Nocne czuwanie

samotnej wyspie odziedziczonej przez męża . Czyta się jednym tchem

miałam jeszcze okazji poznać. Po raz kolejny również, tak jak w moim ukochanym Między falami oraz w wydanym ostatnio Murze duchów w rolach głównych wystąpiła rodzina, niedoskonała, zwykła, z problemami, które dotknąć mogą każdego. Rodzina jakich zapewne wiele jest wokół nas. Niewielka fikcyjna należąca do Szkocji i leżąca w północnej części Oceanu Atlantyckiego wyspa Colsay, jest również własnością rodziny, bohaterów opowieści. To tutaj przenieśli się na jakiś czas Anna i Giles wraz z dwójką dzieci, żeby wykończyć letniskowy domek, który mogliby wynajmować turystom. Idealne wydawałoby się miejsce do pracy naukowej oraz na wypoczynek, cisza, spokój, daleko od skupisk ludzi. Anna jest w trakcie pisania książki na temat dzieciństwa w XIX wieku. Chciałaby również kontynuować zaczętą karierę naukową. Giles, godzinami nieobecny w domu mąż, obserwuje i bada życie maskonurów. Moth niedawno nauczył się chodzić, jak każde małe dziecko, nie można go spuścić z oczu, a przy okazji fascynuje się książeczkami Gruffalo, których mógłby słuchać całymi dniami. Bystrego ośmioletniego Rapha interesuje natomiast cały świat, fascynują go konstrukcje mostów, o których może czytać bez końca, zadaje miliony mądrych pytań dotyczących wielu otaczających go rzeczy i zjawisk. Pewnego dnia Raph z matką odkopują w ogrodzie szkielet sprzed lat należący prawdopodobnie do małego dziecka. A w tle dodatkowo XIX wieczne listy pielęgniarki May Mobarley, która przyjechała kiedyś na wyspę, aby pomóc wyedukować przyszłe matki w opiece nad nowo narodzonymi dziećmi. Ta wprowadzona przez autorkę wielowątkowość jest niezwykle interesująca. Życie rodzinne tej czwórki na wydawałoby się sielskiej wyspie nie jest wcale urokliwe, kolorowe i pełne szczęścia, jak to które często oglądamy na zdjęciach zamieszczanych w serwisach społecznościach. To pełna emocji powieść o tym, że macierzyństwo i rodzicielstwo nie zawsze jest piękną bajką. Autorka na przykładzie Anny pokazuje, że nie da rady być doskonałym we wszystkim, a rodzic, wbrew społecznym nakazom, wcale takim nie musi być , chociaż bardzo chciałby. W dodatku wybory, których dokonujemy bywają trudne, okupione nieprzespanymi nocami, obawą o los bliskich, tęsknotą za przeszłością, niezaspokojonymi marzeniami o karierze czy spełnieniu zawodowym. Mam wrażenie, że każdy może odkryć ją dla siebie w inny sposób, znaleźć wiele podobieństw. Okaże się, że wcale nie jest łatwo radzić sobie ze zdawałoby się codziennymi wyzwaniami, łączyć pracę w domu, z życiem zawodowym i opieką nad dziećmi, a słowo partnerstwo w rodzinie nie zawsze istnieje. "Oczy mi się zamykają. Wyruszam znowu, żeby nie zasnąć i nie upaść. Gdybym wtedy wiedziała to, co teraz wiem teraz, czy zdecydowałabym się na dzieci?" Pięknie przełożona przez Paulinę Surniak.