Księgi zapomnianych żyć (wyd.2)

znaleźć książkę, która by nas z tego stanu wyciągnęła. I jeśli już się jakąś czyta, to później nie wiadomo, czy nasz nastrój nie miał zbyt dużego wpływu na wrażenia z lektury. „Księgi zapomnianych żyć”, do mniej więcej połowy, były dla mnie drogą przez mękę. Bardzo ciężko było mi wczuć się w tę historię, zrozumieć o co w niej chodzi, co się wydarzyło i dokąd to wszystko zmierza. Ale na to byłam przygotowana po przeczytaniu recenzji kilku innych osób. Czekałam więc cierpliwie na ten moment, w którym powieść mnie pochłonie i wszystko nabierze sensu. Doczekałam się? Jak to lubi mówić mój mąż – i tak, i nie. Całość została napisana bardzo opisowo, tajemniczo, wręcz poetycko, jednak mam silne poczucie, że to nie tak. Autorka próbowała stworzyć tajemniczy klimat, stosować poetycki język, jednak ja czułam, że to jedynie przykrywka. Próba stworzenia książki współczesnej, która byłaby podobna do dzieł z literatury klasycznej. Nie chcę być za ostra w swojej ocenie, jedynie szczera. „Księgi zapomnianych żyć” są pełne niedopowiedzeń. Nawet określenie, którego lubię używać – że autor nie podaje nam rozwiązań na tacy – też jest niedopowiedzeniem w przypadku tej książki. Z jednej strony jest to historia prosta, nie ma w niej za dużo postaci, za dużo wydarzeń, całość mogłaby zostać równie dobrze skrócona. Ale z drugiej strony w tej prostocie zostało ukrytych wiele spraw. I ten zabieg sprawił, że chciało się dalej w to brnąć. Mimo że próby utrzymania wszystkiego w tajemnicy były już w pewnym momencie męczące. Zwłaszcza, że tempo akcji w tej książce nie jest zbyt porywające. Wiem, nie zawsze musi być. Oprawianie ludzi? Świat, w którym książki są zakazane? Piękne wydanie, zachęcający opis. To wszystko postawiło mi przed oczami wyśmienitą historię, której nie dostałam. A teraz najważniejsze – przez większą część czytania tej powieści towarzyszyła mi myśl, że ta książka jest o niczym, że jedyne co można z niej wyciągnąć to historia Emmeta, jego radzenie sobie ze światem, z uczuciami, z rodziną, ze swoim powołaniem. A jednak, kiedy dotarłam do końca, przeczytałam już ostatnie zdanie na ostatniej stronie… To zdałam sobie sprawę, że ta powieść jednak była o czymś. Ona może się podobać, może okazać się wartościową lekturą. Tak samo jak brakowało mi wielu rzeczy, tak samo było to kompletne… „Księgi zapomnianych żyć” zostawiły mnie rozdartą, tak zmieszanych uczuć po przeczytaniu jakiejś powieści to już dawno nie miałam. Jak coś może jednocześnie się podobać i nie podobać? Czy po mojej recenzji wiecie czy sięgać po ten tytuł? Nie? Tak właśnie czuję się po przeczytaniu tej książki.

czegoś innego, ale myślę że dostałam jeszcze lepszą historię niż jak chciałam. . Przed przystąpieniem do lektury przeczytałam parę recenzji książki i miałam lekkie obawy, ale na szczęście nie zniechęciłam się i z otwartą głową przystąpiłam do czytania. . Książka podzielona jest na trzy części i faktycznie, pierwsza część idzie trochę opornie i potrzeba czasu, żeby wkręcić się w tę historię. Ale od drugiej części byłam zachwycona. . Oprawiacz to osoba, która potrafi oprawić w książkę każde wspomnienie dzięki czemu zostaje ono zapomniane przez osobę tego pragnącą. Brzmi zachęcająco? Kto z nas by się nie pokusił🙊 Chcielibyście? . No i do tego spójrzcie jakie wydanie? Perełka w biblioteczce❤️

A był to tym ciekawszy reread, ze za pierwszym razem miałam mieszane odczucia względem tej książki, ale po rewelacyjnym zakończeniu, wiedziałam, że muszę ją przeczytać ponownie, by w pełni docenić pomysł autorki. I tym razem dosłownie rozpływałam się nad treścią. 🍁📖Pomysł na fabułę jest bardzo oryginalny- w świecie stworzonym przez autorkę czytanie jest zakazane, a oprawcy zamykają w okładkach ludzkie wspomnienia. Motyw zakazanych ksiąg, oprawiania najgorszych wspomnień, by na zawsze zniknęły z pamięci- przyznajcie, że to coś niespotykanego.Wszystko jest tu enigamtyczne, dziwne i nie do końca wiadomo, o co chodzi a całość okraszona jest niesamowitym klimatem dark academia. 🍁📖Za pierwszym razem trochę przytłoczyła mnie tajemniczość tej książki i nie wiedząc, co się dzieje zwyczajnie się nudziłam... Ale nie tym razem. Teraz, kiedy już wiedziałam jaki był zamysł autorki delektowałam się wyszukiwaniem smaczków i wskazówek, które wcześniej były dla mnie niewidoczne. 🍁📖Problem z "Księgami zapomnianych żyć" jest taki, że nie wiadomo czego można się po tej książce spodziewać i to może zniechęcić niektórych czytelnikowi. Początkowo wydaje się, że będzie to fantastyka w nieco bardziej refleksyjnym wydaniu. Potem nabiera kształtu literatury pięknej w gotyckim klimacie. Ale ostatecznie okazuje się, że pod tą warstewką niezwykłości kryje się... przepiękna historia miłosna. I muszę przyznać, że to była jedna z najbardziej dramatycznych, niezwykłych i emocjonujących miłosnych historii jakie kiedykolwiek poznałam. 🍁📖Żeby nie przesadzić z ilością zachwytów, muszę dodać też kilka minusów tej historii. Pojawia się tu wiele kontrowersyjnych treści i zachowań, które mogą niektórych zniesmaczyć i oburzyć. Przydałoby się solidne TW na początku. Połowa książki jest mocno filozoficzna i mało w niej akcji, a szkoda, bo motyw oprawiania wspomnień i ogólna konstrukcja świata mogłyby zostać dokładniej opisane. Ale mimo, że nie jest to historia idealna, ma szczególne miejsce w moim sercu i naprawdę się cieszę, że mogłam ją ponownie poznać i wreszcie w pełni docenić.