Widoki

Podjęli decyzję, które miały wpływ na resztę ich życia. Czy były to dobre kroki? O tym musicie przekonać się sami przy lekturze. Agnieszka Lis maluje portrety ludzi tak nam znane. Można w nich odnaleźć cząstkę siebie lub kogoś z bliskich czy znajomych. Pokazuje nam, że tylko żyjąc w zgodzie z samym sobą można odnaleźć szczęście. Szukanie własnej tożsamości to trudna i męcząca droga, ale warta przejścia. Miałam odczucie, że zaczęłam książkę i skończyłam. Kartki przewracały się same, historia płynęła i osiadała na emocjach. Z częścią bohaterów bardzo sympatyzowałam z niektórymi trochę mniej. Niektórym planom i działaniom kibicowałam a innym niespecjalnie. Jednak czytając powieść uświadamiałam sobie jak bardzo każdy z bohaterów pokazuje mi ile znaczy akceptacja. Można ją mieć, mimo, że wybory innych nam się nie podobają. Słońce za oknem i bujna zieleń jakoś dobrze mi się komponowały z książką. Bije z niej ciepło miłości, przyjaźni i takiej nutki nadziei. Każdy z nas pragnie być zrozumiany a ta książka pokazuje, że jest to możliwe. Jest tylko jedna rzecz o jakiej warto pamiętać, należy rozmawiać. Zostawiam Was z moimi słowami i biegnę do tomu trzeciego.

ujawniła prawdziwe oblicze codzienności. Codzienności, zdefiniowanej przez grę pozorów. Co słychać u bohaterów serii "Czas na zmiany"? Jak potoczyły się ich losy? Czy udało im się odmienić szare oblicze rzeczywistości? Czy nawiązane przed laty, obiecujące znajomości, przetrwały próbę czasu i różnorodnych oczekiwań? Przekonajcie się sami! "Widoki" autorstwa Agnieszki Lis, to historia walki o lepsze jutro. To opowieść o poszukiwaniu sensu istnienia, odnajdywaniu drogi w głąb osobistych pragnień, dostrzeganiu wartości zamkniętej w prostocie. Książka zwraca ponadto uwagę na potęgę szczerej miłości, siłę prawdziwej przyjaźni, moc oczyszczającej rozmowy. Przypomina, że relacje międzyludzkie, stanowią podstawę egzystencji każdego człowieka. Cóż mogę dodać? Polecam Waszej czytelniczej uwadzę historię rewolucyjnych zmian, które stały się podstawą nowych, nieprawdopodobnych początków.

na Wyspach Kanaryjskich. Tamten wyjazd zmienił życie Darka, Agaty, Kacpra, Sandry, Luizy, Julity i Zbyszka. Tak różne charaktery ,pod wpływem wydarzeń z nocy spędzonej wśród 300letnich kaktusów, zawiazują przyjaźń, która wydaje się być silniejsza niż niejedne więzy rodzinne. Przez te 10lat wydarzyło się sporo.. Kacper założył rodzinę, Sandra skończyła studia, Patrycja to już zbuntowana nastolatka a Luiza rozkreciła niezły biznes. Julita i Zbyszek na nudę też nie mogą narzekać. W życiu każdego z nich są mniejsze lub większe problemy, ale teraz mają siebie, wiedzą jak ważna stała się ich przyjaźń i stale ją pielęgnują. Przeżywają wspólnie wzloty i upadki.. A to wszystko razem składa się na cudowną historię, którą czytałam jednym tchem, w której nie brakuje humoru, ciepła. Autorka tak lekko i płynnie przeprowadza czytelnika przez kolejne rozdziały aż czułam się jakbym uczestniczyła w tej opowieści. Jakbym spotkała się z przyjaciółmi za którymi teskniłam po zakończeniu pierwszej części. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać tej wyjątkowej grupki warszawiaków to gorąco wam polecam sięgnąć po serię "Czas na zmiany", a może i w was pod wpływem lektury narodzi się pragnienie jakichś zmian w swoim życiu. Coś ruszy ku lepszemu..

