Pogorzelisko

próbom, kruszą się i obumierają. Ten autor zdecydowanie lubi drążyć, naświetlać czynniki i doświadczenia, które składają się na obraz ludzkiej kondycji, bo ona przecież nie pozostaje bez wpływu na decyzje i dalsze poczynania każdej jednostki. A te prowadzić mogą zarówno do szczęścia i sukcesu, jak również ku przepaści, na grząskie, błotniste manowce, albo prosto w płomienie. Podkomisarz Aleksandra Lazar rozpoczyna śledztwo dotyczące zabójstwa Grzegorza Ignaczaka, zastrzelonego na dziedzińcu kamienicy za jednym z klubów. Bohaterka nie zdaje sobie sprawy, w jakim stopniu korzenie tego zdarzenia dosięgną przeszłości, zderzając się gdzieś głęboko z tragedią jej własnej rodziny. Z zamieszłych czasów zaczynają wyłaniać się pochowane po kątach, zamiatane latami pod dywan czasu demony - i mam wrażenie, że to jest motyw sztandarowy w powieściach Żarskiego- owo przenikanie się, wzajemne wpływanie na siebie tego, co dawne, a wciąż próbujące wydobyć się na światło dzienne. Im mocniej zakopane, tym złośliwiej drąży sobie tunel do teraźniejszości. Stare błędy determinują przyszłość, a jedna zła decyzja, przypadkowy wybuch, trefny wybór - pociąga za sobą lawinę zdarzeń, którą nie sposób zatrzymać i która zbiera po drodze kolejne ofiary. Lazar jest w tej części wciąż zagubiona, do tego nie za bardzo może liczyć na pomoc kolegi Urygi, gdyż ten tkwi niemal nieustannie w alkoholowej niedyspozycji. “Pogorzelisko” wybrzmiewa pesymistycznymi tonami, wszyscy bohaterowie zdają się być obarczeni trudnymi i smutnymi doświadczeniami. Gęsta, ponura atmosfera dopełnia całość. Powieść Żarskiego naznaczona jest utratą, w każdej spotkanej tu relacji czegoś brakuje- uwagi, ciepła, odpowiedzialności. Bohaterów otacza niewidzialny mur samotności, żalu, zdają się być niekochani, odrzuceni, a gdy błyska gdzieś nadzieja refleksji, próba zmiany - często okazuje się, że jest już za późno.. “Pogorzelisko” rzeczywiście przypomina widok spalonych resztek, z których nie poskłada się ani radości, ani ufności. W zgliszczach tych ludzkich historii trudno dopatrzeć się optymizmu, bo życie nie zawsze jest koncertem życzeń, czasem prowadzi przez ruiny i popielisko.. Zagubiony, samotny chłopak, szukający akceptacji i towarzystwa, tragiczny wybór, jedno feralne wyjście, która pada cieniem na całą resztę życia. Odtąd będzie już ono tylko nieustannym wyrzutem sumienia.. Doskonale oddane realia PRL-u, władza i wpływy ówczesnych notabli, ich wzajemne powiązania. Do tego wyraziści bohaterowie, których Żarski pozwala nam poznać dogłębnie “od podszewki”. Rozbudowana warstwa psychologiczna postaci jest kolejnym mocnym punktem książek tego pióra. “Pogorzelisko” to podróż przez mrok, ciemność i przeraźliwą pustkę, zrodzoną z poczucia winy i fatalnego trafu losu. Czytajcie!

kłęby dymu rozchodzą się po okolicy, otulając szczelnie kokonem przerażenia. Języki ognia niczym węże wdzierają się do wnętrza duszy, zabierając całą życiową przestrzeń. Rozgrzane do czerwoności winy przeszłości wracają. Ciężar piętna doskwiera żłobiąc korytarze pełne ran, a te niezabliźnione sączą toksyczny jad. Ogień pozornie uspokaja tworząc teatr złudzeń. Pułapka wspomnień pochłania paląc do krwi. "...przeszłość była tym miejscem, w którym powinna szukać wskazówek. Czas kneblował prawdzie usta, zasłaniał oczy i rzucał w wir zdarzeń, które wciągały pod powierzchnię". Gdy zostaje odnalezione ciało Grzegorza Ignaczaka, podkomisarz Lazar musi zmierzyć się z zagadką śmierci, która prowadzi przez labirynt bolesnej historii. Demony przeszłości niepokoją, skrywając wiele niewyjaśnionych tajemnic. Thriller naznaczony utratą, przesiąknięty smutkiem. Mocny. Trudny. Osacza niepokojem. Skonstruowany z ogromną wrażliwością, trafnie oddając istotę zła. Autor precyzyjnie ukazuje życiowe rozterki okraszone silnymi emocjami. Ciemna strona natury, skrywana głęboko, wyłania się nagle, w najmniej oczekiwanym momencie. Rodzina. Relacje. Wybory. Przemilczenia. Porzuceni. Niewysłuchani. Niekochani. Pełni rozczarowań i słabości. Bezustanne oczekiwanie na troskę, zaopiekowanie, ale mur obojętności jest nie do skruszenia. Nieme ściany są jedynymi świadkami pragnień i powiernikami sekretów, "zło wsiąka w cegły, karmi się lękiem ". Zagubienie w otaczającej codzienności i błędy, które prowadzą do nieszczęść. Ból utraty, niespełnione nadzieje prowadzą do depresji. Pozostają niezatarte ślady. Nigdy nie znikną. Lazar z pomocą Urygi próbuje dotrzeć do prawdy zbrodni, a tropy prowadzą do dawnych lat i traumatycznych zdarzeń. Śledczy gubią się pośród życiowych zawirowań. Upadają, poszukując sensu, a pęknięcia są dojmujące. Życie dopada i rzuca ponownie w otchłań nicości. Niekończąca się fala nieszczęść. Grzechy przeszłości wyłaniają się i rzucają długie cienie, kierując tam gdzie "najtrudniej podejrzewać ludzi, którzy najwięcej dla ciebie znaczą". Szukanie ukojenia w alkoholu, który "krąży w żyłach i przyjemnie plącze myśli". Uzależnienie niszczy, odbiera kontrolę, pogrąża. Każdy ma swoją rzeczywistość, swoją własną opowieść utkaną z przerażających doświadczeń, trudności, toksycznych relacji i przykrych wspomnień. Każdy ma okrutną przeszłość, okrytą piętnem, które trwa latami. Każdy skrywa w sobie mrok i pogrąża się w nim. Historia, która rozłożyła mnie emocjonalnie. Tu nie ma barw. Tu jest szarość przygnębiająca i niemoc. Potrafi rozjątrzyć zagojone rany. Nostalgiczna podróż, która osiada na dnie serca. Wyborna powieść przesycona cierpieniem. Polecam bardzo. Czytajcie!

