Za cenę śmierci

towarzyszy nam od zawsze. Ale jeśli chodzi o posiadanie czegoś, co jest unikatowe, a zarazem piękne, co jest naszą pasją i zamiłowaniem, ta żądza może stać się obłędem. Jest nie do powstrzymania. Napędza do działania. Odbiera racjonalne myslenie. Aż chciałoby się powiedzieć - „ po trupach do celu”. Turyści przybywający do pensjonatu w Pełni kryją swoje tajemnice. Jedni przyjechali tutaj po spokój, ale są wśród nich również kolekcjonerzy sztuki, w których drzemie chęć odnalezienia ukrytej porcelany. Tę względną harmonię zakłóca morderstwo, które zostało dokonane na terenie pensjonatu... O tym właśnie jest kryminał „ Za cenę śmierci ”. O pasji do sztuki, tudzież do zabytkowej porcelany, która staje się z czasem niezdrową obsesją. O chęci posiadania, o tym, że miłość do pięknych rzeczy nie zawsze jest miłością wartościową. Ale to historia rownież o tym, jak trudno uporać się z tragicznymi wydarzeniami z przeszłości, z którymi przyszło zmierzyć się podkomisarz Monice Gniewosz. Pani Małgorzata mnie oczarowała. Niezaprzeczalnie jest to jeden z najbardziej klimatycznych kryminałów, jaki ostatnio czytałam. A to dlatego, że autorka udowadnia, iż nie potrzeba opisów rozlewu krwi czy zawrotnego tempa akcji, żeby kryminał miał duszę i porwał czytelnika. Co mnie zachwyciło, to styl pisania pani Rogali. Spokojny, subtelny, ale w żadnym wypadku nudny. Autorka przemyca w opisach Pełni niezwykle klimatyczny, kameralny obraz tej miejscowości, która otoczona naturą, robi wrażenie odciętej od zgiełku świata. Zatopiłam się w atmosferze, jaką stworzyła. Czułam zapach jeziora, traw, porannego, wiejskiego śniadania czy ten rześki powiew wiatru po burzy. Oczami wyobraźni obserwowałam tworzenie porcelany w manufakturze, widziałam pięknie zdobione przedmioty, próbowałam rozwiązać zagadkę morderstwa. Wczułam się w tę historię całą sobą. Polecam poznać Wam ten nastrojowy kryminał, a ja z pewnością powrócę do pierwszej części tej serii - „ Milcząc jak grób ”.

"Ludzie nie szukają w Pełni wrażeń, tylko spokoju i ciszy". Pogodne niebo i gładka tafla jeziora, gęstwina drzew i krzewów są obietnicą szczęśliwych chwil, sielskich krajobrazów oraz udanego wypoczynku na łonie natury. Ale to miasteczko to nie tylko pensjonat. To również możliwość obcowania ze SZTUKĄ, głównie ze względu na funkcjonowanie lokalnej manufaktury porcelany. Jednak ta sielskość zostaje nagle zakłócona, a policyjne śledztwo ujawnia kilka nieoczekiwanych faktów. . Autorka ma swój charakterystyczny styl, którego myślą główną jest to, że "tylko w filmach dzielni stróże prawa błyskawicznie kojarzą fakty i w dwie doby podają prokuraturze winnego na talerzu". Śledztwo przebiega więc tak, jak to wygląda w rzeczywistości- analizowanie, przepytywanie, poszukiwanie informacji i kojarzenie faktów oraz dedukowanie możliwych motywów i sprawców. Całość dopełnia zasada trzech "P"- w myśl której w śledztwie ważny jest także przypadek, przeczucie i przeznaczenie. Tutaj każdy szczegół jest ważny, wszystko tworzy rodzaj łamigłówki, której fragmenty pozornie do siebie nie pasują i początkowo nie tworzą czytelnego obrazu. Ostatecznie jednak całość to logiczne ramy dla kryminalnej sprawy. Fabuła rozwija się raczej spokojnie, dynamika jest wyważona, a zwroty akcji to chwilowe przyspieszenia. Czuć w tym jednak plan, kontrolę oraz panowanie nad wiarygodnym odwzorowaniem rzeczywistości. Nie ma również epatowania brutalnością oraz wulgarnością. . Styl Autorki to ukłon w stronę klasyki kryminału z rozbudowaną warstwą obyczajową. To również rodzaj szlachetności i wyrafinowania w pisaniu, głównie ze względu na poruszaną tematykę związaną ze sztuką. Autorka świetnie kreuje obraz tego, że może ona "poruszać czułe struny i budzić tęsknotę", ale może także wyzwalać w ludziach pierwotne instynkty, nasilać spryt, determinację, chęć posiadania, w obliczu których każdy zdolny jest do najgorszych zachowań. Wszystko to kwestia "kontekstu i motywu"... . Fajny klimat, wiarygodni bohaterowie oraz delikatny dotyk sztuki bez nadmiernej egzaltacji. Polecam.