Malarka wiosennych łąk

lubiła malować. Jej największe marzenie to otworzyć własną galerię. Gdy najbliższa jej przyjaciółka ją zdradziła, straciła serce do malowania. Straciła wiarę w to co robi i w ludzi. Jest rozwódką, która ma córkę Olę. Za namową starej znajomej udaje się do malowniczej, małej wioski o nazwie Granice. W starym domem z pięknym ogrodem znajduje książkę. Co zawierała? Czy ten wyjazd sprawi, że zacznie znowu malować? Jak ułożą się jej stosunki z lokalną społecznością? Ja wiem. Ale nie powiem. Książka należy do tych, które czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Zabiera nas na wieś, gdzie można odpocząć. Autorka cudownie ukazała wiosenny obraz wsi. Obraz ten sprawia, że czytelnik relaksuje się. Pani Joanna ma niezwykle lekki i barwny styl pisania. A bohaterów tej książki wykreowała cudownie. Bardzo polubiłam Marię. Wraz z nią przeżywałam rozczarowanie tym co zrobiła jej przyjaciółka. I bardzo mocno jej kibicowałam by odzyskała jeszcze wiarę w ludzi. Natomiast dodanie wątku starej książki odnalezionej na staruchu wzbogaca tę opowieść, dzięki czemu nie jest ona tylko i wyłącznie opisem piękna przyrody. Jeśli szukacie lekkiej i przyjemnej lektury na upalne dni to bardzo polecam „Malarkę wiosennych łąk”.

urokliwej powieści utkanej z pięknych opisów. Z przyjemnością chłonęłam atmosferę siedliska – wdychałam zapach kwiatów, wsłuchiwałam w skrzypienie schodów i szelest liści, czułam promienie słońca na skórze. Subtelna proza autorki sprawiła, że z łatwością pokochałam opisywane przez nią miejsca – otuliła mnie zieleń i sielskość. "Malarka wiosennych łąk" jest w stanie zachwycić swoim klimatem – czarującymi opisami natury, czułym spojrzeniem w głąb kobiecego serca i fascynującą zagadką z dawnych lat. Otrzymaliśmy nastrojową opowieść o miłości, pasji i nadziei. O związku człowieka z naturą i życiu w jego przeróżnych odcieniach – o tańczeniu w deszczu i codziennej uważności. Cudownie spędziłam czas.