na Wyspach Kanaryjskich. Tamten wyjazd zmienił życie Darka, Agaty, Kacpra, Sandry, Luizy, Julity i Zbyszka. Tak różne charaktery ,pod wpływem wydarzeń z nocy spędzonej wśród 300letnich kaktusów, zawiazują przyjaźń, która wydaje się być silniejsza niż niejedne więzy rodzinne. Przez te 10lat wydarzyło się sporo.. Kacper założył rodzinę, Sandra skończyła studia, Patrycja to już zbuntowana nastolatka a Luiza rozkreciła niezły biznes. Julita i Zbyszek na nudę też nie mogą narzekać. W życiu każdego z nich są mniejsze lub większe problemy, ale teraz mają siebie, wiedzą jak ważna stała się ich przyjaźń i stale ją pielęgnują. Przeżywają wspólnie wzloty i upadki.. A to wszystko razem składa się na cudowną historię, którą czytałam jednym tchem, w której nie brakuje humoru, ciepła. Autorka tak lekko i płynnie przeprowadza czytelnika przez kolejne rozdziały aż czułam się jakbym uczestniczyła w tej opowieści. Jakbym spotkała się z przyjaciółmi za którymi teskniłam po zakończeniu pierwszej części. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać tej wyjątkowej grupki warszawiaków to gorąco wam polecam sięgnąć po serię "Czas na zmiany", a może i w was pod wpływem lektury narodzi się pragnienie jakichś zmian w swoim życiu. Coś ruszy ku lepszemu..

dzieci dorastają, idą swoimi ścieżkami, czasem powtarzają błędy rodziców i po prostu uczą się życia. Trudno też, by nic nie uległo zmianom przez tyle lat, choć pewne rzeczy powinny pozostać niezmienne- miłość i gonienie za marzeniami. I właśnie o dalszych losach bohaterów z wakacji w Lazarote opowiada książka "Widoki". A wszystko to okraszone łapiącymi za serce cytatami z "Małego księcia". Agata z Darkiem żyją tak jak sobie zaplanowali- ona przejęła biznes rehabilitacyjny, on każdego dnia dzielnie stawia czoła korporacji. Lecz nie wszystko wygląda tak, jak o tym marzyli- nie opływają w luksusy, Darek nadal tkwi na tym samym stanowisku, dom wymaga remontu, a Kacper... cóż, poszedł własną drogą bardzo wcześnie. Obecnie nie przypomina już niepokornego nastolatka, a raczej młodego mężczyznę, który próbuje poradzić sobie ze wszystkimi wyzwaniami od losu- pracą, ukończeniem dziennych studiów, opieką nad dzieckiem i utrzymaniem małżeństwa. Nie brzmi to łatwo, a jeszcze gorzej wygląda to w praktyce, gdy przyjrzymy się z bliska rzeczywistości Kacpra. Jedyne wytchnienie znajduje w spotkaniach z Sandrą, a ich przyjaźń, pomimo różnicy wieku, nadal ma się świetnie. Sandrze także się udało, choć może nie w takim wymiarze jak sobie założyła, natomiast w niczym nie przypomina neonowej dziewczyny pracującej w dyskoncie. Wykształcona, z perspektywami na stanowiska kiedyś jej niedostępne, zbliża się do czterdziestki, a jej priorytety życiowe nadal nie uległy zmianie- Patrycja ciągle stoi na pierwszym miejscu. Tylko zamiast słodkiego malca, Sandra ma w domu pyskatą nastolatkę, która sprawia problemy. Co więcej, obie się zakochują. Z tym, że wygląda na to, że ich wybrankowie mają wspólny mianownik- nie wydają się być najlepszym wyborem. Ale miłość jest ślepa, prawda? Julita za to spełnia się w planowaniu imprez i osiągnęła nawet więcej, niż sobie założyła na pamiętnych wakacjach. Wraz ze Zbyszkiem wychowuje jego dzieci i na każdym polu- zarówno zawodowym jak i prywatnym, daje z siebie wszystko. Ale czy to wystarczy, by być szczęśliwym? W "Widokach" Autorka w większości skupia się na historiach Kacpra i Sandry i wszystkich bolączkach, które ich dotykają. Przytłaczają ich codzienne problemy, a spokój odnajdują we wspólnym milczeniu i parzeniu na Warszawę z trzydziestego piętra Pałacu Kultury. Bowiem w tym tomie pierwsze skrzypce gra właśnie Warszawa- wymagająca ale i ukochana dla mieszkańców, brzydka i piękna zarazem, z bogatą historią i wieloma tajemnicami, które Autorka stara się odrobinę przybliżyć. Ciekawym zabiegiem są rozdziały, które pisze niejaki "on". Psychodeliczne, wzbudzające niepokój, powodujące niepewność co do tego kim jest narrator ale i kogo dotyczą jego wynurzenia. Agnieszka Lis pisze nie tylko o miłości czy pochopnych wyborach, do których skłania, także o dylematach, które wzbudza, o perturbacjach do jakich doprowadza na życiowych ścieżkach. Pisze także o zdrowiu psychicznym i zakamarkach umysłu tak mrocznych, że trudno je sobie wyobrazić, a jednak niedostrzegalnych nawet z bliskiej perspektywy. Ukazuje także siłę przyjaźni i jak te wszystkie lata wpłynęły na bohaterów oraz na jak wiele prób ich wystawiły. W książce pojawia się trochę nieścisłości, natomiast nie zwykłam wypominać błędów typu inne imiona, natomiast tutaj także zauważyłam zmianę płci w odniesieniu do dzieci Zbyszka i odrobinę dziwi mnie ta niekonsekwencja. Nie przeszkadza to absolutnie w odbiorze powieści, natomiast na pewno odrobinę kładzie się na niej cieniem. Niemniej jednak książka pozostaje przyjemną obyczajówką, choć w moich odczuciach nie przegoniła swojej poprzedniczki.

