Noc kłamstw

przejść obojętnie obok najnowszej książki Autorki, "Noc kłamstw". Czy i tym razem był zachwyt? Zapraszam na recenzję. Anna i Mikołaj Tochman są małżeństwem. Mają trójkę dzieci, dobrą pracę, piękny dom. Wiodą szczęśliwe życie do czasu, kiedy stają się podejrzanymi o zabójstwo opiekunki ich synów. Jedna noc zmienia całe ich życie. Co tak naprawdę się wtedy wydarzyło? Jakie sekrety ujrzą jeszcze światło dzienne? Autorka stworzyła kolejną świetną historię, od lektury której nie mogłam się oderwać. Pani Izabela Janiszewska pisze w taki sposób, że ciężko odłożyć książkę nim nie pozna się zakończenia. Poznajemy historię z perspektywy kilku bohaterów, w dwóch liniach czasowych. Od początku czuć ogromne napięcie, które rośnie z każdą kolejną stroną. Tutaj absolutnie niczego nie można być pewnym. Autorka umiejętnie manipuluje czytelnikiem i kiedy wydaje się, że zbliżamy się do rozwiązania zagadki, pojawia się coraz więcej pytań, nowych tropów i niespodziewanych zwrotów akcji. Autorka serwuje nam misternie utkaną intrygę przepełnioną sekretami, kłamstwami i konsekwencjami podjętych decyzji. To nie tylko ciekawy i wciągający thriller z zagadką kryminalną. To także historia o lękach, słabościach, traumach, obsesji. O tym, jak wydarzenia z przeszłości rzutują na teraźniejszość. O błędach, które mają istotny wpływ na nasze życie. Autorka zwraca także uwagę na trudne, ale jakże ważne tematy, jak przemoc, nękanie czy brak wsparcia. Do tego wykreowała bardzo ciekawych bohaterów. Okazuje się, że każdy z nich ma coś do ukrycia. Rodzina Tochmanów tylko z pozoru wydaje się idealna. Sekrety, strach, wyrzuty sumienia - to wszystko niszczy ich od środka, a spirala kłamstw cały czas się nakręca. Książka bardzo mnie wciągnęła i zainteresowała, choć muszę przyznać, że ta według mnie wypada troszkę słabiej w porównaniu z tymi, które czytałam wcześniej. W pewnym momencie zaczęła być dla mnie troszkę zbyt przewidywalna. Nie zmienia to jednak faktu, że "Noc kłamstw" to świetnie dopracowany thriller, który bardzo mi się podobał i który zdecydowanie polecam.

w tym co nie zostało wypowiedziane? Z takiego założenia najwyraźniej wyszła Izabela Janiszewska pisząc swoją najnowszą powieść zatytułowaną Noc kłamstw. Pisarka zaserwowała w książce wszystko to co lubią miłośnicy mrocznych historii. Ciekawie skonstruowana fabuła, niespiesznie rozpoczynająca się opowieść, która nie wiedzieć kiedy zaczyna galopować oraz niesztampowe postaci złączone niewidzialnymi początkowo niciami powiązań. Anna i Mikołaj Tochman stanowią udane małżeństwo, są rodzicami dwójki dzieci, a ich rodzina wydaje się modelowa. Wszystko w życiu Tochmanów obróci się o 180 stopni w pewną październikową noc kiedy to staną się podejrzanymi w sprawie o zabójstwo niani ich synów. Na ich życie padną głębokie cienie rzucane przez to co kryje się w przeszłości oraz w tym o czym Anna i Mikołaj nie chcą mówić. Prowadzący śledztwo komisarz Leon Mruk upatruje szansy na doprowadzenie śledztwa do szczęśliwego finału właśnie w tym, żeby zbadać to co małżeństwo próbuje przemilczeć. Czy mu się to uda? Odpowiedzi czekają na kartach powieści. Noc kłamstw to wyborny thriller psychologiczny. Ciężko mi wymienić jakiekolwiek jego wady. Powieść czyta się bardzo szybko i w wielkich emocjach. Dodatkowo autorka poruszyła temat głęboko skrywanych traum i tego, jak mocno słowa mogą ranić. Polecam.

