Przeczytaj przedpremierowo fragment książki "Na zawsze, ale z przerwą"

Wchodząc do Georgie’s Pizza, nic nie czułam. Żadna część mojego mózgu ani ciała nie wiedziała, co tam się stanie. Nie miałam żadnych przeczuć. Włożyłam żółte kalosze i coś, co można opisać jako za duże dżinsy. Deszcz przykleił mi włosy do twarzy, bo w końcu przestałam je odgarniać do tyłu.

Nawet  nie  zauważyłam  siedzącego  tam  Bena.  Byłam  tak  zaabsorbowana próbą kupna pizzy. Gdy kasjerka powiedziała mi,  że  muszę  poczekać  jeszcze  dziesięć  minut,  usiadłam  na  małej ławce przed lokalem i dopiero wtedy dostrzegłam jeszcze jedną osobę w tej samej sytuacji.

Moje serce ani drgnęło. Nie miałam pojęcia, że to jest „to”; że to „on”. Że to mężczyzna, o którym marzyłam, będąc dzieckiem, kiedy zastanawiałam się, jak będzie wyglądał mój mąż. Patrzyłam na twarz, o której myślałam przez całe życie, miałam  ją  na  wyciągniecie  ręki  –  i  jej  nie  rozpoznałam.  Jedyne,  nad czym się zastanawiałam, to to, że pewnie dostanie swoją pizzę przede mną.

Był przystojny w sposób, który sugerował, że prawdopodobnie nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie wysilał się, nie przejmo-wał się swoim wyglądem. Był wysoki i szczupły, miał szerokie ramiona  i  silne  ręce.  Jego  dżinsy  miały  ten  właściwy  odcień  błękitu, a koszula podkreślała szare refleksy w jego zielonych oczach.  Brązowa  czupryna  wieńczyła  obraz.  Usiadłam  obok  niego i ponownie odgarnęłam włosy z czoła. Wyjęłam telefon, żeby sprawdzić maila i zająć się czymś w czasie oczekiwania.

–   Cześć – powiedział. Całą sekundę zajęło mi zorientowanie się, że mówi do mnie. Poczułam się zaintrygowana.

–  Cześć  –  odpowiedziałam.  Wolałabym  na  tym  zakończyć, ale nigdy nie radziłam sobie z ciszą. Musiałam ją czymś wypełnić. – Trzeba było jednak poczekać na dostawę.

–  I  stracić  tyle  atrakcji?  –  zapytał,  wskazując  kiczowate  dekoracje udające styl włoski.

Roześmiałam się.

–   Ładnie się śmiejesz – stwierdził.

–  Oj,  przestań  –  odparłam.  Przysięgam,  że  matka  uczyła  mnie,  jak  przyjmować  komplementy,  ale  ilekroć  usłyszałam  coś miłego pod swoim adresem, broniłam się przed tym jak przed ogniem. – To znaczy dziękuję. Tak powinnam powiedzieć. Dziękuję.

Zauważyłam,  że  nieświadomie  przesunęłam  się  w  jego  stronę. Czytałam mnóstwo artykułów na temat mowy ciała i źrenic rozszerzających się, kiedy ludzie na siebie lecą, ale gdy  znajdowałam  się  w  sytuacji,  gdy  ta  wiedza  mogłaby  mi  się  naprawdę  przydać  (Czy  ma  powiększone  źrenice?  Czy  mu  się  podobam?),  byłam  zbyt  roztargniona,  by  to  wykorzystać.

–  Nie,  powinnaś  raczej  odpłacić  mi  komplementem  –  powiedział z uśmiechem. – Żebym wiedział, na czym stoję.

–  Aha – odezwałam się. – Cóż, niewiele się dowiesz, jeśli teraz  usłyszysz  ode  mnie  jakiś  komplement,  prawda?  I  tak  będziesz wiedział, że mówię go tylko dlatego, że poprosiłeś…

–  Uwierz mi, rozpoznam.

–   Dobrze – odparłam i zmierzyłam go z góry na dół. Gapi-łam się na niego, podczas gdy on wyprostował nogi i uniósł głowę. Ściągnął ramiona i wypiął pierś. Zwróciłam uwagę na zarost na jego policzkach i na to, że był przystojny w taki naturalny,  niewymuszony  sposób.  Mój  wzrok  padł  na  jego  ręce.  Chciałam powiedzieć: „Masz ładne dłonie”, ale nie zdobyłam się na to. Rozegrałam to bezpiecznie.

–  No i? – spytał.

Zdejmuję z lodówki magnes z reklamą pizzerii i próbuję przełamać go na pół, ale nie jestem w stanie tego zrobić. Tylko się wygina i rozciąga. Uświadamiam sobie, że cały mój wysiłek idzie  na  marne,  bo  zniszczenie  magnesu  nie  może  ulżyć  mi  w bólu. Przylepiam go z powrotem na drzwi lodówki i wybieram numer Susan. Odbiera po drugim sygnale.

–   Susan? Cześć. Tu Elsie.

–  Cześć.  Możemy  się  spotkać  po  południu,  żeby  ustalić  pewne rzeczy?

–   Jakie rzeczy? – Nie zastanawiałam się wcześniej, o czym chce rozmawiać Susan. W ogóle nie pomyślałam o jakichkolwiek ustaleniach. Teraz uświadamiam sobie, że rzeczywiście należy podjąć pewne decyzje. Należy jakoś zaplanować żałobę. Nawet  nie  da  się  jej  odbyć  w  spokoju.  Trzeba  zastosować  się  do amerykańskich zwyczajów i oczekiwań. Kolejne dni będą pełne  nekrologów  i  mów  pogrzebowych.  Trumien  i  cateringów. Jestem zszokowana, że w ogóle bierze mnie pod uwagę w organizacji tego wszystkiego.

–  Jasne. Oczywiście – mówię, próbując nadać mojemu gło-sowi nieco energii.

– Gdzie się chcesz spotkać?

–  Zatrzymałam  się  w  Beverly  Hotel  –  mówi  i  wyjaśnia,  gdzie to jest, jakbym była nowa w Los Angeles.