Papierowy Pałac

kilkoma minutami przeczytała jej ostatnie zdanie i wciąż tuliła ją w objęciach, analizując w głowie to, co Autorka ofiarowała Czytelnikowi. To powieść niewiarygodnie dobra. Nieprawdopodobnie poruszająca. Zdecydowanie nieodkładalna! Niespiesznie budowana akcja, chwytające za serce retrospekcje, wielobarwni bohaterowie, bolesne doświadczenia, niełatwe decyzje. Nie jest to książka łatwa. Nie jest to książka otulająca ciepłem beztroski i niezobowiązującej treści. To historia z krwi kości. Bolesna, nieidealna, różnorodna. No i zakończenie powieści! Otwarte, niejednoznaczne. Każdy z Nas może pozwolić sobie na postawienie kropki. Polecam Waszej uwadze opowieść o głęboko zakorzenionej traumie, pierwszej miłości, poczuciu winy, złożoności ludzkich zachowań. Jestem pewna, że przypadnie Wam do gustu!

jeszcze – pomimo; bo ta historia, owszem, jest szalenie angażująca, ale pomimo; pomimo swego ładunku emocjonalnego, pomimo trudności podejmowanych tematów, pomimo niemożności zrozumienia jej bohaterów oraz ich postępowań; pomimo setek pytań, myśli i wątpliwości kłębiących się w głowie… Coś w sobie ta proza ma, coś przyciągającego, intrygującego, wręcz czarującego. Co to jednak jest, nie wiem. Być może chodzi po prostu o język, jakim posługuje się Cowley Heller. Z jej pisarstwa przebija się hipnotyczno – magnetyczna zdolność kreślenia fantastycznych obrazów wypełnionych sugestywnym naturalizmem i jego pozornie błahym pięknem. Maluje Heller wizje niezwykłe, wypełnione dosadnością, przesycone feerią barw, zapachów, smaków; w jej prozie każde słowo ma swoje własne miejsce i jest tym jedynym, które w pełni opisuje sens istnienia wszechrzeczy w kreowanym przez nią świecie. A być może chodzi o coś innego. O coś co ukrywa się pod powierzchnią iluzorycznej sielanki, o coś bardziej mrocznego, co cichcem wyłania się znad tafli wody lodowatego jeziora. Może to ten brutalizm, ta bezwzględność, surowość i okrucieństwo, ukazujące się z wolna, wcale nie w pełnym świetle, lecz dopiero po pewnym czasie, gdy jest się już całkiem uwikłanym w ów pozornie banalny splot wydarzeń. Może, a może po prostu ,,Papierowy pałac’’ jest tym wszystkim po trochu? Niewątpliwie jednak, to powieść bardzo niejednoznaczna, trudna do ujęcia w konkretne ramy, przepełniona sprzecznościami i mieszaniną równie niejasnych emocji. Ciekawa gatunkowo, interesująca pod względem literackim, zbudowana na dwóch liniach czasowych i osadzana w głębokim naturalizmie połączonym z na wpół z duszną atmosferą, a na w pół z uczuciem nerwowego wyczekiwania, jest swego rodzaju ewenementem; hipnotyzującą historią pewnego życia, które każe wybierać, wybierać pomiędzy niemożliwym. Szalenie intensywna i łapiąca za serce proza.

