Idealna rodzina

tym thrillerze było dokładnie to, co najbardziej cenię - spójna fabuła, ciekawa intryga, umiejętnie stopniowane napięcie... styl autorki sprawia, że ciężko się oderwać od lektury, przewracanie kolejnych kartek jest bardzo przyjemną koniecznością. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie zakończenie, w którym czegoś mi zabrakło.  Opis sugeruje, że będzie to historia Libby, a raczej jej przeszłości, którą wraz z nią będziemy odkrywać. Jednak już na pierwszych stronach czeka nas przyjemna niespodzianka - druga perspektywa. Lucy, kobieta żyjąca we Francji na skraju ubóstwa wraz z córką i synem oraz psem. Co może mieć wspólnego z młodą Angielką, która w dniu dwudziestych piątych urodzin dziedziczy ogromny dom? Dom, którego pełnoprawnym właścicielem powinien być Henry - tak, jego perspektywę też możemy poznać.  Narracja to siła tej powieści. Jest dostosowana do wieku i doświadczeń każdej z trzech postaci. Aktualne wydarzenia są relacjonowane w formie trzecioosobowej, a historię domu w Chelsea opowiada nam Henry w pierwszej osobie. Dzięki temu ta książka żyje - zabieg wydaje się prosty, ale jego wykonanie jest zwyczajnie genialne. Jeżeli dołożymy do tego krótkie rozdziały i fakt, że są ułożone w stałej kolejności (Libby, Lucy, Henry), to mamy strukturę, która dla mnie jest gwarancją doskonałej lektury.  I rzeczywiście strony uciekają same, ale gdy zamknęłam książkę, pozostał spory niedosyt. Cała mroczna atmosfera rozmywa się przy końcówce, która na tle wcześniejszych wydarzeń wydaje się być niemal bajkowa. Promyczkiem nadziei jest jedynie to, że zakończenie jest półotwarte. Możemy popuścić wodze wyobraźni i liczyć, że ostatecznie wydarzyło się jednak coś, co odpowiednio zwieńczyłoby całą historię.  "Idealna rodzina", poza wspomnianym wyżej mankamentem, nie zawiedzie fanów thrillerów. Ja chętnie sięgnę po wcześniejsze i kolejne książki tej autorki.  Moje 8/10.  

tym thrillerze było dokładnie to, co najbardziej cenię - spójna fabuła, ciekawa intryga, umiejętnie stopniowane napięcie... styl autorki sprawia, że ciężko się oderwać od lektury, przewracanie kolejnych kartek jest bardzo przyjemną koniecznością. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie zakończenie, w którym czegoś mi zabrakło.  Opis sugeruje, że będzie to historia Libby, a raczej jej przeszłości, którą wraz z nią będziemy odkrywać. Jednak już na pierwszych stronach czeka nas przyjemna niespodzianka - druga perspektywa. Lucy, kobieta żyjąca we Francji na skraju ubóstwa wraz z córką i synem oraz psem. Co może mieć wspólnego z młodą Angielką, która w dniu dwudziestych piątych urodzin dziedziczy ogromny dom? Dom, którego pełnoprawnym właścicielem powinien być Henry - tak, jego perspektywę też możemy poznać.  Narracja to siła tej powieści. Jest dostosowana do wieku i doświadczeń każdej z trzech postaci. Aktualne wydarzenia są relacjonowane w formie trzecioosobowej, a historię domu w Chelsea opowiada nam Henry w pierwszej osobie. Dzięki temu ta książka żyje - zabieg wydaje się prosty, ale jego wykonanie jest zwyczajnie genialne. Jeżeli dołożymy do tego krótkie rozdziały i fakt, że są ułożone w stałej kolejności (Libby, Lucy, Henry), to mamy strukturę, która dla mnie jest gwarancją doskonałej lektury.  I rzeczywiście strony uciekają same, ale gdy zamknęłam książkę, pozostał spory niedosyt. Cała mroczna atmosfera rozmywa się przy końcówce, która na tle wcześniejszych wydarzeń wydaje się być niemal bajkowa. Promyczkiem nadziei jest jedynie to, że zakończenie jest półotwarte. Możemy popuścić wodze wyobraźni i liczyć, że ostatecznie wydarzyło się jednak coś, co odpowiednio zwieńczyłoby całą historię.  "Idealna rodzina", poza wspomnianym wyżej mankamentem, nie zawiedzie fanów thrillerów. Ja chętnie sięgnę po wcześniejsze i kolejne książki tej autorki.  Moje 8/10.  

