Powiedz mi jak będzie

mi, jak będzie" Sylwii Trojanowskiej. Ta książka zachwyciła mnie dwa lata temu. Uznałam ją wówczas za drugą najlepszą książkę sposród przeczytanych w 2020 roku. Raczej nie robię rereadów, ale tym razem zrobiłam wyjątek. Sięgnęłam po tę pozycję po raz drugi i pochłonęłam ją w jeden dzień. Pierwszy raz "Powiedz mi, jak będzie" czytałam będąc w ciąży i widzę, że bardziej emocjonalnie ją odebrałam. Oceniłam ją wówczas 9/10. Teraz myślę, że jednak dałabym jej 8. Ma w sobie kilka kwestii, które mnie drażniły i nie przypadły mi do gustu, a były na tyle znaczące, że jednak w pewnym stopniu rzutowały na odbiór całej powieści. Zdałam sobie też sprawę, że nie poczułam większej więzi z jej bohaterami. Historia jest cudowna, bardzo wartościowa i przepełniona emocjami, ale żadna z postaci nie zdobyła mojego serca. Najbliżej było do tego Oli, mojej imienniczce, ale jednak i tu niestety czegoś zabrakło. 😢 Bardzo podoba mi się za to styl pisania Sylwii Trojanowskiej i pomysły na fabułę, które często mnie zaskakiwały. Kiedy myślałam, że wiem jak dana sytuacja się skończy, autorka prowadziła ją w zupełnie innym kierunku, a ja wówczas z jeszcze wiekszą ciekawością przewracałam kartki, aby się dowiedzieć co będzie dalej. W "Powiedz mi, jak będzie" autorka porusza kwestię trudnych relacji międzyludzkich, zaufania w związkach, rozwoju zawodowego, a także zakładania rodziny oraz adopcji. Pojawia się w niej motyw ciąży, ale również poronienia. Aspekt utraty bliskich osób z powodu śmierci bądź rozstania w moim odczuciu jest w tej książce znaczący. Bardzo się cieszę, że akcja powieści dzieje się w ukochanym przeze mnie Szczecinie oraz jego okolicach. Uwielbiam czytać o tym mieście i odkrywać nowe zakątki, do których na pewno będę chciała się wybrać w przyszłości. "Powiedz mi, jak będzie" to powieść, o tym jak życie potrafi nas znienacka boleśnie doświadczyć. Jednocześnie pokazuje jak wiele siły w sobie mamy, aby jednak w takich momentach dostrzeć iskierkę nadziei oraz siłę, aby to, co złe przekuć w coś naprawdę dobrego. 💙

już wiem, że z pewnością sięgnę po kolejną książkę. Skuszona wieloma pochlebnymi opiniami nie zawiodłam się. Od jakiegoś czasu bardzo polubiłam powieści obyczajowe, a ta urzekła mnie swoją autentycznością. Pani Sylwia porusza temat trudny. Straty i cierpienia, jakie się z tym wiąże. Każda strata w życiu jest trudna, ale dla matki strata dziecka jest czymś niewyobrażalnym. Niejednokrotnie uroniłam łzę, a żal ściskał za gardło, bo nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić bezmiaru cierpienia bohaterów. Zwłaszcza Aleksandry. To z nią najbardziej się zżyłam i mocno jej kibicowałam. Losy każdej z par są niezwykle wiarygodne. Sposób pisania autorki bardzo przypadł mi do gustu, bowiem historia, mimo że trudna napisana jest w piękny, subtelny i wzruszający sposób. Ja nie mogłam się od niej oderwać, chciałam konieczne znać dalsze losy bohaterów. Historia trzech par, których losy w pewnym momencie się połączyły. Anna i Wojciech spotkali się przypadkiem i zakochali do szaleństwa, Kinga spotyka się mężczyzną, który ma być tym jedynym, ignorując kolegę z pracy, który budzi jej coraz większe zainteresowanie. Aleksandra i Mateusz mają wszystko. Aleksandra jednak potrzebuje do życia czegoś więcej. Jak już wspomniałam, to z Aleksandrą zżyłam się najbardziej. To historia tej kobiety spowodowała, że nie raz uroniłam łzę i najbardziej „przeżyłam” jej cierpienie. Bardzo mocno wczułam się emocje bohaterów. Mimo bólu, jakiego doświadczają, książka daje nadzieje. Przecież po każdej burzy zawsze wyjdzie słońce. Bardzo Wam polecam tę powieść. Pani @sylwiatrojanowska.pisarka bardzo dziękuję. Moja ocena 9/10 ❤