wspólnie tworzą szczęśliwą rodzinę z trojgiem dzieci. Kiedy w pewną październikową noc ginie opiekunka ich synów, na tym idealnym obrazku pojawia się całkiem głęboka rysa, a my zostajemy wciągnięci w misternie utkaną sieć kłamstw, niedomówień i tajemnic z przeszłości. Odtąd, niepokój krążący po naszym ciele, nie odpuści, a duchy tego, co wydawać by się mogło, że minęło, będą, jeden po drugim o sobie przypominać i przywoływać dręczące obrazy. Wszak od tego, co nosisz w sobie, nie ma ucieczki i nawet jeśli strach przed prawdą, zmusza do kłamstwa, to musimy pamiętać o tym, że: "Nawet najlepsze kłamstwo nie zagłuszy prawdy". Trudno jest iść naprzód, kiedy cały czas ogląda się za siebie. Od samego początku jest mocno intrygująco. Ktoś tu nieźle kombinuje, a ja nie wiem w czyją wersję mam wierzyć. Dotarcie do prawdy to wcale nie jest taka prosta sprawa, bo w pewnym momencie podejrzani wydają się właściwe wszyscy. Intrygi, tajemnice, stopniowo budowane napięcie, nieoczekiwane zwroty akcji i świetna kreacja bohaterów. To wszystko sprawia, że stało się tak, jak myślałam i dla tej historii nockę zarwałam, a rozwiązanie zagadki dopiero na samym końcu poznałam. Izabela Janiszewska jest dla mnie mistrzynią snucia fabuły wokół ważnego problemu społecznego, a kiedy czytasz o nim z pozycji rodzica, boli cię jeszcze bardziej, bo uświadamia to, co pozostaje zbyt często niewypowiedziane, niedostrzeżone lub zlekceważone. Uwielbiam twórczość Autorki i na każdą jej książkę czekam z niecierpliwością, a kolejną książkę czytam z ogromną ekscytacją, bo wiem, że będzie intrygująco. Za mną ciekawe śledztwo i historia pełna ciekawych osobowości, która zawsze zostawia mnie z materiałem do przemyśleń. Anna w mojej ocenie już ze względu na samo imię powinna być bez skazy, (no wiadomo😉), Mikołaj z założenia święty, a kawiarnia, którą prowadzi, miła. Co z tego jest prawdą, musicie odkryć sami. Gwarantuję, że nie będziecie rozczarowani.

oszukać ile z siebie dobrego poświęcić by nie dać się kłamstwu uwięzić jak wątła jest kłamstwa dusza jak cierpienie serce porusza tak chęć zemsty najgłębsza mrocznym dotykiem duszę upiększa lecz prawdy nadejdzie godzina wypłynie przeszłości lawina bo ciemność swą trzeba oswoić by mroki w duszy tkwiące ukoić Książka o nieprawdzie, która spowija życie tragicznymi konsekwencjami, zanurza swoje macki w odmętach mrocznych toni myśli i obleka duszę. Tak że niepokój się z niej sączy, każdego dnia. Sprawia, że w drobny pył obracane jest życie tych, którzy w kłamstwie są uwikłani, burzą się wtedy mury zaufania, w gruzy rozpada wiara w człowieka.O tym też ta opowieść, jak trudno jest wyznać bolesną prawdę. Bo może ona zranić, wywołać cierpienie, zwątpienie i już nie to samo spojrzenie bliskiej osoby. Jednak, by ulga na duszy nastała, prawda musi wybrzmieć. „BYŁ SOBIE CZARNY, CZARNY LAS”... W tym lesie dziecka cierpienie, przerażające złem otoczenie. Trauma w duszy się sączy, rodzi się zemsty ogień tlący. I nadejdzie odwetu godzina, bo serce żalu nie zapomina. Nie zapomniała także o zdradzie młoda dziewczyna, która wpadła w sidła bezlitosnych rówieśników. Szykanowana! Wyśmiewana! Prześladowana! A najgorszy cios zadała ta, która była jej przyjaciółką i nadzieją. Światełkiem w tym tunelu upokorzenia, jakiego doznawała w szkole. Cierń zdrady wpił się w jej serce i mocno w nim utkwił. Na lata. Ależ lepką od niepokoju aurą otoczyła autorka tę opowieść, gęstą i głęboko wdzierającą się w umysł. Ileż myśli ważnych i wzbudzających refleksje w niej zawarła, ileż poruszających duszę odczuć. Słowa pisane tej historii niezwykle intensywnie zanurzyła w napięciu i niepewności, wzruszeniu i lęku. Polecam.