dzieci dorastają, idą swoimi ścieżkami, czasem powtarzają błędy rodziców i po prostu uczą się życia. Trudno też, by nic nie uległo zmianom przez tyle lat, choć pewne rzeczy powinny pozostać niezmienne- miłość i gonienie za marzeniami. I właśnie o dalszych losach bohaterów z wakacji w Lazarote opowiada książka "Widoki". A wszystko to okraszone łapiącymi za serce cytatami z "Małego księcia". Agata z Darkiem żyją tak jak sobie zaplanowali- ona przejęła biznes rehabilitacyjny, on każdego dnia dzielnie stawia czoła korporacji. Lecz nie wszystko wygląda tak, jak o tym marzyli- nie opływają w luksusy, Darek nadal tkwi na tym samym stanowisku, dom wymaga remontu, a Kacper... cóż, poszedł własną drogą bardzo wcześnie. Obecnie nie przypomina już niepokornego nastolatka, a raczej młodego mężczyznę, który próbuje poradzić sobie ze wszystkimi wyzwaniami od losu- pracą, ukończeniem dziennych studiów, opieką nad dzieckiem i utrzymaniem małżeństwa. Nie brzmi to łatwo, a jeszcze gorzej wygląda to w praktyce, gdy przyjrzymy się z bliska rzeczywistości Kacpra. Jedyne wytchnienie znajduje w spotkaniach z Sandrą, a ich przyjaźń, pomimo różnicy wieku, nadal ma się świetnie. Sandrze także się udało, choć może nie w takim wymiarze jak sobie założyła, natomiast w niczym nie przypomina neonowej dziewczyny pracującej w dyskoncie. Wykształcona, z perspektywami na stanowiska kiedyś jej niedostępne, zbliża się do czterdziestki, a jej priorytety życiowe nadal nie uległy zmianie- Patrycja ciągle stoi na pierwszym miejscu. Tylko zamiast słodkiego malca, Sandra ma w domu pyskatą nastolatkę, która sprawia problemy. Co więcej, obie się zakochują. Z tym, że wygląda na to, że ich wybrankowie mają wspólny mianownik- nie wydają się być najlepszym wyborem. Ale miłość jest ślepa, prawda? Julita za to spełnia się w planowaniu imprez i osiągnęła nawet więcej, niż sobie założyła na pamiętnych wakacjach. Wraz ze Zbyszkiem wychowuje jego dzieci i na każdym polu- zarówno zawodowym jak i prywatnym, daje z siebie wszystko. Ale czy to wystarczy, by być szczęśliwym? W "Widokach" Autorka w większości skupia się na historiach Kacpra i Sandry i wszystkich bolączkach, które ich dotykają. Przytłaczają ich codzienne problemy, a spokój odnajdują we wspólnym milczeniu i parzeniu na Warszawę z trzydziestego piętra Pałacu Kultury. Bowiem w tym tomie pierwsze skrzypce gra właśnie Warszawa- wymagająca ale i ukochana dla mieszkańców, brzydka i piękna zarazem, z bogatą historią i wieloma tajemnicami, które Autorka stara się odrobinę przybliżyć. Ciekawym zabiegiem są rozdziały, które pisze niejaki "on". Psychodeliczne, wzbudzające niepokój, powodujące niepewność co do tego kim jest narrator ale i kogo dotyczą jego wynurzenia. Agnieszka Lis pisze nie tylko o miłości czy pochopnych wyborach, do których skłania, także o dylematach, które wzbudza, o perturbacjach do jakich doprowadza na życiowych ścieżkach. Pisze także o zdrowiu psychicznym i zakamarkach umysłu tak mrocznych, że trudno je sobie wyobrazić, a jednak niedostrzegalnych nawet z bliskiej perspektywy. Ukazuje także siłę przyjaźni i jak te wszystkie lata wpłynęły na bohaterów oraz na jak wiele prób ich wystawiły. W książce pojawia się trochę nieścisłości, natomiast nie zwykłam wypominać błędów typu inne imiona, natomiast tutaj także zauważyłam zmianę płci w odniesieniu do dzieci Zbyszka i odrobinę dziwi mnie ta niekonsekwencja. Nie przeszkadza to absolutnie w odbiorze powieści, natomiast na pewno odrobinę kładzie się na niej cieniem. Niemniej jednak książka pozostaje przyjemną obyczajówką, choć w moich odczuciach nie przegoniła swojej poprzedniczki.