się, że dostarczy mi ona tylu emocji. Opowieść, która na początku wydawała się być jedną z wielu literackich odsłon miłosnego trójkąta, okazała się przejmującą historią rodzinną, z dramatycznymi zwrotami, przepełnioną w dodatku bólem, cierpieniem, strachem, z bardzo wyrazistą główną bohaterką, Eleanor, dojrzałą, pięćdziesięcioletnią kobietą. W “Papierowym pałacu” fabuła toczy się w dwóch planach czasowych, dzięki czemu odbywamy swoistą podróż przez życie Elle. Podróż, na którą składa się jej relacja z “tu i teraz”, czyli z rozgrywającego się na naszych oczach romansu z Jonasem, pierwszą miłością kobiety. A romans ten ma miejsce w pięknych okolicznościach przyrody, w tytułowym Papierowym pałacu, letnim domku rodziny Eleanor nad oceanem. I kolejna podróż, tym razem w przeszłość. Ma ona charakter wspomnieniowy i dotyczy mniej lub bardziej odległych chwil z życia Elle i jej najbliższych. Nie była to łatwa podróż ani dla Elle, ani dla nas. Teraźniejszość to pożądanie, namiętność, rozdarcie między bezpiecznym, poukładanym życiem a niespełnionym uczuciem, konieczność dokonania trudnego wyboru. Przeszłość to pasmo bolesnych, dramatycznych wspomnień, porażających w swej wymowie, pełnych traumy z dzieciństwa i młodości. Trudne relacje rodzinne, cierpienie, przemoc, seksualne wykorzystywanie, dramatyczne wydarzenia, ciągnące się przez całe życie poczucie winy - to dla czytelnika moc emocji, silnych przeżyć, wstrząsających doznań! “Papierowy pałac” nie należy do najłatwiejszych lektur, ale robi wrażenie ze względu na umiejętne przedstawienie bohaterów powieści, ich psychologicznych portretów, złożoności psychiki, wiarygodności przeżyć. Autorka ukazuje bolesną prawdę o ludzkim życiu, w którym jak w kalejdoskopie dobro łączy się ze złem, szczęście ze smutkiem, radość z bólem. Ta mieszanka uczuć: ciepła, spokoju, pięknej przyrody z niepokojem, smutkiem, bólem czyni z “Papierowego pałacu” powieść intrygującą, niebanalną, porywającą od pierwszych stron. A kunsztowny język, perfekcyjny, wysublimowany, bardzo sugestywny zarówno w opisach przyrody jak i w oddawaniu ludzkich uczuć, czyni z książki literaturę prawdziwie piękną, taką, po której przeczytaniu pozostaną wielkie, niedające się szybko zapomnieć emocje!

pałac"? Spokojnej historii o zdradzie, rodzinnych tajemnicach, takiej lektury dla odprężenia. Dostałam o wiele, wiele więcej, w tym porządną dawkę emocji. Autorka w swej książce zabiera nas do świata Elle, pozwala nam niespiesznie poznać wydarzenia z jej życia od najmłodszych lat, aż po dorosłość, kiedy jest już dojrzałą kobietą, żoną i mamą trójki dzieci. Teraźniejszość przeplata się z przeszłością dając nam szerszy ogląd sytuacji, możemy "przyjrzeć się" bliżej wydarzeniom, które ukształtowały Elle. Książka naładowana całym wachlarzem emocji. Im dalej w las tym lepiej rozumiemy naszych bohaterów, którzy nie są idealni, ale niesamowicie realni, dzięki czemu zatapiamy się w ich historii. Towarzyszymy Elle podczas podejmowania bardzo trudnych decyzji, ciężkich doświadczeń, ale również w radości i smutku. Woda jest tym co daje jej ukojenie, otula każdy skrawek jej ciała pozwalając choć przez chwilę na poczucie bezpieczeństwa i wolności. To nie jest książka zalewająca czytelnika cukrem, ale na pewno taka, która zostanie z Wami na dłużej. W moim przypadku nie było inaczej :) Zakończenie mile mnie zaskoczyło, ale więcej nic nie zdradzę :)