który przenosi nas w skomplikowany świat tajemnic i kłamstw rodziny na pozór idealnej. Głównymi bohaterami są Anna i Mikołaj Tochmanowie, którzy wydają się prowadzić idealne życie. Anna jest uznaną pisarką, a Mikołaj zarządza popularną kawiarnią. Razem z dwójką dzieci mieszkają w pięknym domu, który jest symbolem ich pozornie doskonałego życia. Jednak ta idealna fasada zaczyna się kruszyć, gdy w październikową noc ginie opiekunka ich synów. To wydarzenie wywołuje lawinę nieoczekiwanych zdarzeń, które odsłaniają skrywane przez lata sekrety rodziny Tochmanów. Komisarz Leon Mruk, który prowadzi śledztwo, szybko odkrywa, że sprawa jest bardziej skomplikowana, niż początkowo się wydawało i aby odkryć prawdę, będzie musiał skupić się nie tylko na tym, co mówią Tochmanowie, ale także na tym, co starają się przed nim ukryć milczeniem. „(…) cisi ludzie mają najgłośniejsze umysły.” Narracja prowadzona jest z perspektywy czterech bohaterów, Anny, Mikołaja, Leona i dziewczyny, pozwalając nam tym samym głębsze zrozumienie ich motywacji i uczuć. Każda z tych postaci wnosi do opowieści swoje własne tajemnice i problemy, które splatają się w skomplikowaną sieć intryg i kłamstw. Anna zmaga się z przeszłością, która nie daje jej spokoju, Mikołaj ukrywa swoje własne grzechy, a ich dzieci również nie są wolne od problemów i sekretów. Kluczową rolę w książce ogrywa kłamstwo – zarówno to jawne, jak i to skrywane głęboko w sercu. Janiszewska ukazuje, jak nawet drobne kłamstwa mogą narastać i prowadzić do tragicznych konsekwencji. To również historia o zemście, która staje się obsesją i przejmuje kontrolę nad życiem zranionej osoby oraz o nierozliczonych grzechach z przeszłości, które niczym czarne chmury wciąż wiszą nad głowami bohaterów. To wreszcie historia, która pokazuje, że okłamywanie bliskich, nawet w dobrej wierze, może prowadzić do katastrofy, a sekrety z przeszłości mają moc zniszczenia teraźniejszości. Autorka z powodzeniem buduje napięcie poprzez krótkie, intensywne rozdziały, które czyta się jednym tchem. Z mistrzowską precyzją buduje atmosferę niepewności i mroku, prowadząc swoich bohaterów przez kolejne etapy ich dramatycznej podróży. Janiszewska podczas naszej lektury doskonale nami manipuluje, wprowadzając nas w ślepe uliczki i zmuszając tym samym, do ciągłego przemyślenia naszych przypuszczeń. Tu nie ma nawet chwili wytchnienia, a zwroty akcji trzymają nas w napięciu aż do samego końca. „Noc kłamstw” to lektura pełna mroku, napięcia i psychologicznej głębi, która trzyma nas w swoich kleszczach od pierwszej do ostatniej strony. Izabela Janiszewska po raz kolejny udowodniła, że jest mistrzynią w tworzeniu thrillerów, które są nie tylko wspaniałą rozrywką, ale także zmuszają do refleksji nad ludzką naturą i konsekwencjami naszych działań. Gorąco polecam tę książkę wszystkim, którzy cenią sobie dobrze napisaną, trzymającą w napięciu literaturę 🔥. Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @czwartastronakryminalu, a Autorce za wyśmienity thriller (współpraca reklamowa) 🩷.