tym thrillerze było dokładnie to, co najbardziej cenię - spójna fabuła, ciekawa intryga, umiejętnie stopniowane napięcie... styl autorki sprawia, że ciężko się oderwać od lektury, przewracanie kolejnych kartek jest bardzo przyjemną koniecznością. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie zakończenie, w którym czegoś mi zabrakło.  Opis sugeruje, że będzie to historia Libby, a raczej jej przeszłości, którą wraz z nią będziemy odkrywać. Jednak już na pierwszych stronach czeka nas przyjemna niespodzianka - druga perspektywa. Lucy, kobieta żyjąca we Francji na skraju ubóstwa wraz z córką i synem oraz psem. Co może mieć wspólnego z młodą Angielką, która w dniu dwudziestych piątych urodzin dziedziczy ogromny dom? Dom, którego pełnoprawnym właścicielem powinien być Henry - tak, jego perspektywę też możemy poznać.  Narracja to siła tej powieści. Jest dostosowana do wieku i doświadczeń każdej z trzech postaci. Aktualne wydarzenia są relacjonowane w formie trzecioosobowej, a historię domu w Chelsea opowiada nam Henry w pierwszej osobie. Dzięki temu ta książka żyje - zabieg wydaje się prosty, ale jego wykonanie jest zwyczajnie genialne. Jeżeli dołożymy do tego krótkie rozdziały i fakt, że są ułożone w stałej kolejności (Libby, Lucy, Henry), to mamy strukturę, która dla mnie jest gwarancją doskonałej lektury.  I rzeczywiście strony uciekają same, ale gdy zamknęłam książkę, pozostał spory niedosyt. Cała mroczna atmosfera rozmywa się przy końcówce, która na tle wcześniejszych wydarzeń wydaje się być niemal bajkowa. Promyczkiem nadziei jest jedynie to, że zakończenie jest półotwarte. Możemy popuścić wodze wyobraźni i liczyć, że ostatecznie wydarzyło się jednak coś, co odpowiednio zwieńczyłoby całą historię.  "Idealna rodzina", poza wspomnianym wyżej mankamentem, nie zawiedzie fanów thrillerów. Ja chętnie sięgnę po wcześniejsze i kolejne książki tej autorki.  Moje 8/10.  

w thrillerze. Obraz rodziny wyłaniający się tu z każdą kolejną stroną przytłacza kłamstwem, obłudą, moralnym upadkiem i totalną degrengoladą. Śledziłam tę historię z zapartym tchem, zbierając w całość fragmenty podsuwane czytelnikowi przez troje narratorów. Przyglądałam się zaskakującej sytuacji bieżącej, od momentu otrzymania przez Libby spadku w postaci domu w ekskluzywnej dzielnicy Londynu, jak i wracałam do mrocznej przeszłości, w której doszło do samobójczej śmierci trojga dorosłych i zaginięcia czwórki nastolatków. Największą niewiadomą stanowi odnalezione wówczas żywe niemowlę. Czy Libby uda się dotrzeć do prawdy o tragedii sprzed lat? Ta zawiła i mroczna intryga obnażająca ludzkie słabości i rządze, pokazuje jak niebezpieczne są wszelkiego rodzaju skrajności i jakie mogą być ich następstwa. Odkrywa do czego zdolni są ludzie działający w poczuciu bezkarności, za zamkniętymi drzwiami. Prócz nieszablonowej fabuły, obfitującej w zaskakujące zwroty akcji, powieść wzbudza wiele emocji. Niejednokrotnie porusza do głębi, ale wywołuje również przerażenie i zniesmaczenie. To jedna z tych historii, od których ciężko się oderwać i zostaje w pamięci długo po przeczytaniu.