Nim się spostrzegłam książka wciągnęła mnie głęboko w sam środek i nie mogłam się oderwać. Fabuła jest intensywna, trzyma w napięciu do ostatniego zdania. Jest to niesamowita powieść, napisana pięknym językiem. Mirana Cowley Heller podała nam opowieść o życiu, rodzinie i tym co nas kształtuje, w otoczeniu wszechobecnej przyrody. Książka jest dojrzała, zresztą musi taka być, skoro bohaterką jest 50 letnia Elle, która niespodziewanie znajduje się na rozstaju. Elle pierwszy raz zdradza swojego ukochanego męża Petera ze swoim najlepszym przyjacielem z dzieciństwa Jonasem. Wszystko ma miejsce w tzw. Papierowym Pałacu domkach letniskowych o ścianach wyłożonych papierem nad jeziorem, gdzie Elle przyjeżdża, odkąd pamięta. Kocha to miejsce, zna to miejsce na wylot, ono nosi w sobie wszystkie jej sekrety. Widzimy Elle teraz, czyli jako 50-letnią kobietę, spełnioną, szczęśliwą u boku męża i z trójką dzieci. Śledzimy jej każdy krok, autorka daje nam zapis 24 godzin. Jednak w ciągu tej doby teraźniejszość płynnie splata się z przeszłością. Jest tak jakbyśmy śledzili tok myślowy Elle, która przypomina sobie swoje życie i zastanawia się co doprowadziło ją do tej chwili, gdzie mogłaby postąpić inaczej, a co najważniejsze czy chciałaby cofnąć czas. Elle stoi na rozdrożu kocha swojego męża, kocha swoją rodzinę, ale kocha też swojego najlepszego przyjaciela Jonasa. Zadaję sobie pytanie czy w „Papierowym pałacu” chodzi o zdradę, o rozpad małżeństwa. Czy chodzi tutaj o trudną decyzję, którą bohaterka, a czytelnik razem z nią, musi podjąć? Nie sądzę. Dla mnie ta książka pokazuje, że człowiek składa się z małych i dużych decyzji, wyborów, często takich, które nie są zależne od nas. Właśnie kluczowe jest pytanie „czy gdybym powiedziała/zrobiła/nie zrobiła czegoś to wszystko wyglądałby inaczej?”. Zakończenie autorka pozostawia otwarte, możemy się tylko domyślać jaką decyzję podjęła Elle. Gest bohaterki na końcu nie jest jasny i to czytelnik ma rozstrzygnąć, mając wszystkie karty w rękach, w którą stronę poszła główna bohaterka. Mnie zachwycił obraz Ameryki. Jest to tylko tło dla opowieści, ale czytając widziałam te obrazy, które autorka chciała nam pokazać. Nie raz wydawało mi się wręcz filmowe, co nie powinno dziwić, ponieważ Miranda Cowley Heller pracowała przy produkcji seriali. Zresztą całą książkę można by pięknie przenieść na duży ekran. I ta wszechobecna przyroda, która jest pięknym elementem stałym w życiu bohaterki, pomaga jej i daje ukojenie. Ostatnia rzecz, na którą muszę zwrócić uwagę to sposób wydania książki. Ktoś wykonał wspaniałą pracę, szczególnie z obwolutą. Pierwszy raz nie chciałam jej wyrzucić. Przepiękne jest to wydanie, nie ma co ukrywać. Przez tę książkę się płynie (i porównanie z wodą jest jak najbardziej na miejscu). „Papierowy Pałac” zachwyca, zniewala i porywa. Od tej książki naprawdę nie da się oderwać. Nawet próbowałam, ale po chwili wróciłam do czytania, musiałam wiedzieć co będzie dalej. Jest to wspaniała uczta czytelnicza, która na długo ze mną pozostanie.