równie łatwo jak prawda. Przenikają do krwiobiegu, wnikają w każdy zakątek duszy, sterując życiem. Głęboko skrywane mogą nabrać rozpędu kuli śniegowej i spowodować kataklizm. Często pozostajemy w kryjówkach nawet wtedy, gdy strach minął. Życie to ciągłe wzloty i upadki. Los nas doświadcza na przemian. Od radości do smutku, a szczęście pod naporem złych zdarzeń upada. Niejednokrotnie przekonujemy się, że to co głęboko ukryte zaczyna uwierać. Trzeba wsłuchać się w to co pomijane milczeniem. W kłamstwach kryje się cała prawda. Jedna październikowa noc zmienia życie Anny i Mikołaja. Szczęśliwy byt znika niczym mydlana bańka, gdy zostają znalezione zwłoki opiekunki ich synów. Stają się podejrzani o zabójstwo, a skrywane tajemnice zaczynają wyłaniać się z cienia niedomówień. Komisarz Leon Mruk musi przejść wiele krętych dróg, by obnażyć wszystkie oszustwa i dotrzeć do prawdy. Duszny klimat powieści osacza, a kłamstwa wyskakują z każdej strony. Przeszłość dochodzi do głosu. Wspomnienia zdarzeń zamknięte w "skrzyni niepamięci" uwalniają się, doprowadzając bohaterów na skraj rozpaczy. Smierc rozlała się w ich życie "jak plama ropy na powierzchni morza". Oblepia czernią i niszczy to, co mozolnie zbudowali przez lata. Gdy są gotowi, by zmierzyć się z tym przed czym uciekają, okazuje się, że niektórych długów nie da się spłacić. Sieć urazy i nienawiści została tak misternie utkana, że nie zagłuszy jej nic . Każdy ma tu za sobą trudną historię, która w chwilach słabości dręczy. Każdy ma w sobie zadry i radzi sobie z nimi na swój sposób, nie zauważając, że pozostawia zgliszcza, klucząc pośród półprawd. Gęste jak muł poczucie winy powoli wypełnia serce. Niebezpieczeństwo oplata swoimi mackami. Negatywne emocje przejmują stery. Nienawiść i chęć odwetu. To przecież takie ludzkie, że kiedy ktoś cię skrzywdzi, nie myślisz o nim ciepło. Pragniesz, by jego też spotkała krzywda. Zemsta ma w sobie coś z cierpienia. Wynika z pragnienia przywrócenia równowagi, poczucia satysfakcji. Przeszłość, ta odległa, odciska piętno. Nękanie zawsze pozostawia ślad. Trudne doświadczenia, które odebrały pewność siebie, izolują. Wyzwala się bezradność. Codzienność przytłacza i nie pozwala być sobą. Pokiereszowani wyruszamy w przyszłość z plecakiem pełnym zadrapań . Trzeba zapomnieć o tym co było, by zaznać spokojnej teraźniejszości. Opuścić dziecięcy pokoik, który w sobie nosimy i zabrać tylko to co istotne. Zamknąć drzwi raz na zawsze. Może warto znaleźć właściwą drogę i wyjść z tego czarnego lasu ,w którym zdarzyło się zabłądzić, "poznać i oswoić ciemność". Izabela Janiszewska wykreowała idealnie obraz rodziny, która tonie pod falą przemilczeń i kłamstw. Bohaterów oblepia strach, a oni "budując wokół siebie mury i nie dostrzegają momentu, w którym schronienie staje się więzieniem". Polecam bardzo.