w jakimś stopniu dotyczy również części kobiet wokół nas. Ilu, tego nikt nie wie. Dwie, z tych trzech historii, są mi bliższe, bo znam te sytuacje w jakiejś części z autopsji. Jednak to co je łączy, to nadzieja, nadzieja na lepsze jutro. Łączy je fakt, że zawsze możemy znaleźć rozwiązanie, podjąć ryzyko, zawalczyć o szczęście, o spełnienie i lepsze jutro. Jednak czasem trzeba odciąć się od tego co było, by zrobić miejsce na nowe, ale to nie znaczy, że trzeba zapomnieć, bo wszystko co nas spotyka ma na nas wpływ i nas kształtuje. To, co jeszcze podobało mi się, to fakt, że autorka pokazała w swoich historiach, że gdy ciężko o ciążę, albo jeżeli jest to już niemożliwe, to może warto pomyśleć o adopcji i w ten sposób przeżyć macierzyństwo, dając dom i szansę dziecku, które już na starcie nie miało łatwo w swoim życiu.

ja bym potrafiła. Myślę, że nie. Samo czytanie takiej powieści przyprawia o dreszcze.. jednak nie brakuje nadziei , to ona pozwala przetrwać, walczyć, zacząć od nowa. W książce poznajmy historie trzech par, których losy krzyżują się w tragicznych okolicznościach. Jeden dzień całkowicie zmienia życie każdej z nich. Powieść ukazuje jak kruche jest życie, jak mocno powinniśmy doceniać każdą chwilę, bo wystarczy sekunda i nasz świat może się zupełnie rozsypać.

jednak jest Trojanowska, więc o rozczarowaniu nie ma mowy :) W „Powiedz mi jak będzie” autorka wróciła trochę do pióra znanego mi ze „Szkoły latania”, a ja to pióro uwielbiam. Mam wrażenie, że to jest po prostu cała Sylwia podana w formie słów, zdań i myśli. A jeśli jeszcze do tego dorzucić świadomość, że nie wszystko w najnowszej powieści jest fikcją, że autorka oddała nam kawałek swojego serca i swoich przeżyć, to właściwie ta powieść staje się czymś w rodzaju spotkania z przyjaciółką. I to bardzo poruszającego spotkania, bo ta książka budzi mnóstwo emocji. Fabuła wciąga od pierwszej strony, kiedy poznajemy jednego z trzech głównych bohaterów. Autorka fantastycznie prowadzi historie tych bohaterów, których w pewnym momencie połączy na jedną krótką chwilę. I ta chwila będzie zaskakująca. Trojanowska często wybiera nieznane ścieżki zamiast dobrze znanych nam szlaków. Bardzo to lubię i dlatego też nigdy nie mam dość jej powieści. Tutaj prócz zaskoczeń dostajemy powody do uśmiechu, chwilę relaksu, pozytywną energię, ale i potężne dawki smutku. Scena ze spacerem naprawdę mocno rusza, nawet jeśli ten temat nie dotyczy nas bezpośrednio. A to tylko jeden przykład. I wiecie co jest najdziwniejsze? Ano to, że koniec końców ta książka jest bardzo pokrzepiająca i kojąca. Tego było mi trzeba. I czekam już na kolejny tom i na kolejne spotkanie z przyjaciółką. Ps. Odpowiadając na Twoje ostatnie pytanie zadane w książce: tak Sylwia, uśmiecham się do Ciebie szeroko :)