Światło w jej oczach

że za każdym człowiekiem stoją jego przeżycia. One go kształtują, z nimi zmaga się każdego dnia. Nie widać ich na pierwszy rzut oka, ale są najważniejsze." „Światło w jej oczach" Karoliny Wilczyńskiej to zdecydowanie książka z rodzaju tych, które ciężko odłożyć. Tych nielekkich, które czyta się jednym tchem od początku do końca ze ściśniętym sercem. To chwytający za gardło wizerunek bardzo silnej i dzielnej kobiety, uwikłanej w sidła odpowiedzialności. Przede wszystkim jednak, jest to piękny, wzruszający, głęboko poruszający reportaż - świadectwo. Wyłania nam się z niego portret kobiety, w której jest nie tylko mnóstwo bólu ale i innych gwałtownych uczuć. Tych dobrych, motywujących, dodających sił do podejmowania trudów codzienności. To wyjątkowo trudne świadectwo, które uświadamia, jak wielka potrafi być i jest kobieca siła. Jak wielka jest miłość. Z kart książki przemawia do nas poświęcenie, czułość i troska. I taki zwyczajny, prosty optymizm, który pomaga przetrwać trudne chwile. Autorce książki należy się głęboki ukłon za tak wyjątkowy projekt, jakim jest przelanie na karty powieści, historii zwyczajnych-niezwyczajnych kobiet. A Tobie, "pomidorowa dziewczynko" życzę, aby nigdy nie zabrakło Ci nadziei i tej pięknej miłości, która dodaje sił, i którą w tak wyjątkowy sposób dzielisz się z innymi.

że za każdym człowiekiem stoją jego przeżycia. One go kształtują, z nimi zmaga się każdego dnia. Nie widać ich na pierwszy rzut oka, ale są najważniejsze." „Światło w jej oczach" Karoliny Wilczyńskiej to zdecydowanie książka z rodzaju tych, które ciężko odłożyć. Tych nielekkich, które czyta się jednym tchem od początku do końca ze ściśniętym sercem. To chwytający za gardło wizerunek bardzo silnej i dzielnej kobiety, uwikłanej w sidła odpowiedzialności. Przede wszystkim jednak, jest to piękny, wzruszający, głęboko poruszający reportaż - świadectwo. Wyłania nam się z niego portret kobiety, w której jest nie tylko mnóstwo bólu ale i innych gwałtownych uczuć. Tych dobrych, motywujących, dodających sił do podejmowania trudów codzienności. To wyjątkowo trudne świadectwo, które uświadamia, jak wielka potrafi być i jest kobieca siła. Jak wielka jest miłość. Z kart książki przemawia do nas poświęcenie, czułość i troska. I taki zwyczajny, prosty optymizm, który pomaga przetrwać trudne chwile. Autorce książki należy się głęboki ukłon za tak wyjątkowy projekt, jakim jest przelanie na karty powieści, historii zwyczajnych-niezwyczajnych kobiet. A Tobie, "pomidorowa dziewczynko" życzę, aby nigdy nie zabrakło Ci nadziei i tej pięknej miłości, która dodaje sił, i którą w tak wyjątkowy sposób dzielisz się z innymi.

założenie autorki, żeby połączyć obyczajową fikcję z prawdziwym życiem kobiet, które są wśród nas i przyznam, że dobrze jej to wyszło. Nawet chyba lepiej, niż gdyby zdecydowała się na reportaż, bo mimo iż poruszany temat jest trudny, nie wydał się dzięki temu ciężki i przytłaczający. Poznajemy tu Łucję, osobę, której życie chcąc, nie chcąc, kręci się wokół choroby jej matki, ale mimo to zawsze czuła się przez nią kochana. Poznajemy też Klarę, malarkę, która postanawia udowodnić pewnej osobie, że nie tworzy sztuki dla sztuki, ale taką która coś przedstawia i odzwierciedla. W przeciwieństwie do Łucji, nigdy nie musiała martwić się o pieniądze, ani o takie przyziemne sprawy jak sprzątanie, czy gotowanie. Wszystko co chciała dostawała, brakuje jej jednak jednego - zażyłej relacji z rodzicami. Te spotkania między obiema paniami powodują, że i w jednej, jak i w drugiej kobiecie coś się zmienia. W końcu każda relacja z drugim człowiekiem może nam coś dać. Często nawet od tych obcych dostajemy coś więcej niż od własnej rodziny. Myślę, że autorka chciała nam tu pokazać, że każda z nas kobiet, potrafi być silna oddana sprawie, a przy tym czuć się szczęśliwie. Bo prawdziwa kobiecość to nie tylko to, co widzimy - piękne suknie, makijaże czy biżuteria, ale przede wszystkim - miłość, czułość i zrozumienie dla drugiego człowieka. Cytat: ✒"Bo ludzie powinni wiedzieć, że za każdym człowiekiem stoją jego przeżycia. One go kształtują, z nimi zmaga się każdego dnia. Nie widać ich na pierwszy rzut oka, alę są najważniejsze."

założenie autorki, żeby połączyć obyczajową fikcję z prawdziwym życiem kobiet, które są wśród nas i przyznam, że dobrze jej to wyszło. Nawet chyba lepiej, niż gdyby zdecydowała się na reportaż, bo mimo iż poruszany temat jest trudny, nie wydał się dzięki temu ciężki i przytłaczający. Poznajemy tu Łucję, osobę, której życie chcąc, nie chcąc, kręci się wokół choroby jej matki, ale mimo to zawsze czuła się przez nią kochana. Poznajemy też Klarę, malarkę, która postanawia udowodnić pewnej osobie, że nie tworzy sztuki dla sztuki, ale taką która coś przedstawia i odzwierciedla. W przeciwieństwie do Łucji, nigdy nie musiała martwić się o pieniądze, ani o takie przyziemne sprawy jak sprzątanie, czy gotowanie. Wszystko co chciała dostawała, brakuje jej jednak jednego - zażyłej relacji z rodzicami. Te spotkania między obiema paniami powodują, że i w jednej, jak i w drugiej kobiecie coś się zmienia. W końcu każda relacja z drugim człowiekiem może nam coś dać. Często nawet od tych obcych dostajemy coś więcej niż od własnej rodziny. Myślę, że autorka chciała nam tu pokazać, że każda z nas kobiet, potrafi być silna oddana sprawie, a przy tym czuć się szczęśliwie. Bo prawdziwa kobiecość to nie tylko to, co widzimy - piękne suknie, makijaże czy biżuteria, ale przede wszystkim - miłość, czułość i zrozumienie dla drugiego człowieka. Cytat: ✒"Bo ludzie powinni wiedzieć, że za każdym człowiekiem stoją jego przeżycia. One go kształtują, z nimi zmaga się każdego dnia. Nie widać ich na pierwszy rzut oka, alę są najważniejsze."