Ballada o śniących kwiatach

w pewien listopadowy, deszczowy dzień, wsiada do pociągu i udaje się w drogę do Krakowa. W wyniku fatalnego zdarzenia, przychodzi mu spędzić większość czasu w warsie. Ale jak się okaże już wkrótce, dzięki temu on jak i jego współtowarzysze podróży, doświadczą niezwykłego powrotu do przeszłości. A to wszystko za sprawą Adama i jego opowieści ... "Ballada o śniących kwiatach" to książka, która na długo zajmie szczególne miejsce w mojej pamięci. Tak bardzo mnie poruszyła i chwyciła za serce. Czytając tę opowieść czułam się współtowarzyszką Adama, Agnieszki i całej reszty pasażerów pociągu, którym dane było spotkać się w tym momencie, w takim, a nie innym czasie, nie bez powodu. Uwielbiam motyw retrospekcji w książkach. A właśnie to staje się jakby kanwą całej powieści. Dawne życie Adama opowiadane obcym ludziom, w drodze do... Tego nie zdradzę, ale aż mi złamało serce. Świadomość utraty czasu, gonitwy za tym, co mało ważne, decyzje, które na zawsze odmieniają nie tylko nasze życie i ta straszna tęsknota, która oplatała mnie przez cały czas czytania książki. To wszystko tworzy piękną całość, od której ciężko się oderwać. Ileż ja się na przeżywałam w trakcie lektury, cały wachlarz emocji, wzruszeń, ale i uśmiechu. Bo nie zabrakło humorystycznych fragmentów. Po za wątkiem uczuciowym, autorka zwraca naszą uwagę na wiele ważnych aspektów życia, które mają niesamowity wpływ na przyszłość człowieka, na wybór jego drogi. I tak choćby dom rodzinny, z którego przecież wynosimy cały bagaż doświadczeń, nierzadko łamiących życie już na starcie. Z tym również przyszło mierzyć się bohaterom powieści, jak również z trudnym czasem wojny i powojenną rzeczywistością. Książkę polecam z całego serca. Dajcie się oczarować "Balladzie o śniących kwiatach".