Wioska kłamców

pierwszych stron wciągnęła mnie jak dobry, polski serial kryminalny. W, którym napięcie wzrasta wraz z każdą minutą... Tutaj zaś z każdą przewróconą kartką. Autorka zamyka nas w małej społeczności, która ma więcej za uszami niż może nam się wydawać. Czy właśnie nie w takich społecznościach najczęściej dochodzi do zbrodni, a każdy trzyma buzię na kłodę? Ale znajdziemy między nimi też takich, którzy z chęcią zrzucą winę na sąsiada... Bo może akurat będą mieli z tego jakiś zysk? I tutaj pojawia się bohaterka, która dojdzie prawdy. Mogą budować mury i rzucać jej kłody pod nogi, a ona i tak znajdzie szczelinę przez, którą się przeciśnie. Dioniza Remańska stała się jedną z moich ulubionych bohaterek. Cięty język, świetny humor, a do tego inteligentna i dążąca do prawdy choćby nie wiem co. Oprócz tego, że jak to w kryminałach bywa znajdziemy trupa, ale również świetne dialogi, dobrze wykreowanych bohaterów i intrygę, której nie przewidziałam do samego końca. Jeśli jeszcze nie mieliście przyjemności poznać serii książek o Dionizie Remańskiej to ja Was bardzo zachęcam do jej poznania 🥰

trzech siostrach czarownicach. To teoretycznie legendy i zabobony, ale okazuje się, że wiele osób w nie wierzy. Do tejże wioski - Strzygomia, postanawia udać się Dioniza Remańska, aby odnaleźć zabójcę swojego biologicznego ojca. Dioniza odeszła w policji i szuka nowego zajęcia. Śmierć jej ojca, która wydaje się dość zagadkowa nie daje jej spokoju, więc kobieta zamierza przeprowadzić własne śledztwo, ponieważ nie wierzy w winę skazanych. Nie miałam wcześniej przyjemności poznać pióra Pani Hanny Greń. Muszę przyznać, że to spotkanie okazało się bardzo udane. Był to bardzo ciekawy kryminał w wątkiem obyczajowym. Mimo że trup nie siał się gęsto, nie było brutalnej zbrodni to książka zainteresowała mnie od samego początku. Lubię opowieści o legendach, starych wierzeniach i różnych zabobonach, które krążą po wioskach. Sprawa zabójstwa byłego komendanta jest tak zawiła, bierze w niej udział tyle osób, że nie sposób domyślić się, kto jest sprawcą. Język autorki jest bardzo przyjemny i dobrze czyta się tę książkę. Fabuła jest ciekawa, każda z postaci coś ukrywa, nic nie jest do końca jasne i nie raz wyprowadziło mnie to na manowce. Gdy myślałam, że wiem kto jest zabójcą okazywało się jednak, że nie mam racji. Wiele osób było podejrzanych, ciągle pojawiały się jakieś nowe wątki, ale autorka wszystko połączyła w spójną logiczną całość. Główna bohaterka na początku irytowała mnie swoim stylem bycia, ale w dalszej części bardzo ją polubiłam. Trzeba przyznać, że okazała się świetną policjantką z bardzo dobrym zmysłem dedukcji i przewidywania różnych zachowań, a czasem była nawet krok przed policjantami, którym pomagała prowadzić śledztwo. Moim zdaniem autorka świetnie wykreowała również postać głównego podejrzanego, od początku czułam niechęć do niego, co okazało się bardzo mylne. Dlaczego? O tym musicie przekonać się sami :) Podsumowując: Jest to bardzo dobry kryminał z wątkiem obyczajowym, pełen kłamstw i intryg. Polecam.