osób zaangażowanych w śledztwo. Jest to kontynuacja serii z podkomisarz Aleksandrą Lazar, która ponownie staje nie tylko przed zagadką zbrodni, ale także przed własnymi demonami z przeszłości. Kiedy Grzegorz Ignaczak, były milicjant o podejrzanej przeszłości i niechlubnej reputacji, zostaje zamordowany, sprawa wydaje się być jedynie brutalnym aktem zemsty na człowieku, który przez lata zdobył wielu wrogów. Jednak podkomisarz Aleksandra Lazar, prowadząca dochodzenie, szybko odkrywa, że morderstwo Ignaczaka jest zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. Zbrodnia, którą bada Aleksandra jest o tyle trudniejsza, że odświeża w jej pamięci wydarzenia z przeszłości, które od lat ją prześladują. Jej dawne tragedie rodzinne nie zostały nigdy w pełni wyjaśnione, a wspomnienie nocy, która na zawsze zmieniła życie Aleksandry, kładzie się cieniem na jej codzienności. W miarę jak postępuje śledztwo, wątki współczesne splatają się z dramatami sprzed lat, prowadząc podkomisarz Lazar coraz głębiej w ciemność zarówno zawodową, jak i osobistą. Równolegle do śledztwa Lazar, inny bohater, Błażej Uryga, również zmaga się z własnymi demonami przeszłości, a jego historia staje się kluczowa dla zrozumienia motywów, które doprowadziły do aktualnych wydarzeń. Co mają wspólnego zbrodnie sprzed lat z morderstwem byłego milicjanta? Żarski zręcznie splata ze sobą dwie linie czasowe, przeplatając wątek współczesnego morderstwa z bolesnymi wspomnieniami z lat 80. Polska tamtych czasów, pełna podziałów społecznych, zależności i intryg, staje się tłem dla osobistych tragedii bohaterów. Autor mistrzowsko oddaje atmosferę tamtych lat, kreśląc obraz społeczeństwa rozdartego między władzą a opozycją, gdzie każde działanie może mieć nieodwracalne konsekwencje. Największą siłą „Pogorzeliska”, oprócz klimatu, jest psychologiczna głębia postaci. Aleksandra Lazar, choć z pozoru twarda i profesjonalna, wewnętrznie zmaga się z poczuciem winy i bólem po tragicznej śmierci rodziców. Jej walka z demonami przeszłości i próby odkrycia prawdy o morderstwie Ignaczaka układają się w wielowymiarową opowieść o ludzkich słabościach, poczuciu odrzucenia i konieczności konfrontacji z najgłębiej skrywanymi sekretami. Błażej Uryga, który również zmaga się z traumą, stanowi intrygujący kontrast dla Aleksandry, ukazując, jak przeszłość może nieodwracalnie zniszczyć człowieka. Fabuła „Pogorzeliska” jest pełna niespodziewanych zwrotów akcji i misternie utkanych wątków. Żarski nie epatuje tu brutalnością, ale jego opisy są na tyle sugestywne, że podczas lektury odczuwa się grozę i niepokój niemal na własnej skórze. Każda scena w tej historii jest precyzyjnie zaplanowana, a napięcie narasta z każdym kolejnym rozdziałem, prowadząc do finału, który zaskakuje i pozostawia z uczuciem niedosytu. „Pogorzelisko” to wciągający thriller o tym, że czasami nie da się odbudować tego, co zostało spalone do fundamentów. Gęsty, pełny napięcia ze skomplikowanymi relacjami rodzinnymi i traumatycznymi wspomnieniami bohaterów tworzy wyjątkową opowieść o ludzkich słabościach, poczuciu winy i trudnych wyborach. Przemysław Żarski stworzył powieść, która wciąga bez reszty, zmuszając do refleksji nad tym, że rany z przeszłości, mimo że przykryte warstwą czasu, mogą być wciąż żywe i bolesne, a czasem próba ich zagojenia może przynieść jedynie więcej cierpienia. To książka, która nie pozwala oderwać się aż do ostatniej strony, oferując jednocześnie emocjonalną głębię i zaskakujące zwroty akcji. Jeśli szukacie wciągającej, głębokiej z gęstym klimatem historii, koniecznie sięgnijcie po „Grzęzawisko” i „Pogorzelisko” 🔥. Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @czwartastronakryminalu, a Autorowi za świetny thriller (współpraca reklamowa) 🩷.