Kasacja. Seria z Joanną Chyłką

samą kasację i tak znalazłem potem: www.kasacja-warszawa.pl więc polecam i książkę i kasację :)

historii. Założył z kolegą internetowy magazyn i pisywał teksty o książkach oraz filmach. Podkradał ojcu lektury, po czym czytał w jego fotelu. Pisząc odkrył, że nie chce robić w życiu niczego innego. Ówczesnego chłopaka nie obchodziło czy będzie w stanie utrzymać się z pisania. Nie martwił się tym, że być może jego książki będzie czytało zaledwie parę osób. Wiedział, że zrobi wszystko, żeby zajmować się pisarstwem zawodowo. A dzisiaj? W kraju, w którym podobno nikt nie czyta, jego powieści sprzedają się w milionach egzemplarzy, a w 2020 roku uplasował się na szczycie najbardziej poczytnych autorów w Polsce. Remigiusz Mróz. Niesłabnącą popularność zyskuje historia prawnicza o Joannie Chyłce. Kasacja to pierwszy tom serii, która wciąż jest rozwijana przez autora, a w tym momencie liczy piętnaście tomów. Pierwsza część to zatem dopiero wprowadzenie do brutalnego i bezwzględnego świata korporacji. Doświadczona prawniczka i aplikant Kordian Oryński muszą zmierzyć się ze sprawą morderstwa dwóch osób, którego rzekomo dopuścił się syn biznesmana. Mężczyzna spędził dziesięć dni, zamknięty w swoim mieszkaniu razem z ciałami ofiar. Na pozór sytuacja wydaje się jasna. Pozostaje jednak pytanie, dlaczego oskarżony ani nie przyznaje się do winy, ani nie polemizuje z postawionymi mu zarzutami. Remigiusz Mróz z pomysłem i wyczuciem wykreował postać Chyłki. Bezkompromisowa, ironiczna, a przy tym wzbudzająca sympatię czytelnika Joanna wysuwa się na pierwszy plan powieści. Towarzyszy jej świeżo upieczony prawniczy kandydat, z którym tworzy niepowtarzalną parę. Autor nakreślił bohaterów z krwi i kości, którzy zabierają nas w podróż po sali sądowej, klimatycznych knajpach, prawniczych biurach i warszawskich ulicach, przecinanych co rusz BMW X5, przekraczającym dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym. Galopująca fabuła ani na chwilę nie zwalnia tempa. Prawniczy świat wciąga od pierwszych stron, a rozdziały zakończone są w takich momentach, że nie sposób przerwać lekturę. Książka ocieka charakterystycznym ironicznym humorem, a w akcję wplecione są liczne dialogi. Nadają one rzeczywistego charakteru powieści, choć momentami jest ich za dużo. Język jest prosty, zahaczający o prawnicze kruczki i ustawy, które dla osób posiadających wiedzę na temat sądownictwa, mogą okazać się nieco przekłamane. Autor wspomina w posłowiu, że na potrzeby fabularne zmuszony był nagiąć odrobinę przepisy prawa. To powieść opierająca się na zaskakujących zwrotach akcji, zostawiająca czytelnika z wybałuszonymi ze zdziwienia oczami i kwestionująca wszystko, co jeszcze przed chwilą brał ze pewnik. Kasacja Remigiusza Mroza to lektura na długie, deszczowe popołudnia. Zdaję sobie sprawę, że autor wzbudza w środowisku sporo kontrowersji, a wymagający czytelnik nie sięgnie po tego typu literaturę. Jaki sens ma jednak podział czytelników na lepszych i gorszych? Jak można klasyfikować ludzi na podstawie tego, czy czytają Olgę Tokarczuk czy Remigiusza Mroza? Czytanie to przede wszystkim rozrywka. Intelektualna, co prawda, ale jednak. Skończmy zatem z podziałami. Za dużo ich ostatnio. Za dużo.