spodziewałam się sięgając po "Papierowy pałac"? Spokojnej historii o zdradzie, rodzinnych tajemnicach, takiej lektury dla odprężenia. Dostałam o wiele, wiele więcej, w tym porządną dawkę emocji. Autorka w swej książce zabiera nas do świata Elle, pozwala nam niespiesznie poznać wydarzenia z jej życia od najmłodszych lat, aż po dorosłość, kiedy jest już dojrzałą kobietą, żoną i mamą trójki dzieci. Teraźniejszość przeplata się z przeszłością dając nam szerszy ogląd sytuacji, możemy "przyjrzeć się" bliżej wydarzeniom, które ukształtowały Elle. Książka naładowana całym wahlarzem emocji. Im dalej w las tym lepiej rozumiemy naszych bohaterów, którzy nie są idealni, ale niesamowicie realni, dzięki czemu zatapiamy się w ich historii. Towarzyszymy Elle podczas podejmowania bardzo trudnych decyzji, ciężkich doświadczeń, ale również w radości i smutku. Woda jest tym co daje jej ukojenie, otula każdy skrawek jej ciała pozwalając choć przez chwilę na poczucie bezpieczeństwa i wolności. To nie jest książka zalewająca czytelnika cukrem, ale na pewno taka, która zostanie z Wami na dłużej. W moim przypadku nie było inaczej :) Zakończenie mile mnie zaskoczyło, ale więcej nic nie zdradzę :)

a te lubię jak świeże bułeczki. 😉 Lipcowy poranek. Ellie, pięćdziesięcioletnia, szczęśliwa mężatka, matka trójki dzieci, budzi się w Papierowy Pałacu . Jest to ulubione rodzinne miejsce, w którym zawsze spędzała lato. To lato będzie inne od poprzednich. Poranek nie będzie kolejnym takim samym. Poprzedniej nocy Elle i jej przyjaciel z dzieciństwa Jonas w ukryciu uprawiali ze sobą seks. Elle ma 24h na to, aby zdecydować czy wybiera życie u boku męża czy chce budować nowe ze swoją wielką młodzieńczą miłością. Przeszłość i bolesne wspomnienia wracają jak bumerang. Czy gdyby nie zdarzenia z przeszłości życie potoczyłoby się inaczej? Autorka stworzyła wyjątkową powieść obyczajową. Pełną bólu, rozterek, utraconych nadzieji, wiary w lepsze jutro, miłości. Cała akcja skupia się na Elle, na jej przeżyciach, doświadczeniu. Razem z bohaterką zastanawiamy się jaką podjąć decyzję. Czy jest sens wracać do czegoś co było ważne, ale uleciało, mimo, że cieplej nam się robi widząc tę osobę? Autorka niejako wciąga nas w ten świat i skłania do przemyśleń. Nie jest to lekka powieść jakich wiele. Zostają tu poruszone tematy z którymi spotyka się wiele kobiet, takich jak utrata dziecka, przemoc domowa, trudne relacje rodzinne. Autorka wplata w życie bohaterki wodę, która jest w jej życiu ważna. Odnosić możemy wrażenie, że jest to pewnego rodzaju oczyszczenie, ale i zmienność,a jej błękit ma przynieść nadzieję. To książka, która trzyma w napięciu od samego początku. Płynność z jaką napisana jest fabuła nie potrafi nas znudzić, a wręcz wywołuje ogromną ciekawość i chęć poznania Elle jeszcze bardziej. Książkę polecam każdemu.

