Inne tonacje ciszy

niz zwykł pisać. Historia wspaniała, momentami poruszająca. Oprócz historii z kaseta, matmy też wiele innych wątków, poszukiwanie dawnej Aspen. Każdy z wątków jest mocno rozwinięty więc nie czuć niedosytu, kocham i jeszcze raz kocham.

po­szli bo­ha­te­ro­wie "Nor­mal­nych ludzi" Sally Ro­oney. Myśl, że le­piej pa­mię­tam życie fik­cyj­nych po­sta­ci niż swoje, po­win­na mnie za­nie­po­ko­ić, z ja­kie­goś po­wo­du była jed­nak ko­ją­ca. Zu­peł­nie jak­bym nagle uzy­ska­ła po­twier­dze­nie, że mam nie­ogra­ni­czo­ną licz­bę przy­ja­ciół. Pa­mię­ta­łam nie tylko Ma­rian­ne i Con­nel­la, ale także Rue i Jules z "Eu­fo­rii", Lily i Atla­sa z "It Ends With Us", ojca z synem z "Drogi" McCar­thy’ego oraz Dy­mi­tra, Iwana i Alo­szę z "Braci Ka­ra­ma­zow". Może tyle wy­star­czy­ło? Może nie po­trze­bo­wa­łam wię­cej?" 🎧🎧 Zupełnie się tego nie spodziewałam. "Inne tonacje ciszy" to z jednej strony historia dosyć znajoma, z drugiej kompletnie inna niż wszystkie. Czuć w niej ducha amerykańskiego kina drogi, tylko zamiast podróży przez cały kraj, Aspen i pozostali bohaterowie podróżują po Hartford, aby rozwikłać zagadkę ukrytą na kasecie magnetofonowej. Dla dziewczyny, to także wędrówka w kierunku odzyskania utraconych wspomnień. Początek zapowiada opowieść z nurtu new adult, później dochodzi do tego wątek sensacyjny, a koniec... cóż powiem tylko tyle, że wciąż o nim myślę. Szokujący i nie do przewidzenia, ale dzięki temu wybrzmiewa jeszcze mocniej. Dajcie też tej historii odrobinę czasu, żeby się rozkręciła i koniecznie odpalcie playlistę na Spotify. A tak w ogóle to nie czytajcie też za dużo recenzji, po prostu dajcie się ponieść. Moje pierwsze spotkanie z Remigiuszem Mrozem wypadło o wiele lepiej niż przewidywałam.

i nie byłoby w tym krztyny przesady. Setki memów i dowcipów literackich opierają się właśnie o jego twórczość, a on ze spokojem na nie odpowiada i tworzy kolejne części lubianej przez czytelników Chyłki. Dziś jednak o czymś zupełnie nowym i chyba nieco niespodziewanym jak na standardy naszego narodowego mroziciela. To była rześka i oryginalna historia. Rytmiczna, dobrze przemyślana i przygotowana tak, że momentami szokuje. Najadłam się do syta mięsistymi i drobiazgowymi opisami, uśmiałam, czytając dialogi, toczące się pomiędzy przyjaciółmi. To bardziej powieść młodzieżowa niż kryminał, ale napisana zachwycająco, z dużą porcją wiadomości o ludziach, ich psychice i kilkunastoma zwrotami akcji, które nadają jej charakteru. To w zasadzie opowieść o ludziach. O ich wadach, zaletach, humorach oraz szaleństwie. Autor cudownie rozwinął postaci, które są nienudne i charakterne; nieraz butne, innym razem przebiegłe, a w dodatku są doskonale wpisane w młodzieżowy klimat. Momentami książka wzbudza tak wielki smutek, że trzeba odłożyć ją na kilka chwil żeby się uspokoić, a czasami pojawiają się sceny dość straszne/tragiczne. Wtedy akcja pędzi do przodu jak pociąg relacji Warszawa - Kraków. Bohaterowie powieści, bo przewija się ich tutaj sporo, to osoby z krwi i kości. Autor z prawdziwym pietyzmem zbudował postaci i zadbał o to, by były wyraziste. Jesteśmy w stanie zintegrować się z nimi, postawić się na ich miejscu, niektórych polubić i im kibicować, innych znów znienawidzić. To prawdziwa sztuka tak umiejętnie wykreować postaci i nadać im odpowiedni charakter. Autor umiejętnie prowadzi fabułę. Powoli przyzwyczaja czytelnika do sytuacji, wyjaśnia stopniowo zawiłe elementy i celowo wprowadza w błąd. Daje fałszywe wskazówki, po to, by zaintrygowany tym czytelnik nie mógł się oderwać od lektury. Wątki przedstawione w powieści zazębiają się nieprzewidywalnie i ostatecznie doprowadzają do zaskakującego finału. Cieszę się, że przeczytałam tę powieść. Szanowni Państwo, warto zajrzeć na nasz rodzimy rynek wydawniczy, ponieważ nie tylko zagraniczni autorzy potrafią pisać zaskakująco dobre książki. Inne tonacje ciszy pozostanie ze mną na długo i będę ją z czystym sumieniem polecać każdemu wielbicielowi literatury młodzieżowej. Polecam bardzo!