autorka w bardzo subtelny sposób, między wierszami poruszyła dość trudny temat. W ogóle się nie spodziewałam takiego obrotu spraw, ale mogę Wam tylko powiedzieć, że to wszystko dodaje smaczku i ostrości tej historii. Taka niespodzianka od autorki jest w moim odczuciu bardzo pozytywnym składnikiem książki. „Widoki” podobnie jak „Pocztówki” skupiają się na codziennym życiu, relacjach międzyludzkich, poszukiwaniu radości i celu w życiu, ale także potrzebnego spokoju no i oczywiście miłości. W końcu przecież każdy pragnie kochać i być kochanym, nieważne gdzie, ważne jak i przez kogo. Niektórzy mają to na wyciągnięcie ręki, choć tego nie dostrzegają, zaślepieni wyścigiem po karierę i pieniądze albo „dobrymi radami” teściowej. A często tak niewiele do szczęścia potrzeba. Nieważne są pieniądze, choć potrzebne do życia, nieważne jest zdanie innych, choć czasem wysłuchać go trzeba. Jednak to wszystko nie zastąpi obecności i dotyku ukochanej osoby, która kiedyś przecież nas zauroczyła. Pani Agnieszka Lis potrafi stworzyć wspaniały klimat powieści, w którym nie ma wrażenia przelukrowania, wręcz przeciwnie, można tutaj dostrzec więcej goryczki, którą każdy z nas podobnie jak bohaterowie książki doświadcza. Książka moim zdaniem jest rewelacyjna, nieoczywista i warta uwagi - oczarowuje swoją treścią i z pewnością skłoni czytelnika do refleksji. Ciekawa fabuła i sporo odniesień do Warszawy, którą się kocha albo jej nie cierpi sprawia, że wszystko tworzy interesującą całość.

w ich problemy, a także będziemy wspólnie z nimi przeżywać szczęśliwe chwile. U mnie małym minusem było to, że nie czytałam tej serii od początku. Jednak teraz wiem, że nadrobię drugi tom. Chętnie wrócę do bohaterów, a i sięgne po ich przygody w przyszłości. Właściwie nie było tu nikogo kogo bym nie polubiła. Nie wiem jak wy, ale ja jeśli czytam książki obyczajowe, to uwielbiam takie życiowe i dojrzałe przedstawienie problemu. Lubię też kiedy kłopoty przeplatają się z szczęśliwymi chwilami i sprawiają, że człowiek dzięki temu ma zdrowe podejście do życia. To właśnie dzięki takim historiom można zauważyć, że po burzy zawsze wychodzi słońce i doceniać każdą małą rzecz, która wywołuje uśmiech na naszej twarzy. Dziękuję za te książkę i takich bohaterów. Będę kibicować każdemu z nich. Szczególnie urzekły mnie losy Sandry i jej nastoletniej córki, a także małżeństwa Kacpra. Nie mogę się doczekać kontynuacji.