sekrety i głębokie zanurzenie w związkach. Historia skupia się na kobiecie o imieniu Elle, która przebywa w tytułowym Papierowym Pałacu zbudowanym kilkadziesiąt lat wcześniej przez jej dziadka. Jest tak nazwany, ponieważ ściany są wyłożone papierem, co oznacza, że nie tylko niszczeje, ale przyciąga myszy, które gniazdują tam na zimę. Elle każdego lata odwiedza ją ze swoją siostrą Anną, ich matką i kimkolwiek, z kim jej matka była w tamtym czasie w związku. Teraz jest tam z mężem Petem, trójką dzieci i matką Wallace. Cowley Heller zestawia wspomnienia z przeszłości ze współczesnością, prowadząc nas przez dzień Elle w Papierowym Pałacu, pochłoniętą myślami o Jonasie, zanim cofniemy się w czasie. Ta książka, obejmująca dziesięciolecia, zabiera nas z powrotem do babci Elle, jej trudnych relacji i wpływu, jaki wywarła na Wallace'a i tego, jak konsekwentnie wychowywała swoje córki. Poznajemy Elle jako dziecko, nastolatkę i dorosłą, a Cowley Heller powoli rozwija historię niespokojnej rodziny, odsłaniając kolejne warstwy i ujawniając niszczycielskie i mroczne sekrety. Proza jest całkowicie świetlista, literacka, nie będąc nieprzenikniona, jest to zniuansowana powieść o cichej mocy, która wkradła się pod moją skórę. Elegancko buduje obraz życia Elle i pozwala nam w pełni ją zrozumieć. Nie sądzę, że kiedykolwiek spotkałem tak fascynującą postać i którą, jak czułem, poznałem tak dokładnie. Papierowy Pałac to doskonałe studium postaci kobiety, która znajduje się na rozdrożu swojego życia i bada, jak pozornie drobne decyzje mogą mieć ogromne konsekwencje. Bardzo mi się podobała ta lektura. arcywciągającą i pochłaniająca.

istnienie w morzu wszystkich wspomnień Widzę tylko błękit dna, który nie przerwanie mnie ciągnie Głosy przeszłości falują na tafli jeziora Czuję, że tonę Papierowy Pałac to powieść nieoczywista, z początku płynąca powoli, ledwo naruszająca niespokojną taflę wody. Tempa nadają jej zdarzenia, które sprawiają, że łódź, którą płyniemy zaczyna się niespokojnie kołysać pod wpływem fal okrucieństwa przeszłości, stale unoszących główną bohaterkę. Jednego dnia Elle zdradza swojego męża z przyjacielem z przeszłości - Jonasem, z którym spędzała niejedno lato w domku nad jeziorem - w "Papierowym Pałacu". Ich przeszłość sprawiła, że ich wspólna przyszłość nagle nie była tak oczywista. Jednak ich uczucie nie wygasło. Myśli, przywoływały ich do siebie. W powieści mamy dwie linie czasowe - teraźniejszość oraz zmierzającą do niej przeszłość, która obrazuje dzieciństwo Elle - okrutne i wypełnione strachem. Pokazujące, że była w nim sama ze swoimi przeżyciami. Jedynie Jonas złapał w swe dłonie tę jedną tajemnicę, która żyje z nią do teraz i z którą będą żyli wiecznie. Autorka niesamowicie poprowadziła nas przez całe życie Elle, każde zdarzenie ukazywało jego skutki w przyszłości, wszystko się ze sobą powoli sklejało. Jednak ta powolność absolutnie nie odejmuje emocji, jakie towarzyszą podczas lektury. Jest bardzo złożona, co niesamowicie mi się podobało, ponieważ każde zdanie było cegiełką, która budowała cały obraz. Powoli wchodziłam między strony tej historii, patrzyłam z boku jak życie potrafi być okrutne. Jak z pozoru zwykła opowieść przeradza się w prawdziwe życie, które zawsze ma jakieś skazy.

to przecież jakby taki mały wstyd, to oznaka, że ktoś kochał za mało, nie był zbyt dobry, że zawiódł przewrotny los... Nasze serca niosą te traumy, jak korale nawinięte na sznurki, które kiedyś się zacisną, które kiedyś nie wytrzymają i runie...papierowy pałac... Książka,tak zewnętrznie piękna skrywa w sobie wielkie cierpienie. Cierpienie,które ludzie za wszelką cenę chcą ukryć a ono wraca, jak bumerang. Wykorzystywanie seksualne, śmierć, pokaleczone dzieciństwo, niespełnione uczucia.. Nie znajdziecie tu ukojenia, znajdziecie motywację aby rozdrapać swoje rany i nad nimi pracować, nie aby zniknęły a żeby się zasklepiły. Żebyście potrafili żyć, a życie to nie było wyłącznie determinowane przeszłością.