trzech siostrach czarownicach. To teoretycznie legendy i zabobony, ale okazuje się, że wiele osób w nie wierzy. Do tejże wioski - Strzygomia, postanawia udać się Dioniza Remańska, aby odnaleźć zabójcę swojego biologicznego ojca. Dioniza odeszła w policji i szuka nowego zajęcia. Śmierć jej ojca, która wydaje się dość zagadkowa nie daje jej spokoju, więc kobieta zamierza przeprowadzić własne śledztwo, ponieważ nie wierzy w winę skazanych. Nie miałam wcześniej przyjemności poznać pióra Pani Hanny Greń. Muszę przyznać, że to spotkanie okazało się bardzo udane. Był to bardzo ciekawy kryminał w wątkiem obyczajowym. Mimo że trup nie siał się gęsto, nie było brutalnej zbrodni to książka zainteresowała mnie od samego początku. Lubię opowieści o legendach, starych wierzeniach i różnych zabobonach, które krążą po wioskach. Sprawa zabójstwa byłego komendanta jest tak zawiła, bierze w niej udział tyle osób, że nie sposób domyślić się, kto jest sprawcą. Język autorki jest bardzo przyjemny i dobrze czyta się tę książkę. Fabuła jest ciekawa, każda z postaci coś ukrywa, nic nie jest do końca jasne i nie raz wyprowadziło mnie to na manowce. Gdy myślałam, że wiem kto jest zabójcą okazywało się jednak, że nie mam racji. Wiele osób było podejrzanych, ciągle pojawiały się jakieś nowe wątki, ale autorka wszystko połączyła w spójną logiczną całość. Główna bohaterka na początku irytowała mnie swoim stylem bycia, ale w dalszej części bardzo ją polubiłam. Trzeba przyznać, że okazała się świetną policjantką z bardzo dobrym zmysłem dedukcji i przewidywania różnych zachowań, a czasem była nawet krok przed policjantami, którym pomagała prowadzić śledztwo. Moim zdaniem autorka świetnie wykreowała również postać głównego podejrzanego, od początku czułam niechęć do niego, co okazało się bardzo mylne. Dlaczego? O tym musicie przekonać się sami :) Podsumowując: Jest to bardzo dobry kryminał z wątkiem obyczajowym, pełen kłamstw i intryg. Polecam.

Remańskiej. Ja po "Wioskę kłamców" (pierwszy tom) sięgnęłam przy okazji premiery drugiego tomu i muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Bardzo podobał mi się styl autorki – jest lekko, język jest prosty, dosyć potoczny, pełny humoru – szczególnie dużo znajdziemy go w dialogach. To nadaje lekturze lekkości i jako takiej pogody, mimo dosyć mrocznego gatunku do jakiego kwalifikuje się ta książka. Zaskoczyła mnie mocno główna bohaterka – jakoś wywnioskowałam, że była policjantka musi być przynajmniej w średnim wieku… Ale nie, Diona jest przed trzydziestką i zachowuje się odpowiednio do swojego wieku 😉 Śledztwo jest ciekawe i idzie w całkiem innym kierunku niż można by sądzić. Naprawdę bardzo fajnie czytało mi się tę książkę! Polecam wszystkich, którzy szukają lekkiego kryminału nieepatującego mrokiem i brutalnością!

Remańskiej. Ja po "Wioskę kłamców" (pierwszy tom) sięgnęłam przy okazji premiery drugiego tomu i muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Bardzo podobał mi się styl autorki – jest lekko, język jest prosty, dosyć potoczny, pełny humoru – szczególnie dużo znajdziemy go w dialogach. To nadaje lekturze lekkości i jako takiej pogody, mimo dosyć mrocznego gatunku do jakiego kwalifikuje się ta książka. Zaskoczyła mnie mocno główna bohaterka – jakoś wywnioskowałam, że była policjantka musi być przynajmniej w średnim wieku… Ale nie, Diona jest przed trzydziestką i zachowuje się odpowiednio do swojego wieku 😉 Śledztwo jest ciekawe i idzie w całkiem innym kierunku niż można by sądzić. Naprawdę bardzo fajnie czytało mi się tę książkę! Polecam wszystkich, którzy szukają lekkiego kryminału nieepatującego mrokiem i brutalnością!