snuła wizje o swojej idealnej rodzinie i żyła w błogiej nieświadomości prawdy. Kiedy po swoich 25 urodzinach dostaje list z informacją, że odziedziczyła warty miliony dom, jej życie staje na głowie. Libby rozpoczyna podróż w przeszłość, by dotrzeć do swoich prawdziwych korzeni. Autorka prowadzi równolegle narrację z dwóch innych perspektyw. Henrego, którego sielskie życie w bogatej rodzinie legło w gruzach po tym, jak pojawili się w nim tajemniczy artyści oraz Sary, bezdomnej matki dwójki dzieci, dla której każdy dzień jest walką o przetrwanie. Czy losy tej trójki mają szansę się w jakikolwiek sposób połączyć? Książka trzyma w napięciu od pierwszych stron. Mnie podczas czytania nie opuszczało dziwne poczucie niepokoju. Akcja sączy się z kolejnych stron, nie ma niespodziewanych zwrotów, a mimo to historię czyta się na wdechu. Psychologiczne podłoże całej książki jest bardzo ciekawe i powoduje, że umysł czytelnika przez cały czas pracuje na pełnych obrotach. Nawet poczas przerwy w czytaniu moje myśli krążyły wokół fabuły. To było naprawdę dobre!

snuła wizje o swojej idealnej rodzinie i żyła w błogiej nieświadomości prawdy. Kiedy po swoich 25 urodzinach dostaje list z informacją, że odziedziczyła warty miliony dom, jej życie staje na głowie. Libby rozpoczyna podróż w przeszłość, by dotrzeć do swoich prawdziwych korzeni. Autorka prowadzi równolegle narrację z dwóch innych perspektyw. Henrego, którego sielskie życie w bogatej rodzinie legło w gruzach po tym, jak pojawili się w nim tajemniczy artyści oraz Sary, bezdomnej matki dwójki dzieci, dla której każdy dzień jest walką o przetrwanie. Czy losy tej trójki mają szansę się w jakikolwiek sposób połączyć? Książka trzyma w napięciu od pierwszych stron. Mnie podczas czytania nie opuszczało dziwne poczucie niepokoju. Akcja sączy się z kolejnych stron, nie ma niespodziewanych zwrotów, a mimo to historię czyta się na wdechu. Psychologiczne podłoże całej książki jest bardzo ciekawe i powoduje, że umysł czytelnika przez cały czas pracuje na pełnych obrotach. Nawet poczas przerwy w czytaniu moje myśli krążyły wokół fabuły. To było naprawdę dobre!

snuła wizje o swojej idealnej rodzinie i żyła w błogiej nieświadomości prawdy. Kiedy po swoich 25 urodzinach dostaje list z informacją, że odziedziczyła warty miliony dom, jej życie staje na głowie. Libby rozpoczyna podróż w przeszłość, by dotrzeć do swoich prawdziwych korzeni. Autorka prowadzi równolegle narrację z dwóch innych perspektyw. Henrego, którego sielskie życie w bogatej rodzinie legło w gruzach po tym, jak pojawili się w nim tajemniczy artyści oraz Sary, bezdomnej matki dwójki dzieci, dla której każdy dzień jest walką o przetrwanie. Czy losy tej trójki mają szansę się w jakikolwiek sposób połączyć? Książka trzyma w napięciu od pierwszych stron. Mnie podczas czytania nie opuszczało dziwne poczucie niepokoju. Akcja sączy się z kolejnych stron, nie ma niespodziewanych zwrotów, a mimo to historię czyta się na wdechu. Psychologiczne podłoże całej książki jest bardzo ciekawe i powoduje, że umysł czytelnika przez cały czas pracuje na pełnych obrotach. Nawet poczas przerwy w czytaniu moje myśli krążyły wokół fabuły. To było naprawdę dobre!

