Złotko

przyjaźnią, zrozumieniem i szukaniem samego siebie. "(...) Obudziłam się o wschodzie słońca, a twoje włosy , skóra i piegi na nosie świeciły jak złoto. Jak złoty miód. Myślę, że jesteś moją żoną, a ja będę cię nazywać Złotkiem." Główną bohaterką książki jest Grace Potrer, która całe życie chciała być najlepsza. Tego została nauczona przez Pułkownika - swojego ojca. Pewnego dnia budzi się i wie, że zdarzyło się coś niesamowitego, coś czego nie zaplanowała, co zdarzyło się całkiem spontanicznie, ale po głębszym zastanowieniu Grace tego wcale nie żałuje. Mowa tu o spontanicznym ślubie w Las Vegas z nieznajomą, którą Grace pamięta jako miłą... "To była ta dziewczyna z baru. Dziewczyna, która kupiła mi drinka. (...) Była ładna. Zabawna. (...)" Od tego czasu Grace nie wie czego tak naprawdę chcę od życia. Skończyła studia - astronomię, ten kierunek, który ją kiedyś tak pociągał, który był tylko jej, ale czy faktycznie chce pracować w zawodzie ? A jeśli tak, to gdzie ? Ma prowadzić badania, czy powinna się skupić na innym aspekcie astronomii ? Ma w głowie tyle pytań, tyle niewiadomych, że nie wie co ma robić. Boi się, że każda jej decyzja jest zła, że jej życie poszło w złym kierunku, że nie potrafi trzymać się planu. Do tego dochodzi chęć poznania Yuki, jej żony. Czy będą dla siebie wystarczające ? Musicie koniecznie poznać Grace Porter, część jej życia i to jak potoczy się dalej. Jak już wspominałam "Złotko" to piękna historia o dziewczynie, która poszukuje swojego miejsca w świecie. Historia o akceptowaniu siebie takim jakim się jest, bez względu na wszystko. Historia o pięknej miłości do nieznajomej, która staje się jedną z ważniejszych osób w życiu. Najbardziej w książce podobały mi się przyjaciółki Grace, szczere, lojalne i zawsze gotowe pocieszyć i pomóc. Dla mnie nie był to zwykły romans. Z tej książki niejedna osoba mogłaby się nauczyć jak być dobrym przyjacielem. Kibicowałam Grace żeby odnalazła siebie, żeby dopuściła do głosu też miłość i zaufała sobie w podejmowaniu decyzji. "Złotko" pokazuje jak ważne jest szukanie pomocy u innych, czy to bliskich czy obcych osób - terapeutów. Nie zawsze ze wszystkim jesteśmy w stanie poradzić sobie sami, czasem ważne i dobre jest spojrzenie na nasze problemy z perspektywy innych osób. Fabuła książki jest ciekawa i wciągająca.

Grace zdobycie tego co już dawno sobie zaplanowała. Kobieta zdecydowanie sobie nie radzi z wymogami otoczenia, ojca i tym jak sama sobie wysoko postawiła poprzeczkę. Na szczęście ma wokół siebie ludzi którzy ją wspierają, a dodatkowo los na jej drodze postawił Yuki, która jako pierwsza pokazuje jej że nie zawsze musi być we wszystkim najlepsza. Cudownie mi się czytało tę historię, porusza naprawdę ważne tematy, takie jak walka z seksizmem, rasizmem i depresja, oraz jak ważne jest wsparcie i akceptacja najbliższych

ma skłaniać do przemyśleń i zastanawiania się nad własnym życiem. Bo jak by to powiedzieć, w tej książce nie ma żadnej akcji. Miało być Vegas, ale jest go raptem 5 stron... Grace zdobywa doktorat z astronomii i praktycznie całą książkę użala się nad tym, że nie wie co dalej zrobić ze swoim życiem. Przez co w moim odczuciu książka jest przygnębiająca. Przez połowę książki bohaterka mieszka w Nowym Jorku i nic ciekawego nie robi poza zamartwianiem. Nie ma tu żartów, żadnej radości. Miałam ochotę krzyknąć do Grace - weź się kobieto ogarnij, ile można. . Grace ma wspaniałych przyjaciół na których może liczyć (nie rozumiem dlaczego do tego grona należy tak dziwna postać jak Agnes). Ma rodziców, z którymi łączy ją bardzo dziwna relacja (mama wolała podróżować niż być mamą, a do taty zwraca się Pułkowniku, a on do niej po nazwisku). Ma żonę (tak, mamy tu związek homose$*ualny), która jak dla mnie jest destrukcyjna i pozbawiona poczucia humoru. W ogóle nie poczułam ich relacji, nie iskrzyło. A Yuki była niezwykle irytująca. . Najciekawszy wątek - relacja z rodzicami. Na przestrzeni książki bardzo się zmieniała i na szczęście na lepsze. Myślę, że właśnie to było sporym plusem tej książki. . Książka robi się ciut ciekawsza dopiero na ostatnich stronach, gdy Grace wyjeżdża do mamy. Nabiera wtedy hmm życia! Są lekkie żarty i wesołość. . Czytanie tej książki z narracją trzecioosobową było trudne, momentami męczące, bo gubiłam się kiedy i kto co robił czy mówił. . Okładka książki jest tak piękna! A treść... Chciałam zakochać się w tej historii. Tak bardzo chciałam...

się wgryźć w fabułę, następnie nie potrafiłam się od niej oderwać, kolejnie zaczęła mnie ona nużyć, by na końcu znowu zainteresować, a nawet wzruszyć. Dodatkowo typ narracja nie za bardzo mi podpasował i przeszkadzał w przyswajaniu tej historii. Spodziewałam się romansu, który okazał się jednak wątkiem bardziej drugoplanowym, ale nie odebrałam tego negatywnie, bo otrzymałam coś lepszego. Grace jest bohaterką, z którą może utożsamić się wiele osób. Nie ma idealnego życia, mimo tego, że bardzo by chciała. Stara się zaspokajać wymagania innych, niestety nie patrząc tym samym na swoje potrzeby, przez co z dnia na dzień staję się coraz bardziej nieszczęśliwa. Dusi w sobie wszystkie problemy, które się kumulują, a gdy w końcu zaczyna ją to przerastać wydostają się one ze zdwojoną siłą. Postawa Grece pokazuje, że warto na bieżąco rozwiązywać trudności, które spotykają nas na drodze i rozmawiać o nich, bo zamykanie tego w sobie nigdy nie wyjdzie nam na dobre. Jest to historia nie tylko o przyjaźni i miłości, ale przede wszystkim o samotności i poszukiwaniu siebie. Pokazuje, jak dyskryminacja ze względu na kolor skóry wpływa na postrzeganie swojej osoby oraz że mimo ciężkiej pracy, ogromnej wiedzy i kwalifikacjach uprzedzenia mogą zaprzepaścić czyjeś marzenia. Uświadamia również, że czasem warto porzucić jedną rzecz, aby zyskać o wiele więcej i co najważniejsze, na pierwszym miejscu zawsze stawiać swoje potrzeby, a nie innych. Autorka poprzez przeżycia głównej bohaterki przybliża temat radzenia sobie z problemami i pokazuje, że sięganie po pomoc nie jest niczym wstydliwym i warto to robić. „Złotko” to spokojna książka bez zwrotów akcji, ale jestem pewna, że każdy wyciągnie z niej jakieś wnioski. Moją głowę po jej skończeniu zaprząta wiele myśli, które zmuszają mnie do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami. Nie jest to książka, która skradła moje serce, ale zostawiła w nim swoją małą cząstkę.