delikatna i porywająca. Sprawiająca, że czytając swobodnie przez nią płyniemy, a nim się obejrzymy już jesteśmy na ostatnich stronach. Fabuła jest tutaj bardzo zgrabnie rozłożona, całkowicie przemyślana. Autorka fenomenalnie łączy przeszłość z teraźniejszością, subtelnie balansuje na granicy dwóch światów, przeplatając ówczesne losy bohaterki z obecnymi. Historia sama w sobie poruszyła mnie swą głębokością, bo opis z okładki nijak ma się do opowieści, której obserwatorami się stajemy. „Papierowy pałac” od pierwszych stron wrzuca nas w wir wydarzeń zależnych od decyzji głównej bohaterki - decyzji, które podjęła lata temu. Stopniowo poznajemy jej życie, cofając się do jej przeszłości i okrutnie traumatycznego dzieciństwa. Dzieciństwa pełnego upokorzeń, niezrozumienia i samotności. Dzieciństwa, które zostało jej bezpowrotnie odebrane w momencie, kiedy po raz pierwszy została zgwałcona… „Papierowy pałac” to historia brudna, jak mętne wody starego jeziora, rozpadająca się jak tekturowa chata na plaży. To opowieść o błędach i porażkach. Przepełniona smutkiem i udręką, poczuciem winy i nieustającymi wyrzutami sumienia. Mimo wszystko to też przepiękna, ale bolesna historia miłosna. Lektura tej książki była dla mnie czymś niezwykle emocjonującym, dawno nie czułam się tak podczas czytania. Język, treść i niepowtarzalny klimat - wszystko to sprawiło, że nie mogłam jej odłożyć, że czytałam ją całą sobą, na przemian uśmiechając się i ocierając łzy.

bardziej sympatycznym wspomnieniem. Papierowy pałac. Taką nazwę noszą domki letniskowe, do których Elle przyjeżdża od pięćdziesięciu lat. To tu przeżywa wszystko, co najlepsze i najgorsze w jej życiu. To tu wiele lat temu pierwszy raz się zakochuje. To tu zdradza męża. "To tu nauczyłam się nie liczyć na więcej". Niech Was nie zwiedzie pozornie prozaiczna fabuła powieści, bo pod powierzchnią kłębią się mroczne tajemnice, trudne rodzinne relacje i traumatyczne przeżycia, które ciągną na dno niczym kamień zawieszony u szyi. Pierwsza miłość, której żar zostaje zduszony wyrzutami sumienia na długie lata nigdy do końca nie wygasa i wybucha z nową siłą. Budzi ekscytację, ale i poczucie winy. Czy Elle zdecyduje się wybrać miłość do mężczyzny, o którym zawsze marzyła, czy zwycięży budowany latami stabilny związek i rodzina? Autorka daje bohaterce na podjęcie decyzji 24 godziny, które możemy śledzić niemal minuta po minucie. To czas powrotu do bolesnej przeszłości wpływającej destrukcyjnie na całe życie Elle i jej wewnętrznych rozterek. Bo jakąkolwiek decyzję podejmie skrzywdzi kogoś, kogo kocha. Ta powieść nie porywa wartką akcją, a emocjonalną karuzelą, która rozpędza się w miarę poznawania historii Elle i jej rodziny. Brudne sekrety skrywane w czterech ścianach domu, który dla dziecka powinien być ostoją bezpieczeństwa osaczają i wyniszczają prowadząc do tragedii. Milczenie ofiary przemocy seksualnej podyktowane wstydem, strachem i wyrzutami sumienia rozbrzmiewa w głowie bardziej przeraźliwie, niż najgłośniejszy krzyk. Jeśli cenicie wnikliwe i autentyczne wejrzenie w relacje międzyludzkie, opisane budzącym emocje pięknym językiem, to ta opowieść będzie dla Was prawdziwą ucztą literacką. Mnie zauroczyła pozostawiając z refleksjami i pytaniami, na które trudno znaleźć jednoznaczne odpowiedzi.