komunie. “Idealna rodzina” skradła mi tegoroczną Wielkanoc, albowiem prawdą jest, że to powieść nieodkładalna. Przygotujcie się na historię, która boleśnie niepokoi, z cierpiącymi dziećmi w roli głównej i wydarzeniami, które równie dobrze mogą właśnie mieć miejsce u Waszych sąsiadów. Powieść jest w mojej ocenie unikatem z dwóch powodów. Po pierwsze sama historia jest genialna, dopracowana i oryginalna, przez co zaspokaja nawet tych czytelników, którzy “wszędzie byli i wszystko czytali”. Po drugie jest prawdziwym literackim doznaniem, gdyż narracja prowadzona jest z trzech perspektyw i do tego pisana w różnych osobach pod kątem gramatycznym. Ten ostatni zabieg jest po prostu fenomenalny. Wyobraźcie tylko sobie… Macie trzech narratorów, z których każdy jest jednym z głównych bohaterów tej samej historii. Dwoje z nich relacjonuje wydarzenia, które mają miejsce obecnie i poznajecie je w 3 osobie liczby pojedynczej. Z kolei trzeci narrator przemawia do Was w 1 osobie i relacjonuje wydarzenia sprzed 25 lat, które to mają swe konsekwencje tu i teraz. To jednak nie wszystko! 3/4 książki owe trzy narracje biegną sobie niejako obok siebie, by w końcówce zmienić się w otwarty dialog i konfrontację. Coś niesamowitego! 25 letnia Libby Jones dziedziczy wartą fortunę willę, którą zapisali jej w spadku biologiczni rodzice, tożsamość których właśnie odkrywa. Usiłując poznać własną historię dociera do przerażających wydarzeń, jakie miały miejsce w opuszczonym dziś domu. Dokładnie 25 lat temu odkryto tam zwłoki trójki dorosłych osób, ubranych w czarne togi, a symbolika znaleziska nie pozostawia wątpliwości, że był to akt samobójczy rodem z sekty. W trakcie przeszukania domu policja znajduje 10 miesięczne dziecko, porzucone w kołysce, w pokoju na piętrze. Równocześnie ginie wszelki ślad po czwórce innych dzieci, które zamieszkiwały posiadłość. @lisajewelluk sprzedała ponad 0,5 mln egzemplarzy powieści w samej Wielkiej Brytanii. Kilka dni temu zdradziła, że właśnie pisze kontynuację, która ukaże się w przyszłym roku.

