymysły umysłu dziecka, aby uporać się z traumą? Czy może miały o wiele więcej wspólnego z rzeczywistością niż zakładamy? Sami oceńcie. Przeczytajcie i dajcie znać, co o tym myślicie. Jednak ostrzegam, jest to prawdziwy rollercoaster emocji, przygotujcie sobie paczkę chusteczek na osuszanie łez i ciepły kocyk, aby ukoić ból po tej lekturze.