tomów i zdobywa szczyty popularności na stałe zagościła w kanonie polskiego kryminału. “Kasacja” dotyczy zabójstwa dwóch osób, o które oskarżony jest syn pewnego biznesmena. Sprawa wydaje się być oczywista, bo prawdopodobny winowajca spędził w swoim mieszkaniu 10 dni z ciałami ofiar. Jednak prowadząca sprawę Joanna Chyłka zrobi wszystko, by odnieść w sądzie zwycięstwo, a pomagać jej będzie początkujący aplikant Kordian Oryński. Moje dotychczasowe spotkania z twórczością Mroza różnie się kończyły. Najbardziej podobał mi się “Chór zapomnianych głosów”, jednak to powieść z gatunku sci-fi. Natomiast jeżeli chodzi o kryminały i thrillery, z których autor jest najbardziej znany, czytałam dwie książki i żadna z nich nie przypadła mi zbytnio do gustu. Postanowiłam dać autorowi jeszcze jedną szansę i sięgnąć po serię, którą zdobyła serce wielu czytelników. Jakże się cieszę, że to zrobiłam! “Kasacja” podobała mi się bardziej niż poprzednie książki, nareszcie dostałam od niej to, czego oczekiwałam od tego typu historii. Zacznę od samej fabuły, która tak jak zawsze w przypadku tego autora była angażująca. Chciałam dowiedzieć się, co stanie się dalej, jakie jest rozwiązanie tajemnicy związanej z głównym podejrzanym o zbrodnię, a w kilku bardziej napiętych momentach naprawdę przeżywałam razem z bohaterami to, co się działo. Natomiast wreszcie (przynajmniej jak na mój gust) cała historia była w miarę realistyczna, co bardzo doceniam w powieściach kryminalnych. Oczywiście nie jestem w stanie zweryfikować pewnych faktów, bo nie mam takiej wiedzy, ale nie miałam poczucia, że coś dzieje się tylko po to, by zadziwić czytelnika, by oszołomić go niewyobrażalnym zwrotem akcji. Zwroty akcji zaskakiwały, ale były podyktowane logiką, czyny bohaterów były konsekwentne. Do tego czuć, że autor dużo wie o środowisku prawniczym, o samym prawie, jest to dla niego znane otoczenie i dzięki temu czytelnikowi jest nieco łatwiej się po nim poruszać. W takiej sytuacji mogłam cieszyć się lekturą, byłam wciągnięta w sprawę Chyłki i usatysfakcjonowana zakończeniem. Można by się zastanawiać, czy to co okazało się w samej końcówce rzeczywiście mogło mieć miejsce… Może było nieco naciągane, sama już nie wiem, jednakże najważniejsze dla mnie jest to, że sama historia dała mi tyle radości, że nie chcę się nad tym zastanawiać. Drugi element, który pozytywnie mnie zaskoczył to postaci. Naprawdę polubiłam się z głównymi bohaterami i zależało mi na nich. Zarówno chłodna w obejściu, zdeterminowana, pewna siebie Chyłka, jak i nieco zagubiony, ale odważny Oryński potrafili sprawić, że lektura była bardziej emocjonująca, bo po prostu zależało mi na ich losach. Do tego duet jaki tworzą świetnie się sprawdza i podoba mi się, jaką dynamikę między nimi stworzył autor - widzę tutaj duży potencjał na jej rozwój w kolejnych tomach. Jeżeli chodzi o postacie drugoplanowe to nie było już tak wspaniale: w większości są to osoby, o których szybko się zapomina (wyjątkiem jest Kormak, jakoś zapadł mi w pamięć ten miłośnik twórczości McCarthy’ego), nawet o samym antagoniście, chyba że jego postać zostanie rozbudowana w kolejnych częściach. Styl autora był jak zwykle poprawny, raczej nie zwróciłam uwagi na większe nieścisłości. Za to przypadł mi do gustu humor, jakim autor operował w tym tomie. Cięte, sarkastyczne dialogi między Chyłką, a Zordonem często wywoływały uśmiech na mojej twarzy i zbliżały mnie do samej historii, więc za to spory plus. Jestem zadowolona z tego spotkania ze słynnym kryminałem prawniczym Mroza, dobrze spędziłam z nim czas, polubiłam się z bohaterami i związałam się z nimi, chętnie wróciłabym do ich losów, co dla mnie w powieściach jest bardzo ważnym elementem. Jak widać, czasami warto dawać autorom kolejne szanse.