komunie. “Idealna rodzina” skradła mi tegoroczną Wielkanoc, albowiem prawdą jest, że to powieść nieodkładalna. Przygotujcie się na historię, która boleśnie niepokoi, z cierpiącymi dziećmi w roli głównej i wydarzeniami, które równie dobrze mogą właśnie mieć miejsce u Waszych sąsiadów. Powieść jest w mojej ocenie unikatem z dwóch powodów. Po pierwsze sama historia jest genialna, dopracowana i oryginalna, przez co zaspokaja nawet tych czytelników, którzy “wszędzie byli i wszystko czytali”. Po drugie jest prawdziwym literackim doznaniem, gdyż narracja prowadzona jest z trzech perspektyw i do tego pisana w różnych osobach pod kątem gramatycznym. Ten ostatni zabieg jest po prostu fenomenalny. Wyobraźcie tylko sobie… Macie trzech narratorów, z których każdy jest jednym z głównych bohaterów tej samej historii. Dwoje z nich relacjonuje wydarzenia, które mają miejsce obecnie i poznajecie je w 3 osobie liczby pojedynczej. Z kolei trzeci narrator przemawia do Was w 1 osobie i relacjonuje wydarzenia sprzed 25 lat, które to mają swe konsekwencje tu i teraz. To jednak nie wszystko! 3/4 książki owe trzy narracje biegną sobie niejako obok siebie, by w końcówce zmienić się w otwarty dialog i konfrontację. Coś niesamowitego! 25 letnia Libby Jones dziedziczy wartą fortunę willę, którą zapisali jej w spadku biologiczni rodzice, tożsamość których właśnie odkrywa. Usiłując poznać własną historię dociera do przerażających wydarzeń, jakie miały miejsce w opuszczonym dziś domu. Dokładnie 25 lat temu odkryto tam zwłoki trójki dorosłych osób, ubranych w czarne togi, a symbolika znaleziska nie pozostawia wątpliwości, że był to akt samobójczy rodem z sekty. W trakcie przeszukania domu policja znajduje 10 miesięczne dziecko, porzucone w kołysce, w pokoju na piętrze. Równocześnie ginie wszelki ślad po czwórce innych dzieci, które zamieszkiwały posiadłość. @lisajewelluk sprzedała ponad 0,5 mln egzemplarzy powieści w samej Wielkiej Brytanii. Kilka dni temu zdradziła, że właśnie pisze kontynuację, która ukaże się w przyszłym roku.

komunie. “Idealna rodzina” skradła mi tegoroczną Wielkanoc, albowiem prawdą jest, że to powieść nieodkładalna. Przygotujcie się na historię, która boleśnie niepokoi, z cierpiącymi dziećmi w roli głównej i wydarzeniami, które równie dobrze mogą właśnie mieć miejsce u Waszych sąsiadów. Powieść jest w mojej ocenie unikatem z dwóch powodów. Po pierwsze sama historia jest genialna, dopracowana i oryginalna, przez co zaspokaja nawet tych czytelników, którzy “wszędzie byli i wszystko czytali”. Po drugie jest prawdziwym literackim doznaniem, gdyż narracja prowadzona jest z trzech perspektyw i do tego pisana w różnych osobach pod kątem gramatycznym. Ten ostatni zabieg jest po prostu fenomenalny. Wyobraźcie tylko sobie… Macie trzech narratorów, z których każdy jest jednym z głównych bohaterów tej samej historii. Dwoje z nich relacjonuje wydarzenia, które mają miejsce obecnie i poznajecie je w 3 osobie liczby pojedynczej. Z kolei trzeci narrator przemawia do Was w 1 osobie i relacjonuje wydarzenia sprzed 25 lat, które to mają swe konsekwencje tu i teraz. To jednak nie wszystko! 3/4 książki owe trzy narracje biegną sobie niejako obok siebie, by w końcówce zmienić się w otwarty dialog i konfrontację. Coś niesamowitego! 25 letnia Libby Jones dziedziczy wartą fortunę willę, którą zapisali jej w spadku biologiczni rodzice, tożsamość których właśnie odkrywa. Usiłując poznać własną historię dociera do przerażających wydarzeń, jakie miały miejsce w opuszczonym dziś domu. Dokładnie 25 lat temu odkryto tam zwłoki trójki dorosłych osób, ubranych w czarne togi, a symbolika znaleziska nie pozostawia wątpliwości, że był to akt samobójczy rodem z sekty. W trakcie przeszukania domu policja znajduje 10 miesięczne dziecko, porzucone w kołysce, w pokoju na piętrze. Równocześnie ginie wszelki ślad po czwórce innych dzieci, które zamieszkiwały posiadłość. @lisajewelluk sprzedała ponad 0,5 mln egzemplarzy powieści w samej Wielkiej Brytanii. Kilka dni temu zdradziła, że właśnie pisze kontynuację, która ukaże się w przyszłym roku.