Rój

który koi pokiereszowane serce. W książce mamy rozdziały zatytułowane Bajka Zouszki. To nie jest zwykła bajka, autorka w niej pokazuje świat uprzedzeń rasowych i dokąd może prowadzić bezsensowna nienawiść. Czy ludzie rodzą się źli, czy przenikają złymi emocjami, które widzą w najbliższym otoczeniu? Przecież dla każdego dziecka rodzic jest najważniejszy, to on wprowadza nas w świat, to on jest wzorem do naśladowania, to jeśli on mówi, że coś jest złe to mu ufamy.... To on może stać się łyżką dziegciu w beczce miodu.... Pierwszoplanowi bohaterowie to młodzi ludzie, niegotowi na takie wydarzenia, na takie decyzje. Tu właśnie wkraczają rodzice, którzy zrobią dla swoich dzieci wszystko by je ochronić. By tak jak „W ulu, że choć panuje ciemność, każdy świeży wosk ma kolor złota..." Teraz Weroniko inaczej patrzę na naszą rozmowę o dzieciach, teraz to rozumiem... Płakałam, zachwycałam się każdym słowem tej historii, każdym odniesieniem do pszczelego roju, a teraz bardzo Wam polecam tę książkę. I wierzę, że w końcu bohaterowie polecieli na magicznej spódnicy i jedzą cytrynowe cukierki....

co ta książka zrobiła ze mną i z moimi emocjami… Niepojęte. Teoretycznie historia jest prosta. W jednej z kamienic zostaje zamordowana młoda kobieta, Kamila. W tym samym czasie z mieszkania w tej samej kamienicy znika mężczyzna z córką. Nie wiadomo jednak czy mają oni coś wspólnego ze śmiercią sąsiadki. W sprawę angażuje się Zygmunt Ostrowski, emerytowany policjant. Bardzo szybko okazuje się, że z pozoru prosta historia ma drugie dno. W całej historii przecinają się losy kilku bohaterów. Poznajemy wydarzenia z kilku dni przed zabójstwem, wydarzenia obecne jak i historię Zouszki, która dzieje się kilka lat wcześniej. Wszystko to zestawione razem daje spójny obraz całej historii, a autorka w bardzo zgrabny sposób przeskakuje z jednych wydarzeń na drugie. Autorka genialnie prowadzi narrację. Nie mamy tutaj pełnego napięcia i zwrotów akcji śledztwa. Jeśli więc szukacie krwawego thrillera, tego tutaj nie znajdziecie. Ta powieść jednak rozedrze Was na kawałki. Początek jest spokojny. Poznajemy podstawowych bohaterów i motyw powieści. Im jednak dalej, tym jest gorzej. Historia Zouszki i społeczności romskiej jest pełna bólu. Bólu, krzywdy i niezrozumienia. Co ciekawe, autorka nawiązuje do prawdziwych wydarzeń, które rozegrały się w Mławie w latach dziewięćdziesiątych. Czytając możemy zadać sobie pytanie – czy od tamtego czasu wiele się zmieniło? Jak ta społeczność jest obecnie traktowana…? Każdy z bohaterów wnosi w powieść swoją historię. I okazuje się, że każda z tych historii jest ważna, a każdy z bohaterów ma w tym wszystkim swój ważny udział. Najmocniej jednak dotykają zachowania nastolatków – Łucji i Nikodema. Oboje są skrzywdzeni przez los i oboje na swój sposób próbują sobie z tym radzić. Miałam ochotę ich po prostu przytulić. Przytulić i powiedzieć, że nie są sami, a ból, który odczuwają też jest ważny. Że mają prawo do swoich uczuć. Książka ta była pełna zaskoczeń, lecz to zakończenie wbija w fotel. Gdy już jako czytelnik jesteśmy pewni co do rozwiązania, autorka postawiła wszystko do góry nogami. Czytałam z otwartymi ustami. Nie spodziewałam się takiego zakończenia. W ostatnim tygodniu to właśnie ta i jeszcze jedna książka (o której jutro) sprawiły, że moje serce się roztrzaskało. Czułam bezsilność, stres i niesprawiedliwość. Jako osoba z bardzo wysoką wrażliwością uważam, że była to jedna z lepszych książek, które przeczytałam w tym roku. Bierzcie w ciemno. A ja muszę nadrobić pozostałe pozycje autorki. Czytaliście? Boję się jednak, że po tym co dostałam w „Roju” łatwiej nie będzie i moje serce się nie poskleja. Współpraca recenzencka z @czwartastronakryminalu @lubiepoczytac

tajemnica, zagadka, morder$two, emerytowany policjant, śledztwo... To co uwielbiam w kryminałach🖤 Ale była tu też szczypta nostalgii, bólu i delikatności. Coś co niezmiennie kojarzy mi się ze stylem autorki. . Czytasz, przerzucasz strona za stroną, po chwili orientujesz się że już połowa. Oczywiście, że nie możesz jej odłożyć bo MUSISZ WIEDZIEĆ, więc czytasz dalej, zerkasz na zegarek, a już północ. To nic, już cię nic nie powstrzyma. Czytasz ostatnią stronę, ostatnie zdanie. Zamykasz książkę, ale nie zapominasz historii. Ona będzie w Tobie. I to na długo, bo takich historii się nie zapomina. . Genialna, wspaniała, idealna🔥